ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Drie Griekse eilanden: Lesvos, Chios en Angistri en duiken met Lesvos Scuba Diving Center
Van zaterdag 7 juni tot en met zaterdag 21 juni 2008
Griekenland, Lesvos, Chios, Angistri
Lesbos
Lesbos (Grieks: Λέσβος, Lésbos) is een Grieks eiland in de Egeïsche Zee, niet ver van de kust van Klein-Azië. Het vormt een onderdeel van het gelijknamige departement (nomos) Lesbos. Met 1630 vierkante kilometer is het een van de grootste eilanden van Griekenland. In het jaar 2006 had het ongeveer 90.000 inwoners, van wie circa een derde in Mytilini woont. Bestuurlijk behoort het eiland tot de Regio Noord-Egeïsche Eilanden, waar het onderdeel is van het departement Lesbos. Het eiland heeft inkomsten uit de productie van ouzo, olijven, sardines, daarnaast ook uit het toerisme. De laatste jaren wordt er hard gewerkt aan de verbetering van de infrastructuur. Zo is de weg westwaarts vanuit Mytilini in 2005-2006 geheel gerenoveerd.
Benaming
Een eenduidige afkomst van de benaming is er niet. Het eiland zou voor het eerst bewoond zijn door Macaros, zoon van de god Ilios (zon). Deze Macaros had vijf dochters: Mytelene, Methymna, Issa, Antissa, Arisbe en vier zonen: Erassos, Cedrolaüs Neandrus en Leuceppus. Naar deze kinderen zijn later een aantal steden op Lesbos genoemd. Methymna huwde de held Lesvos van Thessalia, zoon van Lapithos, de beschermgod van het eiland en kleinzoon van Aiolos. Een andere verklaring is dat Marcos het eiland 'Lesvi' genoemd zou hebben, wat 'groen eiland' betekent. later is dit verbasterd tot 'Lesvos'. Het woord lesbisch zou afgeleid zijn van de naam van dit eiland. Dit heeft zijn oorsprong in de gedichten van Sappho, circa 625 v.Chr. geboren in Antissa op Lesbos. Sappho was de eerste vrouw die de moed had over vrouwen te zingen, als tegenstelling tot de stoere mannenliederen. Haar gedichten gingen o.a. over de vriendschap van vrouwen, het landelijke leven, de bruiloften e.d. Zij richtte ook een school op voor vrouwen waar zang, dans en muziek werden onderwezen.
Lesbos wordt ook wel het eiland van het feest genoemd. Elk dorp viert zijn jaarfeest in stijl met traditionele Griekse dans en muziek waarbij de bouzouki een belangrijke rol speelt en waarbij de ouzo rijkelijk vloeit.
Agiassos: hoogst gelegen plaats (600m), aan de voet van de Olympos. Bedevaartsoort met mooie orthodoxe kathedraal. Aardewerk en houtsnijwerk. Mooie straatjes en pleintjes. Het daar gesproken dialect is zelfs door de Grieken niet te verstaan. In de buurt van Agiassos zijn diverse koudwaterbronnen. Vroeger werd dit water via kanalen en aquaducten naar Mytilini geleid.
Agio Paraskevi: welvarende plaats. Inkomsten van schapen, schapenkaas en schapenyoghurt.
Molivos: tegen heuvel gebouwd met huizen van natuursteen blokken met op de top van de heuvel een burcht (ruïne) waar nog toneel- en muziekuitvoeringen worden gehouden. Toeristenplaats.
Mytilini: hoofdstad, statige herenhuizen van begin 1900. Haven. Vliegveld. Kasteel. Amfitheater. Universiteit. Ministerie van Egeïschezaken
Petra: kerk op rotspunt. De ‘Vareltzidaina archontiko’, een traditionele woning van eind 18e – begin 19e eeuw (gratis te bezoeken). Winkelstraatjes. Toeristenplaats.
Plomari: ouzo. Veel huizen hebben houten erkers op de verdieping.
Sigri: uiterste puntje van Lesbos. Kreeft. Burcht (ruïne).
Skala Kaloni: centraal gelegen op het eiland. Toeristenplaats.
Chios
Chios is een Grieks eiland en departement (nomos) in de oostelijke Egeïsche Zee en onderdeel van de regio Noord-Egeïsche Eilanden. De hoofdstad is de stad Chios en Chios heeft 53.408 inwoners (2001).
Het eiland ligt acht kilometer van de Turkse kust en zo'n vijf kilometer van de tot Turkije behorende Paspargos eilanden. Het eiland zelf heeft een omtrek van 213 km en werd door Homerus "klippenrijk" genoemd.
Chios beroemt zich erop (overigens zonder dat daar enig bewijs voor bestaat) de geboorteplaats van de dichter Homerus te zijn. Sinds de Oudheid heeft het de reputatie welvarend te zijn. Het samenhorigheidsgevoel van de Chioten is in Griekenland spreekwoordelijk: "Οι Χιώτες πάνε δυο-δυο" (= "De Chioten komen altijd met z'n tweeën").
Het klooster Nea Moni
Dit vermaarde Nieuwe Klooster werd gesticht in 1042 door de Byzantijnse keizer Constantijn IX Monómachos, op de plaats waar drie kluizenaars een icoon van Maria hadden gevonden. De architectuur en de aangewende mozaïek- en schildertechnieken zijn typisch voor de zogenaamde "Renaissance" van de 11e eeuw, de officiële keizerlijke hofkunst onder de Macedonische dynastie. Voor meer informatie: zie Nea Moni.
De "mastiekdorpen"
De twintig mastichochória (mastiekdorpen), in het zuiden van Chios, danken hun naan aan de winstgevende harswinning die hier sinds de Middeleeuwen wordt beoefend. In de 14e en 15e eeuw stichtten de Genuezen deze dorpen ver landinwaarts om ze enigszins tegen invallende piraten te beschermen. Ze zijn alle op identieke wijze versterkt, o.m. met hoektorens.
De altijdgroene, 1 tot 3m hoge mastiekstruiken (Pistaccia lentiscus) op Chios scheiden een aromatische hars af die vóór de komst van de producten op basis van aardolie, de grondstof vormde van verf, cosmetica en medicijnen (tegen chronische hoest en maagpijn). Nu wordt mastiekhars gebruikt voor de productie van kauwgom, likeur en tandpasta. Iedere zomer wordt er zo'n 300 ton hars gewonnen uit inkepingen in de bast, waar de hars doorheen sijpelt. Als de hars daarna in de buitenlucht stolt, wordt hij van de bast gestroopt en verder gedroogd.
De dorpen zijn als enige gespaard gebleven voor het bloedbad van 1822. Dit bevestigt het vermoeden dat het bloedbad van Chios mogelijk plaatsvond op aandringen van de haremdames van de Sultan, die zodanig verslaafd waren aan het kauwen van mastiekhars, dat de opstand van Chios in Constantinopel in het verkeerde keelgat schoot: de harsproductie moest koste wat het kost gevrijwaard blijven.
Pyrgí is beroemd om zijn felgekleurde huizen, waarvan een groot deel is versierd met geometrische motieven (xystrá), enig in Griekenland.
Mestá is een van de best bewaard gebleven mastiekdorpen. Het heeft nog zijn originele hoektorens. De indrukwekkende Taxiárchis-kerk uit de 19e eeuw is de grootse kerk van het eiland Chios.
Angistri
Angistri, ook bekend als Agistri en Ankistri (in het Grieks: αγκίστρι, English: "fishing hook") is een heel klein eiland in de Saronisch golf, vlak tegen Aegina en ongeveer een uur varen vanuit Piraeus.
Angistri is groen en is over heel de oppervlakte bedekt met naaldbomen. en olijfbomen. er zijn eigenlijk maar drie dorpen die de moeite zijn om vernoemd te worden: Milos (ook: Paleochora), Skala en Limenaria. Milos is het grootste dorp (396 inwoners in 1991) en de meerderheid van de bevolking woont hier. Skala ligt op ongeveer 20 minuten wandelen van Milos verwijderd langs een strandweg met een prachtig zicht op de baai. Skala is het dorp met de hoogste aantallen aan hotels en kamers en ook hier komen de meeste Griekse en buitenlands toeristen. Limenaria is een kleine dorp aan de ander kant van het eiland, 6 km van Skala en 4.5 van Milos. Hier komen niet veel toeristen. Als ze al komen dan is dat voornamelijk voor de schitterende baai van mariza. Het eiland heeft een totaal van 791 (in 1991) inwoners. Van alle eilanden in de Saronische golf is Angistri het kleinste. Aegina is met zijn 83 km² het grootste en Angistri is slechts 13 km².
Dag 01: Zaterdag 7 juni 2008 : Vertrek
’s Morgens staan we op een normaal uur op, 8u30. We hebben een vlucht in de namiddag, dus hebben nog de hele dag tijd om vanalles te doen. We nemen eerst ontbijt en starten dan met ons huis te kuisen, handbagage te maken en vanalles in te pakken. Dat gaat allemaal vlotjes en we zijn klaar tegen de middag. Nog snel iets regelen bij Maurits en Betty thuis, een smoske tonijn en martino eten en om 13u staat alles klaar. Roel komt hier bij ons in de Galgestraat studeren en zal vanavond Cartouche meenemen naar huis ; morgen slaapt die dan bij M &B. Nu zijn die op weekend in Weert (NL). Linda en Patrik komen naar ons tegen 13u30 en voeren ons naar Zaventem met de Volvo.
Eigenlijk hebben we het nog niet door dat we vanavond in Ellas zullen zijn. Het verkeer naar de luchthaven gaat vlot en we zijn er op 30 min. Snel afscheid nemen en dan naar de check-in. Het vliegtuig is al 35 min verlaat, dus we vertrekken pas om 16u20. Alles gaat vlotjes, er is bijna geen volk op de luchthaven, helemaal anders dan met de vroege vlucht in de week. We sleffen wat rond op de luchthaven, door de douanecontrole, alles OK (toch na de 2e keer). Deze keer was de controleur een sympathieke jonge gast, ook eens tof. We lopen naar de gate A52 maar zijn 1,5u te vroeg, dus Leffe Blond drinken. Het smaakt goed, maar is echt heel duur : 8,20€ voor 2. Tegen 16u begint het inchecken en wij zijn zoals gewoonlijk de laatsten. Een goede, zelfs heel goede vlucht van 3 uurtjes en om 21u zijn we onderweg naar de bagageband. Alles komt snel, enkel van de rugzak is een band afgetrokken en die moeten we nu vastbinden. Het loont waarschijnlijk de moeite niet om hiervoor een klacht in te dienen. We zien wel als we thuis zijn.
2 ticketjes voor de bus naar Piraeus en om 21u30 zijn we al weg voor zoals steeds een helse rit door de suburbs van Athene voor ongeveer een uurtje. In Piraeus snel het hotel Elektra zoeken, we lopen er direct naartoe, alsof we hier al jaren onze weg kennen. Ze hebben nog een kamer (203) vrij voor 1 nacht en we smijten onze bagage af en nemen geld en nemen fototas mee om te gaan eten bij Filoxenia : 2 mythos, grote fles water en 2 kip pitta’s. Dit zijn eerste van het verlof en die smeken altijd het beste. Voila, we zijn er en we zullen er van genieten. Great! nu begint het door te dringen dat we Stin Ellada (in Griekenland) zijn voor 2 weken.
We laten stilaan de stress van het laatste half jaar op ons werk varen en kunnen er optimaal van genieten. We gaan zo tegen middernacht terug naar het hotel, kijken nog snel naar het middernachtnieuws en gaan slapen. Het is een heel kleine kamer met een kleind bed, dus niet wroeten het zoetje. Het is volgens ons een 1 persoonsbed waar nu 2 kussens op liggen. We hebben wat last om in te slapen, maar kunnen toch van een relatief goede nachtrust genieten. Timo slaapt beter dan Eef.
Dag 02: Zondag 8 juni 2008: Piraeus, Athene en de ferry naar Lesvos
Timo is wakker om 08:00 en begint het verslag te schrijven. Eef rust nog wat uit en tegen 09:00 is zij ook wakker om op stap te gaan. Vanuit ons raam zien we een open blauwe hemel – geen enkel wolkje – en de zon schijnt nu al volle bak. Daarvoor zijn we hier nietwaar. Het eerste wat we regelen is de boot naar Lesvos. We kiezen gewoon voor economische plaatsen en niet voor een cabin – dat zullen we ons nog beklagen. We zoeken de bagage locker en drinken 2 koffie op het terrras van taverna ‘Filoxenia’. We hebben nog niet ontbeten, dus we zoeken iets bij de bakker naast het hotel, tenminste Timo neemt een tiropita en Eef eet voorlopig niets, ze is nog een beetje moe. We pakken alles in, overdreven want er was niks uitgepakt en checken uit: 50 Euro voor 1 nacht, geen slecht adresje voor Piraeus. We brengen onze bagage naar de lockers en nemen dan de metro naar Athene-city.
Op 15 minuutjes zijn we in Thissio, ons welbekend van twee andere reizen. Het is hier heel warm, dus we zetten ons even in het park aan de tempel van Hephaistos in de schaduw en rusten wat uit. We lopen daarna wat rond door Thissio, Monastiraki en door de Plaka. Het is hier mega-druk, op zondag staat het hier altijd vol met verkopers. Nu is het schitterend weer, dus de terrasjes en de straten zijn ook volgelopen. We stoppen om een Hellas T-shirt voor ons metekind, Aagje, te kopen en wandelen gewoon wat rond. Als we terug in Thissio zijn is het al 14:00, tijd voor een choriatiki en pitta kotopoulo met nero en Mythos. Op het terras op de hoek bij Thissio drinken we er Alfa en water bij. We eten op ons gemak en het smaakt heerlijk; schitterend gewoon. We blijven hier een uurtje of zo rondkijken: er is veel beweging op straat. We kiezen om hier nog water langer te blijven in plaats van direct naar Piraeus terug te keren. Hier is het nog OK, terwijl in Piraeus een drukte en hektiek is met auto’s en brommers en bussen en dergelijke. We zetten ons terug in het park in de schaduw en kijken wat mensen en vogels en zo rond 16:00 nemen we de metro terug. Dit is echt wel de beste manier om je te verplaatsen hier in Athene: 20 minuten duurt de rit en kost 1,60 Euro voor ons twee.
We halen de bagage op, hadden deze ochtend al 7 Euro betaald voor de rugzak en de valies voor +/- 5 uur, en stappen in de hitte naar de wachtplaats voor de passagiers en daar zal een transfer-busje ons naar gate E2 voeren. Het duurt even voor we het vinden, maar net voorbij de eerste boten van gate E7 staan blauwe bussen te wachten. Hier is het te doen. De bus voert ons naar gate E2 zo rond 18:00. Onze ferry ‘Mytiline’ zal uitvaren tegen 19:00, dus we zijn goed op tijd en kunnen goed kiezen waar we ons neerleggen. We annexeren 5 stoelen in een hoek: 2 tegen de muur en 3 daar recht tegenover, zodat we serieus wat plaats hebben. De boot begint al stilaan vol te lopen, Timo slaat het vertrek vanop het hele dek gade en wanneer hij terug binnen is, is net Euro 2008 gestart: Zwitserland – Kroatië (0-1). De TV staat schuin rechts tegenover ons en één van de Grieken heeft die ongelooflijk luid gezet. Wanneer de match bezig is, valt het nogal mee, maar tijdens de reclameblokken staat die snoeihard. Er is voorlopig niks aan te doen, want het is hier volle bak en het lijkt of iedereen bij ons naar de voetbal is komen kijken. Tussen de twee matchen staat ook heel luid: het nieuws – 6.5 op de schaal van Richter ergens in de buurt van Patras.
Na het nieuws begint de tweede wedstrijd: Duitsland – Polen (2 –0): geen slechte match. Tegen het einde van de wedstrijd is het tijd om te gaan slapen en dat doet iedereen. Ineens staat die TV te jengelen en er is niemand meer die ernaar kijkt. Dat begint eigenlijk serieus op onze heupen te werken; er zijn zelfs gasten die er twee meter vandaan zaten en dan nog aan het bellen waren en zo. Swat iedereen wil eigenlijk slapen en Timo neemt het schitterende initiatief om het volume lager te zetten. Het stond op 100! Harder kon niet. Nu staat het op een rustige 20 en we kunnen proberen een beetje te slapen. Het is 23:30.
Dag 03: Maandag 9 juni 2008: Lesvos
Eef ligt op drie zetels onder en tussen de leuningen van de stoelen, niet echt gemakkelijk maar ja; dit is het beste wat we ervan kunnen maken. Timo ligt eerst ook op de stoelen, maar beslist dan om op de grond te gaan liggen en proberen te pitten. Slapen lukt tot 2 à 3 uur onder de nacht, dus niet echt lang. Dan is het wat wakker en slapen, bank, grond tot het schip aankomt in Chios. Het is nu vier uur ’s morgens en er loopt hier een kerel rond zoetigheden te verkopen van de mastikboom: glukamastika (glika mastika). Swat we zitten toch zeker nog drie uur op de ferry, dus we proberen nog wat te slapen. Eef kan nog een uurtje doorpitten en Timo ontdekt terwijl de boot. Wij zitten op dek B en er is nog een dek C, D en E: allemaal volledig in open air. Dat moet plezant zijn om daar de nacht door te brengen. Natuurlijk zit er op dit moment niemand buiten en Timo kijkt naar de zon die stilaan boven de zee uitkomt. Dan zitten we nog wat te wachten tot we in Mytiline aankomen. Er is ondertussen geen enkel plaatsje op ons lichaam dat geen pijn doet: rug linkerbeen, rechterbil en vooral nek. Om 07:30 komen we aan in Mytiline en willen de bus nemen naar Petra.
De eerste bus is pas om 11:00, wat nu? Een Amerikaanse spreekt ons aan in verband met de bus; zij moet naar Molyvos, vlakbij Petra. We hebben geen zin om hier 3.5 uur te wachten, dus we stellen voor om een taxi te delen; ons afzetten in Petra en de taxi brengt haar dan verder naar Molyvos. Het gaat allemaal vlotjes (van 60 Euro afbieden naar 50) en alles is OK. Lesvos is groen met miljoenen olijfbomen en dennen en sparren. Het is wat bergachtig, maar het ziet er heel goed uit: mooi eiland en mooi weertje. Ineens moet de taxi stoppen; platte band. Niet moeilijk met zijn rijstijl. In het centrum van Kalloni moet hij de band vervangen, maar hij krijgt het reservewiel er niet uit. De moer is afgebroken, dus dan alles maar om zeep helpen en helemaal kapot doen. We willen wat helpen, maar mogen niet van hem, dus kijken dan maar wat rond. Op een schoorsteen vlakbij zit een ooeivaar te nesten en er zitten twee kleintjes in. We vinden het wel wat verrassend dat die midden in het dorp nestelt, maar dat kan enkel maar een goed teken zijn. Na een half uurtje zijn we terug op weg en dan is het maar een 20 kilometer door de bergen tot Petra. Daar aangekomen zeggen we snel dag tegen de taxi en de Amerikaanse.
Onze eerste taak: slaapplaats zoeken. Met de Trotter in de hand wandelt Timo door de steegjes – leuk, dit moeten we eens komen verkennen – en komt na vijf minuten op een suggestie van Trotter: Agro-toeristische cooperatieve van de vrouwen van Petra. Timo regelt een kamer voor vier nachten en we moeten langs de kustweg even wandelen en daar zal iemand ons opwachten: Nitsa Chioti. Timo keert terug naar Eef die aan het pleintje wachtte en vandaar lopen we verder en vinden zonder problemen het wegje dat we nodig hebben. Wanneer we de grote weg afgaan horen we ‘Ela!’. We kijken om en daar komt Nitsa, een klein rond vrouwtje, maar heel vriendelijk. De kamer is perfect in een klein straatje en het lijkt ons rustig te zijn hier. Klein, maar proper en een klein keukentje met frigo en dat voor maar 25 Euro per dag. Cool. We pakken uit, douchen ons en gaan iets eten. In de cooperatieve hebben ze ook een restaurant, dus wij ernaartoe. Krasi, nero, sardelles, choriatiki en iets dat we nog niet gezien hebben. Ze vullen gele bloemen (van de pompoen of de courgetteplant) met dezelfde vulling als dolmadakia, heel lekker.
Om iets voor 13:00 krijgen we serieus een klop en gaan een siësta doen. We zetten de wekker om 2 uur te slapen, maar het is 16:30 wanneer Timo wakker wordt. Gewoon stikkapot. We worden gewekt door een serieus onweer en het giet heel erg hard. Snel halen we tussen de druppels wat water, ouzo en rigani-chips, we schrijven het verslag en dan na het onweer kunnen we het dorpje verkennen. We wandelen langs de zee naar het centrum om daar wat rond te kijken en de duikschool te zoeken. Nu zien we dat Trotter gelijk had. De cooperatieve is vlak aan het plein, een klein straatje rechts in en dan eerste deur naar boven. We lopen door het kleine straatje met restaurantjes en winkeltjes en komen terug op de grote weg uit. We keren terug en opeens zien we een DAN-vlag hangen. Hier moeten we eens gaan kijken en inderdaad we kunnen de duik regelen voor donderdag. Alé, die vrouw van Nirvana travel zegt dat toch. Ze kan Jorgos niet bereiken, maar zegt dat we straks eens moeten terugkeren. We stappen even tot de andere kant van de baai en passeren onderweg de standplaats van de duikschool; nu is er echter niemand aanwezig. We stappen nog even het dorpje in, maar gaan dan toch direct naar het restaurant van de cooperatieve. Eerst ouzo met een tzatziki en brood. We zitten aan het raam en hebben duidelijk zicht op de zee: een perfect plekje. We doen het langzaamaan en genieten en lachen wat met domme grapjes. Dan eten we moussakas en briam, allebei om het lekkerst. Het is 21:50 en Timo gaat snel nog eens horen bij de travel, maar nog geen geluk. Hij keert terug naar het restaurant, we drinken onze aspro krasi leeg, betalen en zijn weg. Onderweg naar huis horen we dat Olland al 2 keer gescoord heeft tegen Italië: Shit L. We komen thuis en willen nog iets drinken, maar dat lukt niet meer, wegens te moe. We doen onze eerste kaarsjes branden, in één keer drie. Tegen 23:30 gaan de boeken en onze ogen toe. Slaap lekker.
Dag 04: Dinsdag 10 juni 2008: Verkenning van westelijk Lesvos
We slapen heel goed en lang, tot wel 08:30. We eten een stukje brood met kaas en een koffietje, lekker in de zon. Top. We hopen dat de duikclub al iets van zich heeft laten horen en inderdaad Jorgos heeft net gebeld. Perfect, we regelen twee duiken voor donderdag. Joepie. Onze volgende taak is geld afhalen. Done. Dan een auto regelen; op de hoek van de straat van onze kamer is een rent-a-car en we gaan daar eens horen. Op een half uurtje is alles geregeld – twee dagen 60 Euro. We moeten even wachten want ze maken de auto proper en krijgen elk een frappé. We kunnen direct vertrekken. Dus wijle weg: eerst naar Anaxos, want op die weg moeten we direct tanken. Met een volle tank voor 46 Euro hebben we genoeg om vandaag en morgen alles af te zien, denken we. Vanhieruit nemen we de weg naar Skoutaros en zo naar Filia. Iets ervoorbij is onze eerste stop: het klooster van Limonas. We waren eerst gestopt bij een klein kloostertje van Taxiarchis en dachten dat dit het was, niet dus. Het was trouwens gesloten.
Twee bochten verder zien we het klooster al liggen in de vlakte. Het klooster – een vierkant met centrale kerk – is volledig omringd door kleinere kerkjes, mooi om het zo te zien liggen in de vlakte beneden. Binnen is er een museum (doen we niet) en een plaats van het ‘Holy water’. De binnenste kerk is enkel toegankelijk voor mannen, zelfs niet voor mijn schatje, die precies een engel is. Veel mis je niet, want je kan er niet eens binnen. Er is wel een kerk met mooie muurschilderingen, toegangelijk voor iedereen. Op de binnenkoer lopen enkele pauwen rond: 1 papa, 2 mama’s en vier kleintjes. In totaal zijn er binnen in het klooster 4 kerkjes: de 5 monniken die er wonen moeten kleine mannetjes zijn, want zelfs Timo moet zich bukken. Ze voorzagen veel in eigen noden, ze hebben zelfs een aparte kamer met oliepersen en olievaten.
Van hieruit rijden we richting Kalloni en volgen volledig de golf van Kalloni langs de kust over Parakila tot Apotikes. Dit is een kleine vissershaven met 1 taverna, enkele huizen, boten en twee vissers die hun boot aan het schilderen zijn. Heel mooi gelegen in het dorre berglandschap in het westen van Lesvos. We kijken hier gewoon wat rond en vinden het fantastisch. Dan rijden we naar Agra en zo naar het dorpje Mesotopos en via Eressos – Skala Eressou laten we links liggen, wegens te lesbisch – rijden we door naar het versteende woud. We wilden recht naar Sigri en zo verder, maar we zaten ineens op de weg naar Antissa en moesten een eindje rond tot het versteende woud. We komen daar toe door de winderige bergen rond 14:00. De wind is hier heer en meester over de bergen en over de wel 30 windmolens (het zijn nieuwe om windenergie te ontwikkelen, geen oude uit vervlogen tijden). We moeten onze raampjes van de auto dichtlaten of we waaien eruit.
Het versteende woud werd zo’n 20 miljoen jaar geleden overspoeld door de lava van de vulkaan en het was zo heet en er was zo weinig zuurstof dat ze tot steen zijn geworden. In de vorm van bomen, stammen staan die stenen er nu nog en het park is open voor het grote publiek. Er liggen een paar hele grote stammen neer en van enkele kan je nog duidelijk de wortels en de bast van de stam zien. De stenen hebben verschillende kleuren van gewoon wit en grijs tot oker en donker rood-paars; echt wel eens de moeite om gezien te hebben en de inkom bedraagt slecht 2 Euro. Dit natuurmonument is erkend door de Unesco. Dan moeten we terug naar Antissa, want Sigri doen we niet aan vandaag. In Antissa nemen we een klein wegje naar Gavates. Zo’n 2 kilometer op die weg rijden we een nog kleiner baantje in – nu een zandweg om het oude Antissa te zoeken. We beginnen te schudden en te schodderen, stoppen even voor een klein kerkje met een zicht op de zee en de bergen. Bij het oude Antissa moeten we even door de rivier racen met de rode mega-Yaris. Een ezel keek ernaar en zag dat Timo het goed deed. Oud was het wel, dat oude Antissa, maar meer dan een hoop muren met wat onkruid stond er niet. Dan rijden we even terug naar de oversteekplaats van de rivier en kiezen daar de weg naar Skalochori. Nog steeds op de zandweg, maar het is wel een schitterend landschap. De dorre hellingen maken plaats voor lage struiken en dan voor ongelooflijk veel olijfbomen, notelaars, eiken en een prachtig groene vegetatie tot we Skalochori bereiken. Yes, terug een normale asfaltweg.
We rijden tamelijk snel terug dezelfde weg via Skoutaros, Anaxos, dan tot in Petra en zo verder naar Molyvos. Molyvos ligt op een berg met op de top een oud kasteel en de woningen zijn tegen de berg gestut. Hier wandelen we tot aan de haven en nemen een aperitief bij restaurant Chtapodi (chtapodi: octopus), een leuk restaurantje vlak aan de haven. We drinken er ouzo Lesvos met een gegrilde octopus en tonijnsla. We zitten hier heel goed, in de warmte met water, ouzo en eten en kunnen het niet laten om het thuisfront jaloers te maken. Er zijn hier echt mega-veel zwaluwen en die nestelen hier overal. Bij twee deuren van het restaurant hebben twee koppels elk een nestje gemaakt en verrassend genoeg laten de Grieken ze hier hangen. In het ene nestje zitten ze met z’n vieren en het is altijd een hele drukte als de ouders toekomen. Die vier zijn nog heel jong, maar de 3 van het andere nest vliegen al bijna uit, een tof zicht.
Het is al 18:00 wanneer we hier vertrekken; gelukkig is het maar zes kilometer tot Petra. We parkeren de auto, Timo neemt vlug een duik in zee en we schrijven het dagboek met een Mythos in de hand. We hebben ons hier goed. Het is vandaag de match Griekenland – Zweden, dus we moeten ergens voor de Grieken gaan supporteren. We zoeken een leuke plaats – een snackbar – met drie grote flatscreens en bestellen om 20:00 onze eerste twee Mythos (megales bires: grote pinten). De match begint pas om 20:45 en het kot loopt stilaan vol, een hoop jonge bakvis-Grieken, enkele Zweden en de rest volwassen Griekse supporters – waaronder wij. Het is van bij het begin volle ambiance, maar geen enkele ploeg doet het echt goed. De sfeer blijft er goed inzitten tot Zweden 0-1 maakt. We beslissen dan maar in de Mythos te blijven en bestellen er direct nog twee. Met de rust is het even wat rustiger en we blijven Mythos drinken tot het noodlot definitief toeslaat: 0-2 voor Zweden. Niet tof en de match is gedaan, net als de ambiance. Het is – voor ons – serieus laat wanneer we thuiskomen, maar blijven met nog wat Mythos en 2 bokes kaas en salami, tomaat wat praten en gaan pas tegen 00:30 slapen.
Dag 05: Woensdag 11 juni 2008: Lesvos met de auto: het andere deel
We worden wakker tegen 08:30 en nemen ontbijt: boke kaas, salami, tomaat en koffie. We pakken alles klaar om onze tweede en laatste dag te doen met de auto. Timo gaat de Yaris van de parking halen en het is nog maar 09:15 en we zijn al volle bak aan het rijden. Onze eerste trip gaat door de bergen, door de groene wouden naar Skala Sykaminea. Dit is een klein vissersdorpje met haven en het ligt in een rustige baai aan de zee. Boven het haventje heerst een witte kerk en geeft onderdak aan vele zwaluwen. Onder de tamarisken zijn de Griekse vissers sardinen in stukken aan het snijden, we denken om daarmee grotere vissen te vangen. Één spoelt en kuist een versgevangen rog en zo gaat het dagelijkse Griekse vissersdorpleven zijn rustig gangetje. Langs de haven zijn verscheidene tavernas, die veel toeristen lokken. We nemen de extreem steile weg terug naar de hoofdweg en zetten dan koers naar het klooster van Taxiarchis. We hebben al genoeg kloosters gezien in ons leven, dus Timo kijkt snel wat er te zien is. Binnenkoer, grote iconostase, maar verder kijkt hij niet. We hadden geen gepaste kledij bij ons ook niet, dus andere keer. We nemen de prachtige weg langs de oostkust richting Mytiline langs Pedi en enkele skala’s. Hier wordt een strand aangeduid met het woord skala, dat is op veel andere eilanden niet zo. We hebben zicht op kleine dorpjes, rustige stranden en het is gemakkelijk rijden langs deze lange, brede en platte weg.
In de buurt van Mytiline ligt het dorp Moria en daar in de buurt zou een aquaduct moeten zijn. De weg is onderbroken, dus we raken er niet. Ongeveer tien kilometer eerder hadden we snel een poging gedaan om de thermen van Thermi te zoeken, maar dat was niet gelukt: een slechte wegaanduiding en we wilden niet te veel tijd verliezen want de trip van vandaag was nog ver. Dus we rijden verder naar het zuidelijk deel van het eiland naar Plomari – de thuishaven van de bekende ouzo Plomari. Daar moeten we toch geweest zijn. De weg ernaartoe voert ons door bossen en bossen vol olijfbomen. We denken dat Lesvos het meeste olfijbomen heeft van alle Griekse eilanden. Ook geeft die weg een schitterend zicht op de golf van Geras. We passeren kleine dorpjes zoals Paleokopis, Plakados en Trigonas. De weg slingert door de bossen aan de voet van de Olympos-berg: het hoogste punt van lesvos. Net na de middag komen we aan in Plomari en al vanaf Taxiarchis heeft Eef het stuur overgenomen. De linkerarm van Timo ziet al wat rood en moet uit de zon blijven. Plomari is groter dan we dachten, niet slecht gelegen met een haven en de huizen tegen de bergflank. Het is echter wat te druk voor ons, maar willen toch wat op ons positieve komen na een al lange rit. We drinken twee frappé aan de haven en vertrekken een klein uurtje later om in Polichnitos de warmwaterbronnen te zien en te snorkelen in Nifida. Daarvoor moeten we nog een heel eind rijden.
Eerst duurt het al 20 minuten eer we de stad uit zijn en de richting van Megalochori vinden. Vandaar vrezen we dat het 10 kilometer slechte weg zal zijn. Maar de weg naar Neohori en Akrassi blijkt een goede asfaltweg te zijn. Het gaat niet mega-snel omdat het steeds bergop en bergaf gaat, soms heel steil. Goed bezig Eef. We leggen vlotjes ons parcours af tot in Ampeliko en dan moeten we naar Stavros en Vatera. Dat is andere koek. Timo neemt het stuur over voor 10 kilometer kiezelweg door de bergen. Meestal gaat het lichtjes naar beneden, maar heel dikwijls ook heel steil, zelfs met haarspeldbochten. Ineens wordt de weg terug asfalt en we zijn in Stavros. Terug in de ‘bewoonde’ wereld. De mensen kijken maar raar dat hier toeristen komen. We hebben wel schitterende berglandschappen gezien in deze regio. Op de weg van Vatera naar Polichnitos en Nifida eten we de laatste nectarines op. Eef had deze morgen vier nectarines geplukt van de boom in onze tuin. Nitsa had ons gezegd dat het mocht en ze zijn echt lekker.
In Polichnitos is het effe moeilijk de weg naar Nifida te vinden. Timo haalt zijn beste Grieks boven en we vinden het dan direct. Nifida heeft een langgerekt strand met kiezel en tamarisken erlangs. Mooi maar het strand is nog niet proper gemaakt. Helemaal op het einde liggen wat rotsen en daar snorkelen we een 20 minuten. Veel vis, tamelijk grote zelfs en heel veel anemonen. De relatief hoge golven maken het wat moeilijker, maar het is echt leuk en verfrissend. We kleden ons om en rijden terug naar Polichnitos en bezoeken snel de warmwaterbronnen. Tof, enkele kokende putten en bronnen met warm water. Die komen daar naar boven door de vulkanische activiteit en vormen een klein beekje dat het dal inkabbelt. Leuk om dit er nog net tussen te nemen. Rond 17:00 vatten we de terugreis aan en rijden snel via Vassilika en Achladeri naar Kalloni. De weg slingert zich door prachtige naaldwouden, straf op zo’n eiland.
De dennen geuren en we genieten van de rit.
In Kalloni is een oud zoutmeer en Timo spot daar een zwarte ooievaar, cool. Van hieruit gaat het door de bergen recht naar Petra en het is 18:30 bij onze aankomst. Snel alles afspoelen, douchen, aperitieven met ouzo, gavros en rigani-chips. We moeten nu echt wel snel iets gaan eten, we voelen ons wat slap, dus we stappen naar het restaurant van de cooperatieve; eten soutzoukakia, souvlaki, chorta en drinken cola en fanta, want morgen moeten we duiken. We doen steeds zoveel mogelijk in het Grieks, dus ook vragen waar we kunnen bellen. Perfect. We bellen Maurits en Betty: alles OK, ook met ons venteke. Bij Linda is het ook goed, want ze vertrekken bijna naar Angistri. Dat zal deugd doen. We schrijven het verslag af, drinken 1 Mythos en gaan binnen, want we worden overal gebeten door muggen. Morgen moeten we toch vroeg op en we zijn moe van twee volle dagen te karren om Lesvos te verkennen. Het is dan 21:30 en er branden al vijf kaarsjes. Net voor we weggaan van ons terras naar de kamer ziet Timo een zwaluwtje slapen op de waslijn die daar hangt. Keischattig. We denken dat het hier al heel de tijd moet gezeten hebben. Tof.
Dag 06: Donderdag 12 juni 2008: Duiken
We staan met de wekker op tijd op om 07:30, want we hebben afgesproken aan de duikbasis om 08:30. Wij zijn er stipt op tijd, maar niet de Grieken, die komen zoals steeds iets later. Jorgos komt ons verwelkomen en heeft twee mensen bij zich: Maurios (Gr) en Filip (Fr, Lyon). Eerst de normale gang van zaken, papieren invullen, alles passen; we helpen even inladen en het busje vertrekt naar het haventje van Petra. We duiken vandaag op het eiland Petra, vlak voor de kust. Wij, Eef en Timo, Mich en Natasha en Markos wandelen naar de haven, slechts tien minuutjes en de boot is al klaar om te vertrekken. Jorgos geeft wat uitleg en vertrekt; Maurios neemt de leiding over. Het is een jonge gast, een schoon ventje, zegt Timo, hij begint zich al thuis te voelen op het eiland Lesvos :-). We tuigen alles op en zijn iets later klaar voor de briefing. Alles gaat siga siga en dat is top.
De eerste duikstek is Fegameni. De algemene diepte is rond 15 meter en als de lucht het toelaat tot 30 meter. Alles gaat nog steeds heel rustig, Timo heeft wat last om te klaren en is wat nerveus, zoals vaak met de eerste duik. De visjes zijn dezelfde als steeds in Griekenland: damselfish, lipvissen, enkele kleinere sponzen en vooral de moeite is het schitterende spel van licht tegen de hoge rotsen. In de diepte spotten we wat groupers en Eef gaat die even van dichter bekijken. Ze is al snel een eindje van de groep verwijderd, maar kan toch makkelijk terug aansluiten. We gaan niet tot op 30 meter, maar wel zo tot 23-26. Nu gaat de weg terug richting boot, we gaan iets hoger duiken en zien nog enkele zeesterren.
Na een 37 minuten komen we vlakbij de boot terug boven en moeten we een tijdje rusten aan de oppervlakte. Eerst alles terug aftuigen en optuigen met nieuwe flessen en we kunnen wat lachen, slapen, een kleinigheidje eten en drinken. We houden het kalm en blijven bijna twee volledige uren boven. Dan trekken we de natte pakken terug aan en gaan opnieuw het water in. Nu aan de andere kant van het eiland: bij Saint Georgos Island. Nu duiken we opnieuw tussen de rotsen, gaan iets minder diep en duiken ook iets langer. Tussen de rotsen, even een minuutje over een grasvlakte en bereiken een plaats waar amforen liggen op de bodem. Vanaf dit punt keren we terug en gaan iets ‘shallower’. Qua dierenbestand is het nu niets anders: scholen damselfish. We blijven die mooi en wel grappig vinden. Brasem en lipvissen zitten hier ook veel.
Op een bepaald moment duiken we langs een muur, daar ziet Eef een octopus en Timo een schorpioenvis. Iets verder veel kokerwormen en 1 kleine murene, net te laat voor de foto, denkt Timo. Deze duik is wederom heel mooi en veel relaxter dan de vorige. Na 50 minuten komen we terug boven en kijken terug op twee toffe duiken. We tuigen alles af en laten ons drogen in de zon. Terug in de haven helpden we de boot uitladen en het busje inladen. Dan wandelen we terug naar de duikbasis. Hier vullen we de logboeken in en praten wat over duiken, Griekse eilanden met een biertje erbij (Heineken, want ze hadden geen Mythos). Tof.
Jorgos geeft ons nog de GSM-nummer van Giannis, de duiker op Chios en dan zijn we terug naar onze kamer. We maken ons klaar om een aperitiefje te drinken: 1 ouzo mini, tiri saganaki, 1 tzatziki en we krijgen een pannekoek met ijs en chocolade van het huis. We keren terug naar de kamer en schrijven de kaartjes; we sturen naar de hele bende in België. De ouzo stijgt al naar ons hoofd. Ofwel rusten we even – te gevaarlijk – dus we gaan naar de zonsondergang kijken en drinken 2 craft beer (8 Euro, wow hippe en dure keet hier). Timo heeft nog een klein beetje honger, dus koopt nog 1 pitta kotopoulo en Eef koopt een enkelbandje. We gaan terug naar de kamer, drinken nog 1 Mythos op ons terras en gaan tegen 22:30 slapen. Goed moe van het duiken van vandaag slapen we heel erg goed.
Dag 07: Vrijdag 13 juni 2008: Petra en vertrek naar Chios
We slapen wat uit vandaag, want we hebben tijd genoeg. We ontbijten met de laatste toastbroodjes en kaas en zelfgezette koffie. We moeten nog enkele zaken regelen: logies in Chios voor 1 nacht en logies hier betalen. Eerst wandelen we naar boven naar het kleine kerkje op de rots. Honderd veertig treden naar boven en we hebben een schitterend zicht op Petra en de baai, leuk om te zien. We betalen daarna de kamer (100 Euro), drinken er nog een frappé bij en gaan dan naar Nirvana-Travel. Ze geven ons daar het adres van Alex, een vriend op Chios-city. We komen pas aan om 21:00 en dan nog iets gaan zoeken is misschien wat moeiljk, dus we krijgen het telefoonnummer en een fotokopie van de man uit een boekje over Chios – niet te herkennen dus. We moeten bellen als we er toekomen en hij zal ons wel komen halen, want anders vinden we het nooit – zeggen ze. We zien wel. Nu bijna alles is geregeld keren we terug naar onze kamer en er breekt een iets minder tof moment aan: inpakken.
Eerst middageten: brood, kaas, koffie, nectarines van de boom, maar eerst wat rusten. Eef probeert wat te slapen en Timo gaat hier vlak voor de kust aan het strand snorkelen. De zee is plat en in het begin is er weinig te zien, maar zo’n vijf meter voor de kust liggen wat rotsen en daar is het prachtig snorkelen. Timo ziet lipvissen, een rode met zwarte kop, zeeëgels, 1 schol of zoiets en na zo’n klein uurtje komt hij terug. Blij dat hij dat nog gedaan heeft. En dan is het echt inpakken: Eef doet rugzak en valies, Timo fototas en handbagage. Op een uurtje is alles OK. Ondertussen komt Nitsa met haar man de nectarines van de boom plukken. Ze nemen 2 grote zakken, 2 grote emmers en 1 grote fruitbak mee in een winkelkar. Zij bedanken ons en wij hen. We genieten nog wat op ons terras en tegen 15:30 nemen we de bus naar Mytiline. Die doet er 1.5 uur over en een geluk dat we geen boot vroeger namen, want die vertrok precies wanneer wij er toekwamen.
Op onze bus zat een oudere Griek en die wordt geholpen door Eef met zijn bagage. Hij had bij zich: 1 zak, een hoop plastieken zakjes en 1 grote doos. Die mens was ongelooflijk content. Thaeisaikalapanta! Het ga je voor altijd goed! We helpen hem de boot op en zoeken een plaatsje op de Mytiline: nu achteraan de laatste rij. We kopen water, Eef gaat ijs en een smos kaas/hesp halen en we gebruiken het ijs om de ouzo te drinken. Om 19:00 begint Italië-Roemenië (1-1) en we kijken naar de wedstrijd, zodat de tijd wat sneller gaat. Voor we het weten zijn we in Chios en het is al donker. We vinden Michail Livanou street niet op de kaart, dus we vragen het in het toeristische bureau. Tot aan de ‘Goody’s’ en dan is het een straat parallel. Het is hier lawaai, veel auto’s, brommers en veel volk.
Timo racet tussen de terrassen, neemt bijna een knappe Griekse mee, maar hij heeft genoeg met zijn liefste schatje, dus hij laat ze achter. We vinden in recordtijd ‘Rooms Alex’. We bellen aan en zeggen dat we van Lesvos komen en zijn gestuurd door Rebecca. Alexandros ontvangt ons direct met open armen. Top. Hij zit te eten met Stella, zijn vrouw en twee vrienden. We krijgen direct krasi en twee bordjes: dolmadakia, choriatiki, salami, maar de vis – hoe lekker die er ook uitziet – vinden we er wat over. We oefenen ons Grieks door wat met de mannen te spreken en amuseren ons heel goed. Stella brengt nog lekkere watermeloen en rond 22:30 bedanken we hen en gaan naar onze kamer. We kijken nog een half uurtje naar Nederland – Frankrijk (4-1) en proberen wat te slapen. Heel moeilijk, want er zijn steeds tientallen brommers, auto’s, moto’s aan het racen door de smalle straten van Chios. Vlak naast onze kamer is een discotheek en dat veroorzaakt nog een grotere hoop lawaai. We kunnen na twee drie uur toch slapen en we kunnen de rust goed gebruiken. Morgenvroeg nemen we de bus naar Karfas.
Dag 08: Zaterdag 14 juni 2008: Chios – Karfas
Het lawaai is wat weggeëbd, maar toch zijn we al rond 07:00 wakker. Alex zit al TV te kijken, we maken ons klaar om naar Karfas te gaan, vragen de weg naar de bussen en vertrekken. Dit is een goed en gastvrij adresje, spijtig dat we hier op een vrijdag toekwamen, wanneer alle Grieken uitgaan en heel, heel veel lawaai maken. We zijn wel bijna nog nooit zo goed ontvangen. Merci, Alex en Stella (zij was nog aan het slapen wanneer we vertrokken). We zeulen de valiezen terug naar de andere kant van de haven en vinden snel de bushalte. Er is al een bus om 08:35: twee ticketjes kopen en de bus op naar Karfas. Het is naar het schijnt maar vijf kilometer en we zitten een half uur op de bus. Ineens gaat iedereen de bus af en we denken dat we al in Karfas zijn, dus we stappen ook uit: een klein dorpje met een haven, wel mooi, maar dit kan nooit Karfas zijn. Timo vraagt info aan 3 oudere vrouwen waar we zijn en waar Karfas is. Het blijkt dat dit Agia Mina (later blijkt iets anders) is en Karfas nog 20 minuten te voet. Dat is een beetje ver met de valies. Ze zoeken voor ons een timetable van de bussen en weten ons te zeggen dat er om 09:50 een andere bus is naar Karfas. In een supermarkt kopen we water, sigaretten en tickets voor de bus.
We wachten even en inderdaad een dik half uur later is de bus er al. We stappen op voor een ritje van slechts 5 minuten en arriveren met een uurtje vertraging in Karfas. We zoeken een kamer, probleem één, want er zijn hier bijna alleen hotels en bij velen is de vriendelijkheid ver te zoeken. Je doet dan al moeite om Grieks te spreken en dan is het nog niet goed. Wel de oudere mensen nemen de tijd en zijn vriendelijker. Voor de rest zijn de toeristen hier gewoon ‘big business’. Uiteindelijk nemen we toch een kamer met zijdelings wel een beetje zeezicht, maar wel duur (50 Euro per nacht). We pakken onze spullen uit en zoeken iets om te eten. Het dorp is niet wat we ervan verwacht hadden: één straat met bars, een lang zandstrand met parasols, 1 parallelle weg en twee andere kleine straatjes die de twee verbinden.
Het is hier helemaal niet Grieks, enkel puur op de toerist gericht. We wandelen wat rond en zien probleem twee: Island Divers is dicht, gedaan, schluss, gesloten. Heel spijtig, want dit was de reden om naar Karfas te komen. Shit, straks proberen Giannis te bellen. We drinken 4 Mythos in taverna Pansilinos (of zoiets) en eten er wat mezedes bij. Tzatziki met verschillende soorten kaas, salami, tomaat, komkommer en brood. Het smaakt ons en we keren terug naar de kamer en gaan snorkelen. Langs de weg van Agia Minas naar Karfas zagen we enkele goede plaatsjes. We zoeken die op, maar die blijken niet echt zo goed, veel vuil, weinig vis en het water is niet diep genoeg; we raken met onze buik de bodem: niet goed dus. We keren dus met een minder goed gevoel terug naar de kamer: geen duiken, geen tof dorpje, geen goede snorkelplaatsen. Misschien moeten we hier een dag vroeger vertrekken. Op de kamer rusten we wat en drinken iets.
We zijn uiteindelijk wel op vakantie en maken er het beste van. Ouzo, Mythos en rigani-chios: altijd een goede combinatie. Zo tegen een uur of 19:00 gaan we iets eten in een taverna (Taverna Dionysos) langs de weg. Het zijn hier geen gewone taverna’s of restaurantjes, neen ze zijn zo immens groot dat het bijna refters zijn: wederom alles voor de toerist. We eten één keer gemista en één kotosouvlaki, drinken er wat retsina bij. Het smaakt ons heel goed en het is niet duur. Posi! Na het avondeten drinken we nog wat retsina op ons terras en kijken voetbal: Hellas – Rusland (0-1), weer de Grieken verloren, dat is niet zo goed. Timo probeert Giannis te bellen met de GSM nummer die we op Lesvos kregen: twee keer en geen antwoord en hij kan geen boodschap inspreken, dus dikke pech: niet duiken op Chios. Tegen elf uur gaan we slapen en morgen kunnen we een auto huren om het eiland af te racen. Dan zullen we misschien een toffere indruk hebben van het eiland en misschien meer echte Griekse dorpjes zien. Let’s hope!
Dag 09: Zondag 15 juni 2008: Chios verkennen
Het is een schitterende dag en vandaag is het de bedoeling om het zuiden van Chios te verkennen: de mastiekdorpen. We kopen ons ontbijt in het supermarktje: brood, koffie, tomaat, kalkoenfilet en kaas. We koken snel wat water in de keuken en eten op ons terras met zeezicht. We kunnen ons slechtere plaatsje inbeelden om te ontbijten. We wassen af en zijn weg. Eerst geld afhalen, dan auto zoeken. De eerste heeft enkel grote auto’s, dus we lopen verder. We vinden er één: een Hyundai Getz. Dit is eigenlijk ‘not done’ want het doet Timo te veel aan zijn werk denken, maar hij kan het wel aan. We regelen de auto (35 Euro), maar we moeten wel opletten met het aantal kilometer: de eerste 100 zijn gratis en dan is het 0.20 Euro per kilometer extra. Dat moet wel lukken. Dus wij weg met de auto, direct naar het zuiden van het eiland. We zoeken onze weg naar Pirgi: het eerste mastiekdorp.
We rijden even langs de kust van Agia Ermioni (waar we afgestapt waren met de bus), Megas Limonas en dan het binnenland in naar Tholopotami. We volgen gewoon de grote weg naar het zuiden en die is in heel goede staat, dus het gaat vlotjes. Chios is heel bergachtig en heel dor: je ziet overal de grijze en grauwe hellingen van de bergen, helemaal anders dan Lesvos. Op andere delen van het eiland zijn veel olijfbomen, mastiekbomen en dennen en sparren. Op een dik half uur bereiken we via Armiola het dorp Pirgi. We parkeren we auto boven het dorp en willen er even doorwandelen. Timo stapt uit en wordt direct gebeten door een daas, dus Eef zal oppassen om niet gebeten te worden. In het dorp zelf zien we geen dazen dus dat is wel OK. Het is heel speciaal: de meeste huizen zijn beschilderd met motieven van bloemen, vogels en speciale tekens en vormen in zwart en wit. Zoiets hebben we nog nooit gezien op een Grieks eiland. De Griekse ouderen zitten op de drempel van hun huis wat te tateren of ze drinken hun koffies op het terras van de kafenio. We wandelen tot het pleintje met een grote kerk en hier is het een drukte van jewelste.
Op zondagochtend zit hier blijkbaar de hele Griekse gepensioneerde gemeenschap bij elkaar. Het zorgt voor een toffe, echt Griekse sfeer. Net zoals in Petra vliegen hier veel zwaluwen rond en dat is wel altijd een leuk gezicht. We stappen terug naar de auto en rijden verder naar Olimpi, het tweede mastiekdorp op onze reis vandaag. Wanneer we daar uitstappen worden we overspoeld door bijen, wespen en dazen, dus we rijden direct door naar Mesta. Eef blijft even in de auto zitten, want ze heeft het niet zo met stekende insecten. Als ze gebeten wordt, zijn dat direct beten die erg groot worden, dus liever niet riskeren. Mesta is een klein Middeleeuws dorpje met kleine, smalle straatjes, die leiden allemaal naar een grote kerk en de platia. Hier hetzelfde verhaal: veel oude Grieken op de terrassen en echt leuk om te zien. Timo blijft niet te lang weg en we zoeken in het westen van Chios een leuk plaatsje om te snorkelen. De weg leidt ons door de dennenbossen langs de mooie baaien van Limonas en Potami en we stoppen aan het strand van Lithi. We rijden helemaal tot het einde van de haven. Hier kunnen we wel iets zien, denken we.
Via enkele platte betonnen blokken gaan we het water in en het is er direct schitterend. Langs de overhangende rots palmen we 50 meter in zee: lipvissen, brasems, 2 schorpioenvissen, 2 fireworms en tientallen damselfish: cool. Wie had dat kunnen denken op voorhand? We zien hier aan het einde van de haven dat de netten van de vissers worden geledigd, want het ligt hier vol schelpen, sponsen en visafval. Tijdens het snorkelen hadden we trouwens ook drie kleine dode haaitjes gezien, een spijtige zaak, waarschijnlijk konden de vissers er niets mee aanvangen en hebben ze die gewoon teruggegooid. Om 14:00 vertrekken we via Vessa – even dezelfde weg – naar Agios Georgios en daar nemen we een kleinere weg over de bergen naar Tholopotami. We hebben hier een schitterend zicht over de vlakte en het eiland Inousses, vlak voor Chios en daarachter ligt Turkije: echt een schitterend uitzicht. We vinden zonder problemen onze weg terug naar Karfas. Het lijkt hier wel een invasie. Er is al kilometers voor het dorp geen parking en de parkeerplaats naast onze kamers is ook al helemaal vol behalve één plaatsje voor ons.
We aperitieven op ons terras, met ouzo en Mythos, eten brood en de laatste nectarines. Die hebben stilaan hun beste tijd gehad. Tegen 19:00 gaan we tanken en eten. We nemen de auto richting Megas Limonas en tanken daar voor 10 Euro. Het tankstation was eigenlijk al dicht, maar de vriendelijke Griek, die net van de parking kwam, deed snel terug open en gaf ons nog 10 Euro benzine. Top, neig merci. In het centrum teruggekomen parkeren we de auto en eten iets bij estiatorio Angira (Het Anker): kalamari en shrimps saganaki met een fles Boutari retsina. Het zijn niet de diepgevroren kalamari-ringen, maar duidelijk vers gerief en ook de shrimps zijn dik OK: tomatensaus met wat feta: een schitterend adresje. We leveren de auto terug af, genieten nog wat op ons terrasje met retsina, kijken wat TV en gaan tegen 22:30 slapen. We slapen hier heel goed, de bedden zijn echt makkelijk. De Karfas Bay View Studios zijn wel iets duurder dan we normaal budgetteren, maar het is allemaal top: keuken, een grote kamer, terras met zeezicht. Toch wel geen slechte keuze.
Dag 10: Maandag 16 juni 2008: Chios stad en naar Piraeus
Da dag breekt goed aan: het is mooi weer en we hebben een lekker ontbijt op het terras met zicht op de kalme zee. We doen alles rustigaan en genieten van onze laatste uren op Chios. We betalen, vragen info over de ferry, de bus en beginnen rond tien uur in te pakken: de voorlaatste keer. We zijn blij dat we uit Chios weg zijn, want dat was vanaf het eerste moment toch ons ding niet. We kijken rustig nog wat TV: BVN – Fata Morgana (shit, niet goed bezig) en tegen 12:00 willen we de bus gaan nemen. Alles is betaald, leeggoed weggedaan naar de supermarkt en we nemen de bus van 12:20 (om 12:40) naar Chios-stad. Daar kopen we twee tickets voor Piraeus met cabine, want ze gaan ons geen tweede keer liggen hebben. Er is enkel nog een luxe-cabine vrij, dus moeten we die nemen (140 Euro). We zetten onze bagage in een tourist shop en gaan wat door de stad wandelen. Onze eerste stop is het stadspark, daar zitten we om wat uit te rusten.
We hadden hiervoor wel eerst aan de haven 2 pitta kotopoulo en 2 Mythos gedronken, dus eerst rusten om alles op zijn plaats te laten komen. We blijven hier even zitten tot twee zotten komen opdagen. Dit wordt vanaf nu door ons het zottenpleintje genoemd. We wandelen eens tot het archeologisch museum en kijken eens rond, maar zoals verwacht (maandag) is het dicht. Er is in Chios stad nog een kastro, maar om dezelfde reden doen we geen moeite om dat te bezoeken. We zetten ons op een bankje aan het zuidelijk deel van de haven en kijken alles wat af. Na een uurtje hebben we het gezien daar, dus stappen we helemaal tot het einde van de pier. Op onze weg ernaartoe passeren we een internet café. We stoppen hier een half uurtje om een mailtje te sturen naar huis toe en ook naar Maarten_G van het Nederlandse duikforum om hem snel wat info te geven over Lesvosscuba. Daarna genieten we nog wat van het zicht en de zon. Hier zien we ook een harpoenvisser bezig in het golvende water. Hij vangt niets. Op onze terugweg zien we dat er een boot toekomt, de Nissos Chios. Op de kade slaan we het gewriemel en gewemel gade.
Wanneer de mensen van de ferry zijn, worden auto’s (wel 60) geladen en een opligger of 20 eruitgehaald of eringezet. Omdat vlakbij de kaai een druk kruispunt, is het een geregel en getoeter. Af- en aanrijden van de vrachtwagens en de havenpolitie probeert alles te regelen. Het ontaardt snel in een georganiseerde chaos. Op ongeveer 40 minuten is alles eruit wat eruit moest en ook alles ingeladen; het is een schitterend schouwspel. We zetten ons iets verder op een terras van een ouzeri en bestellen tomatokeftedes, sardelles, choriatiki en een flesje Kourtaki. De sardines en gefrituurde tomaten zijn echt heel lekker. Het is ondertussen 20:00. Nog een uurtje doorbrengen hier aan de haven en dan zal de Theofilos van Nel Lines al bijna aankomen denken we. We doen een laatste wandeling langs de haven en zien rond 21:15 de ferry de haven al binnenlopen. Een boot van 150 meter lang en 36 meter hoog, dat is was men kan noemen: een ferry. We halen onze bagage af, stappen op de boot en we worden naar onze luxe-cabine gebracht. Bangelijk: een bank, 2 stapelbedden, een douchke met WC en een TV. Schitterend. We kopen twee ouzo in de bar, drinken onze laatste Varvagianni op, kijken wat TV en gaan tegen 23:00 slapen. De ferry doet er normaal tot 07:00 over morgenvroeg, hopelijk slapen we een beetje.
Dag 11: Dinsdag 17 juni: Aankomst Piraeus, Angistri verkennen
Inderdaad de boot heeft eigenlijk geen vertraging en we hebben goed geslapen, veel beter dan op de slechte stoeltjes in het komen. Bangelijke zet van ons, wel duur, maar we sparen ook een overnachting uit. We stappen uit, wachten even op de bus van de haven, regelen direct met de Flying Dolphin Zeus de overtocht naar Angistri (één uur) en nemen ontbijt in de taverna naast Filoxenia: koffie met omelet (Timo) en een sandwich met kaas-ham (Eef). Even nog wat geld afhalen, want naar het schijnt is er op Angistri geen bank en om 08:30 de boot nemen naar Angistri. De Flying Dolphin vaart echt stukken sneller dan de ferry en vaart op 40 minuten naar Egina. Dan nog 15 minuten en we zijn op Angistri. Het is even moeilijk om uit te maken waar we juist zijn, maar we vinden snel dat we in het dorpje Milos zijn (of Megalochori) en Linda en Patrick (effe bellen) logeren in Skala, twee kilometer verderop. We hebben net de bus gemist en we moeten anderhalf uur wachten op de volgende.
Dit doen we niet. We pakken de valies, de rugzak en de handbagage en wandelen de 2 kilometer in 20 minuten. Het is ongelooflijk heet, al 30 graden zo vroeg op de dag en het zal nog warmer worden: 38-39 °C. We zetten ons even en Timo zoekt en vindt een goede kamer. Dertig Euro per nacht met een propere kamer en balkon. Even uitrusten en dan uitpakken. We zoeken info om hier eens te duiken, maar hier is geen duikclub, naar het schijnt is die enkel in Egina. Morgen nemen we de Angistri Express I naar Egina en zoeken de duikclub. Nu wandelen we naar Milos om te zien wanneer die morgen hier vertrekt: 10:00. Daar drinken we twee Mythos, 1.5 liter water en concluderen dat we hier goed zitten met goed weer een een mooi zicht op het zeetje.
We doen de derde keer vandaag de trip naar Skala, kopen een nieuwe duikbril voor Timo en gaan die direct testen. Ola Kala! We zien de normale lipvissen, damselfish, zeeëgels en een soort modderkruiper. Op de zandbodem zitten heel veel kleine krabbetjes in schelpjes. Dan terug naar de kamer en aperitieven: ouzo en retsina met dolmadakia, opgewarmd in het kleine keukentje. Top. Timo gaat even liggen, dan Eef ook en het is al 20:30 wanneer we wakker worden. Een kleine wandeling langs de haven en een estiatorio zoeken om te eten: miso kilo retsina, ksifia, choriatiki en piperies gemistes. De pepers zijn gevuld met feta en dan gegrild, echt lekker. We drinken nog een slaapmutsje op ons terras en vallen opnieuw zoals een blok in slaap. Kalinichta!
Dag 12: Woensdag 18 juni 2008: Aegina
Het is al 08:30, als we opstaan, al drie uur siësta gisteren en toch nog zo lang geslapen, straf. We ontbijten: koffie, boke confituur en smeerkaas. We pakken onze blauwe rugzak en wandelen naar Milos. De boot vertrekt hier pas om 10:25 en passeerde om 10:15 in Skala, dus we waren dom om hiernaartoe te komen. Vijftien minuten later komen we aan op Egina en we kopen direct water en ice tea. Timo neemt nog wat foto’s van de pilaar hier aan de haven en van de pistachebomen. In 2005 waren we hier ook, maar toen was er een probleem met de digitale camera en met de laptop. We drinken een frappé (sketo en metrio me gala) op het terras van restaurant/hotel Avra. Tof om hier nog eens te zijn. De kleine Vassilis is hier nog, maar de grote zien we niet, pech gehad. We moeten vandaag proberen om de duikshop te vinden, dus dat wordt onze volgende missie. De duikshop vinden we niet, maar we krijgen wel het GSM-nummer van iemand die het duiken kan regelen. We stappen eerst eens naar de jachthaven om te zien of we daar een boot voor het duiken zien. Neen dus. We zien wel Vassilis en hij trakteert ons op 2 Mythos. We babbelen even, maar hij is hier aan het werk en het is druk, dus lang babbelen kunnen we niet. We nemen een foto als bewijs dat we hem zagen en vertrekken hier.
Timo belt met Christos om de duiken te regelen en hij wil deze avond om 18:00 afspreken om alles te regelen. We zijn eens benieuwd. Het is nog steeds heel heet, Eef wacht even op een pleintje in de schaduw tot Timo een scooter heeft geregeld. Dat lukt snel en hij pikt direct Eef op na amper vijf minuten. Timo deed een kort ritje om alles eens te testen en dan zijn we weg. We vinden onmiddellijk de weg naar het grote klooster: Agios Nektarios. We bedekken allebei onze knieën met een vuile rok en gaan binnen. Zoals steeds moet je ‘decently dressed’ zijn om een klooster binnen te gaan. Het plafond wordt vernieuwd en het staat in de stellingen, nog steeds hetzelfde als drie jaar geleden. Er hangen hier enkele prachtige iconen en er zijn enkele notabelen begraven; het is een prachtige kerk qua architectuur zowel langs de binnen- als de buitenkant. We rijden verder naar Afea, de beroemde tempel en gaan alles nog eens bekijken. Dit is één van de weinige sanctuaries voor deze godin. Het museum is ondertussen gesloten, waarom weten we niet. Alles gaat vlotjes wanneer we hier na een half uurtje vertrekken en vinden direct de weg naar Agia Marina. Daar stoppen we even om iets kleins te eten en te drinken. Twee Mythos en gigandes en tiri saganaki. We eten met zicht op de baai en we denken wederom: Wat zitten we hier goed. We herinneren ons nog dat het uitzicht hier bij taverna Kiriakakis schitterend was. We doen op een klein uurtje de weg naar Egina stad terug en leveren de scooter binnen.
Natuurlijk krijgen we commentaar omdat de benzine te laag was, maar dat zal zijn omdat Timo te veel afgeboden had: van 15 naar 12 Euro. Voor twee (Timo zegt wel 3) Euro tanken was inderdaad misschien wel wat weinig. Tja, voor deze ene keer dat de Grieken ons eens niet in het zak zetten. We blijven in de schaduw want het is toch heet: onze batterijen laden hier goed op en staan stilaan op overload. Yes! We wachten even op een belletje terug van Christos en om 17:58 belt hij. Stipt op tijd. We spreken af aan het strand van Egina in het kleine parkje erachter. “I’m there in five minutes”, zegt hij. Na inderdaad vijf minuten komt een Griek met lang zwart haar op een blauwe scooter aangereden. Een adonis zou je zeggen, alleen zo’n 25 kilogram te zwaar. We spreken af morgen in Skala om 12:00 voor één duik, maar proberen die iets langer te maken. Hij schrijft enkele gegevens op en we babbelen nog even. We geven een deposit van 20 Euro en gaan op zoek naar een vroegere boot naar Angistri. De Angistri Express vaart pas om 20:00, maar de Flying Dolphin blijkbaar vroeger. Zo denken we. Op ons ticket staat ineens 21:20 ipv 17:10, dus we geven ticket terug en krijgen ook ons geld terug.
Het wordt dus 20:00 naar Angistri. We blijven nog wat in de schaduw en wachten nog anderhalf uur aan de haven op ons vertrek naar het eiland terug. De Angistri Express vertrekt stipt op tijd en er zitten slechts drie passagiers op. De overtocht van Egina naar Angistri duurt helemaal niet lang: 10 tot 15 minuutjes en hij legt aan in de haven van Skala. Dit is de laatste keer vandaag dat die vaart dus die boot moesten we zeker hebben, anders was het nog eens 1.5 uur wachten. We stappen af en nemen van hieruit niet de weg langs de zee, maar steken rechtdoor het dorpje in. Een klein zijwegje en we komen bij onze kamer. We eindigen onze dag, die heel tof geworden is, op ons terras met op de achtergrond het geluid van de match Hellas-Spanje. We vallen in slaap rond 23:00 en zien de uiteindelijke uitslag niet meer. Toen was het 1-1. We zien wel morgen wat het geworden is. Moe en voldaan vatten we onze reis naar dromenland aan.
Dag 13: Donderdag 18 juni 2008: Dive en bootexcursietje - Limenaria
Timo is al wakker om 07:00, hij zet een kopje koffie en regelt enkele zaken. Hij kopieert de foto’s van de camera op de portable harde schijf, schrijft het dagboek en geniet wat van het zijdelingse zeezicht op het balkon. Na een heel hete dag gisteren, lijkt het iets minder warm te worden vandaag, slechts 35°C. Het is ook de tweede dag maar dat er een lichte bewolking staat. We hadden regen toen we op Lesvos toekwamen. Op het terras heeft een zwaluw zijn nest gemaakt. Dit is wel de rode draad van deze reis: op elk eiland, Lesvos, Chios en nu Angistri nestelen honderden zwaluwen. Het is tof om die gade te slaan. Angistri is een groen eiland. Dat viel vooral gisteren op toen we toekwamen vanuit Egina. Tussen de kale en dorre eilanden, Egina en Moni (vlakbij Perdika) ligt een groene oase. Geen kale rotsen, maar groene hellingen met kleine boompjes. Dit stuk van het eiland zullen we misschien vrijdag ontdekken; we zien wel. Dat is ook de dag dat Patrik en Linda aankomen.
Om 10:00 krijgen we een SMS dat de duik afgelast wordt omdat de “diver has to go to Athens immidiatly”. Pech, maar dat was ingecalculeerd: ergens hadden we dit verwacht. We veranderen snel onze plannen. Na de heisa op Isla margarita is plannen wijzigen geen probleem voor ons. We maken de rugzak klaar, kopen wat extra water om te voet naar Limenaria te gaan. No problem: zes kilometer slechts. We nemen de gewone weg naar Milos (niet de kustweg) en volgen dan de enige weg naar het dorpje.
De bomen op deze weg zijn allemaal groen: dennen, sparren en olijfbomen. Het is een schitterende wandeling en af en toe vangen we een glimp op van de kust en het geeft prachtige vergezichten. Halverwege komen we een klein kerkje tegen langs de kant van de weg. Hier in de schaduw staat een brandweerwagen te wachten tot de boel hier in de fik schiet. Het lijkt een kei-toffe job. We zetten de wandeling verder en op 1.5 uur zijn we in Limenaria: twee huizen, 1 mooie baai van Mariza, 1 taverna en 1 kerk en dat is het eigenlijk. In de taverna eten we choriatiki en galeos (hondshaai, dat wisten we toen niet, want we eten geen haai), drinken water en aspro krasi. We hadden al drie liter water gedronken de weg hiernaartoe en evenveel uitgezweet. Een geluk dat het geen twee uur later was op de dag.
We vinden een nieuwe sport uit: krekelspotten. Je ziet een olijfboom en je moet zo snel mogelijk en zo veel mogelijk krekels zien in de boom. Eef is hier niet zo goed in, maar Timo blinkt erin uit. We wachten na ons spellletje aan het kerkje met de goudgele koepels op de bus. Om iets na drie is die er en die doet er maar een kwartier over. We stappen af en gaan direct onze spullen halen om te snorkelen. We zien de gewone visjes zoals steeds tijdens het snorkelen hier in Griekenland en ineens roept Eef over heel Angistri: Schattie, nen octopuuuuuuuuuuus! Timo palmt ernaartoe en neemt enkele foto’s, want net nu had hij zijn onderwatercamera bij zich. Schitterend onze eerste octopus op foto. We snorkelen verder en nog geen 2 minuten later Eef opnieuw: Schattie, nog nen octopuuuuuuuus! Gewoonweg twee tijdens eenzelfde snorkelsessie. Heel tevreden keren de krekelspotter en de octopusspotter naar de kamer, douchen en spoelen alles af.
Eef was iets minder in krekelspotting, maar in chtapodi-spotting is ze een super-kei. Bangelijk goed gedaan schatje. We aperitieven en Christos SMS’t terug dat de duik niet doorgaat. Enkele SMS’en over en weer en hij wil wel met ons duiken, maar we vertrouwen het boeltje niet meer. De duiker was deze morgen verhinderd en nu weer voor morgen? We denken liever 20 Euro kwijt dan ergere dingen meemaken. We willen het tof houden en we zijn wat gereserveerd, dus als we er ons niet duizend procent goed bij voelen, doen we het beter niet. We krijgen Christos z’n e-mail en zullen eens proberen via een internationale overschrijving vanuit België. Als het niet lukt, dan zijn we 20 Euro in het zak gezet door een Griek, maar er zijn geen ergere dingen gebeurd.
Misschien was die mens wel ter goeder trouw, maar dat zien we wel in België. Hij had ook op geen enkel moment ons brevet gevraagd, misschien wat louche. Zijn laatste SMS: I am sorry too. Is nothing I can do about this. He is the only diver on the island and can’t make it. Here is my e-mail: cobramilos@aig.forthnet.gr. If you let me know the exact time and boat you are living maybe I can come to give you your money so you don’t have to arrenge all that from belgioum. Sorry again. Regards Christos. We zien wel wat we doen. Nu in elke geval gaan we eten. We zoeken een andere plaats vandaag en eten shrimps saganaki, chorta, domadokeftedes. Het smaakt goed met water en aspro krasi erbij. We zijn moe van de inspanningen van vandaag en slapen tegen 23:30. Morgen nog een dagje niets doen en uitrusten en relaxen en zeker nog ten volle genieten dat we nog in Griekenland zijn.
Dag 14: Vrijdag 20 juni: Angistri
Timo is weeral op om 7 uur onder de morgen. Hij heeft een verkoudheid en heeft heel slecht geslapen en dus Eef ook. Hij zet zich eerst een tijdje op het terras en gaat dan wat winkelen. Hij probeert Eef nog kans te geven om wat slaap in te halen. Hij maakt een ontbijtje klaar en gaat rond 11:00 een wandeling maken, terwijl Eef nog wat blijft liggen. Hij wandelt naar Metochi; een dorp een halve kilometer de bergen in. Hij zorgt dat hij water meeheeft want het is heet en steil. Aan een kerkje stopt hij in de schaduw van een oude tamarisk en heeft hier een schitterend zicht op het dorpje Skala en Milos. Verderweg voorbij een bruine rots ligt Egina.
Hier zie je de grote ferry’s af en aanvaren. Hij loopt het dorpje door en komt uit aan de kustweg tussen Skala en Milos. De wandeling met stops heeft anderhalf uur geduurd en wanneer hij thuiskomt is Eef ook al op. We eten en drinken wat en doen eigenlijk niet veel. We spelen galgje in het Grieks. Een Griekse zin maken en de andere moet op de puntjes de juiste letters raden. Per fout komt er een streepje bij van de galg, maar we doen het zo goed dat we geen fouten maken. Een kruiswoordraadsel doen we ook. Tegen 15:00 gaan we even snorkelen, maar er is veel minder zicht dan gisteren. Het heeft de hele nacht gewaaid, dus er licht vanalles vies in het water.
Misschien nog een geluk dat we niet moesten duiken, want er is slecht zicht, Timo zijn kop zit dicht door de verkoudheid en hij heeft hoofdpijn. Na het snorkelen beginnen we te aperitieven tot Linda belt dat ze met de Angistri Express van 20:00 aankomen. We aperitieven nog een half uurtje verder en zorgen voor een toffe verwelkoming: een blad met KalwVHlqate (Kalos ilthate: welkom) en twee Mythos. We gaan tegen 19:55 naar de haven en zien om 20:05 de boot al komen vanuit Egina.
Top. Als laatste stappen Linda en Patrik af van de boot en ze zijn heel blij dat ze Mythos krijgen en zo’n toffe verwelkoming. Wij zijn natuurlijk ook blij dat we ze zien. We lopen nog even mee naar hun kamer en spreken af in de taverna van hun hotel: Akteion. We drinken ouzo, eten lambchops en een mengeling van mezedes voor vier: dolmadakia, octopus, feta, komkommer, tomaat, kolokitofkeftedes, cheeseballs. Het smaakt ongelooflijk lekker. Na een toffe avond lopen we nog even mee naar de kamer en zien dat ze ook voor 30 Euro een luxe-kamer hebben met jacuzzi. Als we nog terugkomen ooit, moeten we zeker hier logeren. We kijken thuis naar Kroatië-Turkije (kwartfinale van Euro 2008) en de Turken winnen met penalties, dik tegen onze goesting. Fuck. Om 01:00 slapen we.
Dag 15: Zaterdag 21 juni 2008: Vertrek en terrasjesdag
Onze laatste dag op Griekse bodem begint met een ontbijtje op ons terras: bokes, smeerkaas, confituur en koffie. Lekker in het zonnetje nemen we nog de laatste warmte in ons op. Voor we alles inpakken gaan we naar Patrik en Linda, babbelen nog wat en drinken vier frappés: twee sketo en twee metrio. Het smaakt ons weer heel goed en we hebben een perfect zicht op het mooie witte kerkje met de helblauwe koepel. Ook het haventje is heel mooi. Nu is er wel veel volk, maar vooral Grieken en weinig toeristen. De verlofperiode in Griekenland is naar het schijnt al begonnen. Zo rond 11:00 beginnen we aan de grote opruim- en inpakactie van al onze spullen. Op een uurtje zijn we rond. Net als we de kamer willen verlaten komen Patrik en Linda eens naar onze kamer kijken: minder luxueus dan die van hen, maar niet meer dan we nodig hebben. We betalen alles en geven de pralines af en ze geven ons als herinnering twee pennen mee en een boekje over Angistri. Kalokalokairi(kalo kalokeiri, een goede zomer) en ineens ook al Kaloceimwna (kalo chimona: een goede winter). Bye. We zetten ons voor het tweede terrasje vandaag met twee kilo aspro krasi, tiri saganaki, chtapodi psito, small greek fishes, domadokeftedes. Het smaakt weer lekker. Om iets voor twee gaan we de bagage halen en nemen de bus van Skala naar Milos: we gaan in de middaghitte geen tweede keer de afstand doen met de rugzak en de valies. Patrik en Linda komen mee om afscheid te nemen, maar eerst nog een terrasje in Milos: 2 Mythos en één frappé.
We zien rond 14:30 de Flying Dolphin al toekomen varen vanuit Egina. We drinken alles leeg en gaan siga-siga naar de aanlegplaats op het einde van de pier. Allé, Angistri, Patrik en Linda, bye en tot de volgende keer. Even zwaaien op het kleine dekje van de boot, klein traantje wegpinken en de boot vertrekt perfect op tijd en een uurtje later zijn we al in Piraeus. We hebben tijd genoeg hier dus doen we een terrasje. Op ongeveer 3.5 uur drinken we vier Mythos en eten twee pitta kotopoulo. Om 18:00 nemen we de bus van Piraeus naar de luchthaven en op een uur is die er. Snel inchecken, slechts twee koppels voor ons dus het gaat vlotjes. We doen nu echt de allerlaatste Griekse zon op, kleden ons om in de herentoilet (ja, Eef ook) en gaan nog enkele inkopen doen: 4 ouzo plomari, 2 metaxa (7 *) en sigaretten voor een collega van Eef. Op onze boardingpass staat boarden om 20:05 maar het is pas 20:40 wanneer het vliegtuig uit Brussel toekomt. Op een half uurtje is alles geklaard, zodat we toch tegen 21:20 kunnen vliegen. Dan zo’n 3 uur en 15 minuten vliegen tot in Zaventem en het zit er weeral op. Een goede start op Lesvos, iets minder intermezzo in Chios en een schitterende afsluiter op Angistri.