ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe

Rusland - Istra - Moskou muziekreis 2001

Van zaterdag 9 juni tot en met woensdag 13 juni 2001

Rusland, Moskou

Moskou (Russisch: Ìîñêâà, Moskva) is de hoofdstad van Rusland, en voorheen van de Sovjet-Unie. Het ligt aan de rivier de Moskva en had op 1 januari 2005 10.381.288 inwoners. In Moskou bevindt zich het Kremlin, dat als zetel van de nationale regering dient. De patriarch van Moskou is het hoofd van de Russisch-orthodoxe Kerk. Moskou ligt binnen de oblast Moskou, maar maakt hier geen deel van uit. Het is het bestuurlijk centrum van het Centraal Federaal District en is een federale stad. De inwoners worden Moskovieten genoemd.

De manier waarop wij ernaartoe gegaan zijn was eigenlijk niet ideaal, verre van zelfs. Wij zijn met een groepmuziekanten meegegaan op 'tournee' door Moskou ter ere van het 250 jarig bestaan van de stad Istra. Door de kennis van Timo van het Russisch (als gediplomeerd vertaler Duits-Russisch) was dit echter qua beleving en qua prijs een buitenkans. Daarom hebben we er perfect gebruik van gemaakt.

Zaterdag 9 juni 2001: Vertrek van Belgiė en aankomst in Istra

De grote dag is uiteindelijk aangebroken voor onzen Timo. Een droom gaat in vervulling, hij gaat samen met zijn schatteke naar Moskou. Hij, die al verscheidene jaren aan het wachten en aan het hopen is er eens naartoe te kunnen gaan, vertrekt vandaag voor de eerste keer naar Rusland. We moeten vertrekken om 13:00, maar er was al afgesproken om 10:30 in het luchthavengebouw aan het grote monument in de hal. Er was namelijk een hele groep bij, we konden mee met een groep muzikanten, die eigenlijk ook eerder gingen om Moskou te zien, dan muziek te spelen. We komen inderdaad rond 10:30 toe en er is al een hele groep mensen en ook de organiserende instantie (Muziekverbond van Belgiė) is vertegenwoordigd in de persoon van Antoine van den Eede - je zal zijn naam nog horen later. Na veel gelul en gezever over de instrumenten (die moesten natuurlijk ook mee) kunnen we toch door de douanepost. Timo moest daar al het één en ander uitleggen in het Russisch tegen die mens, die het vliegtuig moest inladen. Mijn eerste test, hoe het staat met mijn kennis van Russisch. Allé, alles komt dan toch in orde en we kunnen naar de taxfree, want buiten de EU kunt ge sigaretten en drank nog goedkoper inslaan. Dik OK. Effe wat rondlopen en dan boarden. We zitten op het vliegtuig te wachten, en dat wil maar niet vertrekken. Roept er daar ene: "Er is een technisch defect, we kunnen nog niet weg". Iedereen had al zoiets van: shit, het is met Aeroflot, maar dat blijkt snel niet nodig te zijn. Na een half uurtje kunnen we vertrekken en wijle weg. Nadat we op goede hoogte en kruissnelheid zijn, gaan de lichtjes no smoking uit en we kunnen nog een sigaretje opsteken, wie had dat gedacht, dat dat nog bestond.

Het is een uurtje of 2 vliegen, dus we leggen ons een beetje gemakkelijker. Ze komen met eten al rond en het blijkt een rijk gevulde tafel te zijn: ge kunt tussen 2 dingen kiezen als warm eten en dan is er nog koud vanalles bij: slaatje, smeerkaas, gewone kaas en nog een dessertje. Echt een goede service dus. Als we stilaan beginnen te dalen hebben we een prachtig uitzicht op verschillende meren, bossen, rivieren; het ziet er veelbelovend uit. Na een bangelijk goede vlucht landen we op Sjeremetevo, de luchthaven van Moskou net buiten de stad. Daar regent het berichtjes op de GSM: Kim Clijsters speelt vandaag de finale van Roland Garros tegen Capriati (nipt verloren in 3 sets). Dan begint het aanschuiven: iedereen moet door de paspoortcontrole en die mensen hebben echt geen goesting: we staan ongeveer 3 kwartier aan te schuiven vooraleer iedereen erdoor is (48 personen in totaal). Dan onze bagage gaan halen: verrassend genoeg lijkt alles OK te zijn. Alle bagage is erbij en alles is op tijd, cool. Veel mensen hadden dit niet verwacht, maar zijn blij dat alles in orde is. Dan is er de afspraak in de grote en antieke aankomsthal van de luchthaven. Daar komt de tweede test, de ontmoeting met onze gastheer: Roman Oleksius. Het blijkt tamelijk goed te gaan. Als iedereen zijn bagage heeft en alle instrumenten heelhuids toegekomen zijn, kunnen we een bus op naar Istra. Er staan 2 bussen klaar, echt antieke dingen, iets waarmee je bij ons niet mee door de autokeuring geraakt. Vuil langs de buitenkant, vies en vettig langs binnen, maar ze rijden en we zijn weg. Het is ondertussen al serieus laat (iets ą la 18:00) geworden en het is hier 2 uur later dan in Belgiė. We zijn nog geen 10 minuten van het luchthavengebouw verwijderd of er is niets anders te zien dan bossen en meren, echt graaf, dat je zo dicht tegen de stad al zoveel wilde natuur hebt.

We rijden stilletjes verder en het begint donker te worden. Op de autosnelweg kunnen ze perfect met 6 naast elkaar rijden, waar er eigenlijk maar 3 rijstroken zijn, twee gewone en de pechstrook, die wordt ten volle benut, want daar kunnen toch 2 auto's op rijden, niet? Maar dan komt er een groot probleem, want er zijn wegenwerken en er ontstaat file. De auto's raken oververhit en moeten met open motorkap langs de weg blijven staan. De motor moet afkoelen en er is niets andere aan te doen dan te wachten. In het begin staat er eentje, later meer en na een half uurtje karren, staan ze met tientallen achter elkaar. Auto's volgepakt met vanalles en nog wat: levende kippen, eten, kledij, ... Na een uur of drie komen we aan in ons logement. Het is een groot park lijkt het ons, want het is al pikkedonker en we worden in 2 huizen gedropt. Dan komt het moeilijke: de kamers verdelen. Het was wel van in het begin afgesproken, maar het bleek toch iets moeilijker te zijn, dan normaal. Eerst waren er problemen in het ene gebouw, want daar wilden ze zich niet houden aan de afspraken. Dat kwam toch vrij vlug in orde. In dat gebouw waren alle kamers volzet, maar in het andere waren er 2 mensen, die elkaar niet kenden (man en vrouw), die in dezelfde kamer moesten slapen. Door de grote diplomatieke kunde van ondergetekende kwam alles na een uur of 2 toch dik in orde. Het is ondertussen toch al ongeveer 23:00. Ik krijg via via te horen dat er eten te krijgen is in de refter, maar er zijn er een aantal die er niets van weten. Eef onder andere. Ik ga eens op alle kamerdeuren kloppen bij ons in het gebouw en check ook het andere gebouw: er blijken nog 6 mensen van niets te weten. We gaan dus met ons zessen naar de refter in de hoop dat er nog iets over blijft. We krijgen er nog het een en ander te eten, het bestek was niet proper, de tafels waren niet proper, lees: alles was er serieus vuil. Sommigen begonnen het al op hun heupen te krijgen. Na het avondeten moet er volgens de Russische organisator nog een kleine repetitie gehouden worden in deze refter met de verschillende korpsen uit verschillende landen. De Belgen zijn er eigenlijk niet mee gediend: een veel te vermoeiende dag gehad, ze willen slapen. We blijven nog een half uurtje rondhangen en we gaan dan maar slapen, want wij zijn ook erg moe. Het is wel 01:00. Doda.

Zondag 10 juni 2001: Moskou en stadsplein van Istra

We hebben allebei ongelooflijk goed geslapen deze nacht, maar we worden vrij vroeg gewekt, toch volgens wat er gisteren allemaal gebeurd was. We krijgen nu een goed zicht van de kwaliteit van onze kamer. Het water stinkt en er is met een beetje geluk warm water, maar wij hebben nog geluk: bij anderen komt de plaaster van het plafond en van de muren naar beneden. We zien nu ook de omgeving waarin ze ons gedropt hebben: een pracht van een domein waar vroeger jonge sportlui werden 'gelegerd' om ten volle op hun sportopleiding geconcentreerd te zijn. Voor die jonge mensen en voor dit tijd zal alles daar heel luxueus geweest zijn. We krijgen lekker ontbijt met vuil bestek: er wordt een soort pap geserveerd, die de meeste eigenlijk niet lusten, ik ben er zelf ook niet zot van, maar ik krijg het toch binnen. Wat zijn de plannen voor deze eerste actieve dag? We proberen iets uit de Russen te krijgen en blijkt dat ons onmiddellijk een bezoek aan Moskou te wachten staat, maar niet nadat er eerst werd gerepeteerd. We moesten toch wachten op de bussen, die waren er nog niet. We moesten dus keivroeg opstaan, maar we moesten dus ook tot ongeveer 10:00 wachten, eer we met de bus konden vertrekken. Wij dus met z'n allen de bus op en vol verwachting naar Moskou. Zal het niet tegenvallen? Zal het wel de moeite zijn? We rijden langs de autosnelweg naar Moskou, we komen de stad binnen via ongelooflijke oprijlanen, prachtig met oude gebouwen en nieuwe flatgebouwen vlak naast elkaar. Hoe dichter we komen, hoe meer prachtige architectuur we te zien krijgen. We hebben het Kremlin nog niet gezien en het kan al niet meer stuk voor mij. We passeren langs triomfbogen, langs uitgestrekte parken, langs prachtige gebouwen. Na een busrit van ongeveer anderhalf uur, stoppen we vlakbij de Vasiliij-kathedraal. WOW.

Direct snokken met ons kodakske, want dit is prachtig. Iedereen kent het van op TV en van op foto, maar het geeft echt wel een extra dimensie, om het in het echt te zien. Na het kort genieten van dit prachtexemplaar gingen we te voet verder op ontdekkingsreis door Moskou. We lopen rond de kathedraal en komen aan het Rode Plein. Krop in de keel bij den T, want die was er wel emotioneel van aangedaan. Het is hem gelukt om in Moskou te komen! Nog eens WOW. Het Rode Plein is immens groot, met in de verte het Museum voor Hedendaagse Kunst, de gouden koepels van het Kremlin en recht het grootwarenhuis GYM. We hebben niet veel tijd, dus we moeten kiezen: ofwel het Mausoleum dat enkel nu te bezichtigen is, ofwel het Kremlin zelf, dat eigenlijk altijd open is. Maar omdat we maar 1 keer tijdens deze reis in Moskou gaan zijn, kiezen we voor het Kremlin. Achter het grootwarenhuis lopen we verder tot de straat met allemaal banken. Het is zondag, dus ze zijn allemaal gesloten, maar er zijn toch enkele kleinere wisselkantoren open, dus iedereen gaat zijn USD wisselen in Roebel. Dat duurt wel even. Dan gaan we via het graf van de onbekende soldaat verder naar de inkomspoort van het Kremlin. Het is immens groot. Dat zal later de overheersende indruk zijn van Moskou en van Rusland in het algemeen: alles is groot en immens en prachtig gebouwd en versierd, hoe duurder, hoe beter. We krijgen daar aan de inkom van het Kremlin een bui over ons, jong. Het regent alsof de hemel er mee uit gaat vallen. Het is niet zo warm, het is nog niet eens 10 graden. Maar Eef en ik trekken het ons niet zo aan: we willen het Kremlin zien. Iedereen dus binnen onder leiding van Tanja, een lokale 'tolk', die verlof van school - ze is lerares Duits en Engels - heeft genomen om ons te begeleiden. Dus een geleide wandeling met een tolk, die voor ons weinig of niet verstaanbaar is. Soit, ik (en Eef dus ook) versta toch het meeste wat er staat in het Russisch. Langs de immense poort dus binnen en we bezoeken er verscheidenen kathedralen, musea, ... Er zijn er wel 20 in het hele Kremlin. We worden wel van overal weggesleurd omdat het tempo van de gids zo hoog ligt, dat niet iedereen kan volgen. In één van de kathedralen liggen alle Tsaren en Tsarina's van Tsarevitsj van de laatste jaren uit het tsarendom begraven. We genieten er ten volle van en lopen er uiteindelijk toch ongeveer anderhalf uur of 2 uur rond - enkel in het Kremlin. Het is echt immens groot, zowel het hele domein als alles wat erin staat. De kathedralen, de torens, kortom alles. Prachtig gewoon. We komen uit het Kremlin en het stopt met regenen en slecht weer zijn. Het is nog koud, maar het is droog. We krijgen nog efkens de tijd om te doen waar we zin in hebben. Sommigen gaan een Stella Artois drinken onder het Rode Plein. Wij gaan nog wat cultuur opsnuiven met een grote 'C'. Rondlopen in het centrum, nog wat standbeelden bekijken en onze ogen tegen 400 kilometer per uur de kost geven, want zulke dingen ziet ge niet elke dag. We moesten volgens afspraak terug aan de bus zijn om half drie. Vlak voor de bus heb ik nog een tiental minuten zitten kijken naar de kathedraal en ervan met volle teugen zitten genieten.

Met een tien minuten vertraging rijden we dan terug naar ons "legerkamp": Het leek inderdaad echt op een concentratiekamp, want je kon er niet zomaar binnen of buiten. Er was een conciėrge, die iedereen bijna screende vooraleer toegang te verschaffen; ze zat te wachten in zo een huisje aan de ingangspoort gesloten met zware kettingen. We komen dan rond een uur of 16:00 terug en moeten dan ook eerst iets te eten krijgen. Ik denk niet dat er veel mensen veel gegeten hebben: er stond aardappelpuree op het menu met vis, maar alles was zo vettig. Op de puree dreef een soort vettige brij, waarvan we niet konden zeggen wat het was. 's Avonds was er een rendez-vous op het stadsplein van Istra met enkele andere harmonies van Rusland en enkele zangers van Frankrijk en Duitsland. Het was namelijk het 250-jarig bestaan van de stad en er ging vandaag, morgen en overmorgen het één en ander gevierd worden op dit plein en verder weg van Istra, in de buurt van Moskou. Vandaag was het eigenlijk een grote repetitie op het grote marktplein en er werden al enkele mensen gehuldigd, oorlogsveteranen uit 'ik weet niet welke'-oorlog. De repetities gaan tamelijk vlot vooruit en we krijgen nog een beetje vrije tijd om in Istra zelf wat rond te lopen. Er staan heel veel "kermiskraampjes" met vanalles te koop: van vele zoetigheden tot wodka. Wodka en bier vloeiden die dag al zeer rijkelijk, er waren al verschillende inboorlingen serieus zat. Na dit korte intermezzo konden we terug naar onze buildings en daar werd nog gerepeteerd en gegeten. Na het avondeten wordt er afgesproken dat er eerst in de bar - want die is er wel - nog wat kan gedronken worden en later op de avond naar een vuurwerk kan gekeken worden in Istra. Wij tweeėn gaan niet meer mee naar het vuurwerk. Het is allemaal veel te vermoeiend geweest vandaag en er is morgen en overmorgen ook nog. Zo komt de tweede dag tot een einde. Het Russisch spreken begint al een beetje beter te lukken. Ik versta ze al beter dan de eerste dag en zij hebben minder problemen om mij te verstaan, het begint in orde te komen.

Maandag 11 juni 2001: Nieuw-Jeruzalem en viering in Istra

's Morgens staan we opnieuw zeer vroeg op, we krijgen weer dezelfde soort pap te eten: voor culinaire redenen moet ge niet naar Rusland gaan, maar voor zoveel andere dingen wel. Dat zal straks opnieuw bewezen worden in het klooster van Nieuw-Jeruzalem. Na het ontbijt kunnen we op weg naar het klooster. Het is niet zo ver, dus verliezen we ook niet te veel tijd met de verplaatsing en dat is wel OK, want naar Moskou moeten we in een slechte bus toch wel anderhalf uur zitten. We zijn er al om 10:30 en kunnen met de hele groep naar binnen. Er zijn wel kleinere groepjes gemaakt: een groep voor vertaling in het Duits, de andere voor vertaling in het Frans. Wij gaan mee met Tanja, die Duits spreekt. De eerste indruk die we krijgen van het klooster is weer zo typisch Russisch: alles is immens groot en alles is zo duur mogelijk gemaakt, tot zelfs met bladgoud bezette koepels. We kunnen dus binnen. Het is een klooster dat door patriarch Nikon in 1656 werd gebouwd in verschillende jaren met als kopie een gelijkaardig klooster in Jeruzalem zelf, vandaar de naam Nieuw-Jeruzalem. Het blijkt echter dat de kopie niet zo goed is gemaakt, als men de grondplannen naast elkaar legt, maar dat is niet moeilijk: de patriarch was zelf geen architect, maar fungeerde wel als één. Ze hebben er zelfs een kamer, waarvan de Russen beweren, dat Jezus zijn graf daar is. Ze zijn er echt van overtuigd dat dit waar is. Het klooster werd verscheidene keren vernietigd en gedeeltelijk opniew opgebouwd, maar 1 ding zal niet meer opgebouwd worden. Er was een klokkentoren, waarin 20 reusachtige klokken hingen. Er is nu slechts 1 klok meer bewaard in de tuin rond het klooster. Achter het klooster is ook een museum van het klooster zelf, maar ook met algemene architectuur en kunst, zelfs een gedeelte hedendaagse kunst. We geven weeral onze ogen de kost en gaan met weer een serieuze bagage cultuur terug naar onze kamers. Daar moet eerst nog gerepeteerd worden met alle groepen samen. Ze hebben allemaal dezelfde stukken ingeoefend, maar het blijkt niet simpel om een paar 100 muzikanten, die verschillende talen spreken, tegelijk te laten beginnen en te laten spelen. Alles komt toch wel in orde. Kort na de middag is het een parade met alle aanwezige harmonies, kunstgroepen. Ook onze groep loopt mee en hebben zelfs een ereplaats, als voorlaatste vlak voor de gastgevende groep, harmonie en majoretten van Istra. We hadden toch heel veel succes bij de lokale bevolking, misschien ook omdat we uit Belgiė kwamen. De mensen zullen misschien nog nooit van Belgiė gehoord hebben.

De parade stopt op het grote stadsplein van Istra, waar alle festiviteiten plaatsvinden. Daar zal elke groep nog apart een mini-concertje ten beste geven. Iedereen speelt een stukje van een lokale componist. Voor Belgiė zijn dat gewoon Vlaamse, maar ze brengen ook eer aan Shostakovich, wat het publiek goed kan smaken. Maar voor het zover kwam, dat was een andere kwestie. Van in het begin moest iedereen klaar staan in een hitte van jewelste, hoe koud het gisteren was, des te heter is het vandaag. Het zal wel tegen de 30 graden zijn en als ge daar in vol ornaat moet gaan wachten op een optreden, dat misschien nooit komt, dat valt niet mee. Eerst moeten de Belgen beginnen tegen 15:00, dan wordt het verschoven tot 16:00, dan nog eens naar 16:30 en uiteindelijk krijgen ze na een keer of drie het podium op- en afgegaan te zijn, toch de kans om hun best te doen. Het is ondertussen al donker aan het worden. Het is al na 18:00. Dan als laatste komen de gastheren, die eer betonen aan al hun buitenlands gasten. Maar de Belgen hebben ondertussen al geen goesting meer, Antoine wel. Dus iedereen toont weinig of geen interesse voor de huldiging van Antoine, wat eigenlijk wel graaf is. Er was ook een kraampje met satés. Dat had verschrikkelijk veel succes bij ons allemaal. Dat was tenminste te eten en niet zoals het eten in het legerkamp. Iedereen gaat met een volle maag terug mee tegen een uur of 20:00, om te gaan eten ginder, maar niemand heeft er nog oog voor, omdat de meeste al gegeten hebben. Er wordt nog wat gespeeld door de muzikanten ter voorbereiding van morgen. Tegen 23:00 gaan we slapen en een kleine minderheid van de groep gaat nog naar het vuurwerk kijken. Dat was de feestelijke afsluiting van het Vierde Internationale Festival van Harmonies. Ze zullen zich wel geamuseerd hebben, maar wij waren zeer blij, dat we in ons bed konden.

Dinsdag 12 juni 2001: De hele dag spelen en toch een aangename afsluiter

's Morgens weeral eens vroeg op. Het voorspelde niet zo goed weer te worden vandaag. Het was al druilerig van zeer vroeg op de ochtend. Het is echt wel raar: de ene dag is het zeer warm en zonnig weer, de andere is het barslecht en zo een dag zou het vandaag worden. We stappen na een korte repetitie op de bus, om naar de eerste lokatie te rijden, waar vijf harmonies een kort concertje geven. We vertrekken met de bus richting Moskou. We komen aan bij een park - immens groot - en rijden een aantal keer in kringetjes rond het park, het lijkt erop of ze niet eens weten waar we moeten spelen. Het park is in een grote boog opgericht, dit doet dienst als museum van de Eerste Wereldoorlog en is een algemene ontmoetingplaats voor de muzikanten. Het regent al een hele tijd en die Russen willen in de regen spelen, maar de Belgen zien dat niet zitten. Ah neen, de Russen hebben geen eigen en geen goede instrumenten, dus hen kan het niet schelen, maar wij hebben dure en ieder zijn eigen instrumenten bij zich. Er wordt dus alles opgesteld uit de regen onder die immense boog. Daar is het droog, maar extreem koud; het is daar een trekgat tot en met. Iedereen is opgesteld in een uurtje tijd of zo en dan beslist Roman om toch binnen te gaan en in de inkomhal van het museum te spelen. Ze krijgen daar - raar genoeg - de toestemming voor, wat in onze ogen echt niet te doen is. Dat zouden we in Belgiė een moeten proberen. Maar de Russen zijn organisatorisch niet zo onderlegd en ze doen maar op, na serieus wat tijd te verliezen, lukt het hen dan toch. Concert is wel OK, zonder veel publiek, maar het klinkt wel. Antoine geeft daar serieus wat commentaar op mij, hetgeen niet met mijn volle goesting is, maar ik laat hem doen. De volgende stop is een ander park, waar speciaal voor deze gelegenheid een podium werd opgericht voor de muzikanten. Er zit ook een groep kinderen uit Wit-Rusland bij, die mannekes worden overal meegesleurd en doen maar wat hen gevraagd wordt. Iedereen begint het al op zijn heupen te krijgen. Door het grote tijdverlies op de bus en in het park van de Poklonnij-berg, is ondertussen ook al de tijd voor het middageten gepasseerd, maar er kraait geen haan naar. Naast het podium kan je in een bungalowtje toch iets te eten krijgen en het lijkt wel een bende uitgehongerde wolven, die erop losgelaten wordt. Alles is binnen het half uur uitverkocht. Dan moet ik ineens opdraven om de presentatie te doen voor dit concert en ik heb zoiets van. Hé, mannen, niet met mijn voeten spelen. Eerst moet ik presenteren, dan weer niet, dan wel, dan weer niet en nu terug wel, zonder enige voorbereiding, dat zie ik niet zitten. En trouwens mijn satés zijn bijna klaar. Ik kan het dus geregeld krijgen, dat Tanja en Roman de presentatie doen en ik kan gaan eten, want ik was uit de boot gevallen in het andere kraampje. Het concert duurt echter niet zo lang: het was eventjes gestopt met regenen, maar na 3 nummers begint het terug en met natte instrumenten zien ze het niet zitten. Dan is het toch al 16:00.

Enkele mensen zien het allemaal niet meer zitten en die beginnen een complotje tegen Antoine van den Eede en Roman. Ze proberen het gevonden te krijgen om toch nog eens naar Moskou af te zakken met ondergetekende in een belangrijke rol als 'The Negotiator'. Antoine krijgt het op zijn zenuwen en geeft het vlug op. Roman kan echter niet, want we blijven hem bestoken met de eis, dat we Moskou nog moeten gezien hebben voor we hier weggaan. Het zou trouwens zonde zijn, dat we slechts een paar uur in Moskou zelf geweest zijn op een reis van 5 dagen. Er waren trouwens 2 Belgen (vader en zoon) die zich de eerste keer overslapen hadden en niet mee waren geweest naar de stad. We vonden dat eigenlijk helemaal niet gepast, dus na veel onderhandel en gezaag geeft Roman toe. Dit helemaal niet naar de zin van Antoine, maar daar konden we ons weinig of niets van aantrekken. De bus op en dan toch naar Moskou. De meeste willen eens goed eten en nog eens kijken in de winkels voor een typisch Russisch geschenk voor het thuisfront. De afspraak is dat er nu nog 2 uur vrij te spenderen zijn in Moskou. We moesten terug zijn om 20:30 aan de bus. Iedereen trekt naar het Rode Plein en blijft er in de buurt. Wij gaan eventjes naar het Plein en naar de GYM, kopen een matrjoesjka voor meter en gaan naar de andere oever van de Moskva. Via kleine straatjes ontdekken we nog het Regeringsgebouw, het gebouw van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Prachtige architectuur en weeral ongelooflijk groot. Op de brug over de rivier ziet Timo een kerk met groene koepels en die wil hij zien. Wij dus op weg door een gewoon deel van Moskou, dat ook wel een andere indruk geeft, dan het rijkere gedeelte aan de andere oever. We ontdekken nog kerkjes - er zijn er wel 1000 in Moskou lijkt het, achter elke hoek duikt er één op - en komen via nog kleinere steegjes bij de groene kerk. Daar niet ver vandaan is er een Mac Donalds en wij ernaartoe en kopen ons iets. Iets wat wij nooit zouden doen op verlof, maar zoals reeds vermeld, moet ge in Rusland niet zijn voor de culinaire hoogstandjes. Dan terug richting bus, want het begint terug te regenen. Iedereen de bus op tegen 20:30 en ik begin te tellen of iedereen er wel is. Blijkt dat er 1 vrouw nog niet bij is. Ze was alleen op stap gegaan naar China Town in Moskou, maar was de tijd uit het oog verloren en kon de metro niet tijdig bereiken. Na ongeveer 20 minuten daagt ze op en kunnen we terug naar ons kampement. Daar staat een feestmaal op het menu voor ons allemaal, met wodka, speciale hapjes en speciale hoofdgerechten. Deze keer was het echt te pruimen, maar niemand had eigenlijk nog honger, want iedereen had zich volgepropt in Moskou. Het enige wat ze nog deden was zuipen en na het eten werden we getrakteerd door Antoine. Dat was dan ook de enige goede geste, die hij gedaan had de hele reis. Voor de rest had hij zich enkel naar onpopulair gemaakt bij ons door zich van niets iets aan te trekken en door de showman af te geven. Met een gevoel van tevredenheid gaat iedereen dan maar slapen. Niet iedereen, want er zijn een aantal muzikanten, die het niet willen opgeven en beweren de nacht te zullen doordoen om morgen te vertrekken. Wij gaan gewoon wel slapen, want we moeten morgen om 05:00 opstaan om terug te vliegen.

Woensdag 13 juni 2001: Vertrek uit Moskou en aankomst in Belgiė

Bombardons, trompettengeschal.

Nu lijkt het echt of we zitten in een concentratiekamp, maar de bedoeling was dat iedereen op tijd wakker werd en dat was we gelukt op deze manier. Iedereen begint in te pakken in hoeverre dat gisteren nog niet gebeurd was. We moeten om 07:30 in de luchthaven zijn, want ons vliegtuig vertrekt om 09:40. Er lopen nog enkele serieus zat rond in het domein, die moeten ook nog mee. Ene zatte lag in zijn eigen kots te maffen en was met geen stokken wakker te krijgen. Uiteindelijk lukt het toch en hij krijgt van iemand een nieuw hemd. Dan blijkt dat die zatte, den Emiel met enkele Russen op de kamer geweest is en de portefeuille van zijn kamergenoot blijkt weg te zijn. Iedereen gaat er direct van uit dat die gestolen is door die Russen, en dat geeft wel een probleem als je in Rusland bent. Uiteindelijk heeft dirigent Mark die op zak. Den andere had die de dag ervoor aan Mark gegeven. Een geluk bij een ongeluk. Alle instrumenten worden in de bus geladen en alle mensen erbij en we kunnen vertrekken naar de luchthaven. Om 08:00 komen we - met serieus wat vertraging dus - aan in het luchthavengebouw. We nemen afscheid van Roman, die nog wacht tot we echt kunnen vertrekken om terug naar Belgiė te gaan. Emiel- die zatte - begint steen en been te klagen, omdat hij zijn vlietuigticket niet meer heeft, hij heeft het ergens kwijtgespeeld. Antoine komt naar mij en beveelt me bijna: Emiel is zijn ticket kwijt, regel dat eens dat hij mee kan". Ik heb zoiets van: dat is mijn taak niet en ik neem die verantwoordelijkheid niet op mij. Dat vind ik veel te gevaarlijk. Roman gaat het dus proberen te regelen en krijgt een dubbel van het ticket voor Emiel tegen een kostprijs van 150 Dollar. Hij kan dan toch mee. Maar de problemen zijn nog niet opgelost. Ik moet ervoor zorgen, dat de bagage zonder grote problemen in het vliegtuig komt. De grote stukken moeten apart verzonden worden. Alles  wordt nagekeken, maar de tijd begint te dringen om op ons vliegtuig te geraken. Emiel vindt zijn kleine sax niet meer. Trek uw plan hé jongen. Ik moet niet op uw gerief letten, ge zijt toch groot genoeg. Dat komt ook in orde. Ik sta als eerste bij de bagagecontrole te onderhandelen met de stewardess en die doet moeilijk: volgens haar moeten alle instrumenten uitgepakt worden en gecheckt worden vooraleer ze kunnen doorgelaten worden. Toch wat een discussie, maar het blijkt dat Dollars vele poorten doet opengaan in Rusland. Ze krijgt een paar honderd BEF en zegt dan dat alle Belgen zonder controle van de bagage doorkunnen, je reinste omkoperij, maar het helpt wel. Dan geraakt iedereen zonder problemen door de incheckbalie, maar dan moet er nog alles gecheckt worden voor de paspoortcontrole.

Om 09:30 staan er nog steeds 10 personen te wachten van onze groep aan die controle. In mijn rij 7 en in de andere 3. Het duurt ongeveer 5 minuten per persoon en dan komen we er niet meer. Ik dus als eerste naar het loket en begin een beetje van mijn theater te maken, dat ze zich wat moet haasten, want we hebben nog 10 minuten om ons vliegtuig te halen. Mijn rij gaat dan plots heel goed vooruit en iedereen komt er tegelijk door. Op die andere drie moeten we nog wachten, maar die komen ook op tijd door de controle. Ondertussen zit Antoine natuurlijk al op het vliegtuig. Eef was nog voor mij en die is nog sigaretten en drank gaan halen in de taxfree. Er is al een "last call" voor de vlucht van Moskou naar Brussel en we haasten ons naar de gate. Als laatste komen Eef en ik op het vliegtuig. Voor we iets kunnen zeggen of doen, vertrekken we al. Er is nog veel plaats op het vliegtuig, dus iedereen legt zich neer en probeert een dutje te doen. Ik geniet nog even van het mooie uitzicht en rust dan ook wat uit. Het eten op het vliegtuig blijkt nu veel te veel te zijn. Onze magen zijn al aangepast aan het weinige of zelfs niet eten. Rond de middag komen we dan aan in Brussel en blijkt het slecht weer te zijn. Dat is altijd zo in Belgiė: het is er altijd aan het regenen als je terugkomt van een verre bestemming. We nemen zelf afscheid van onze medereizigers, die eerst nog moeten wachten op hun instrumenten en alles is goed meegekomen en niets is beschadigd, wat echt verwonderlijk is. Mama Betty en papa Maurits staan ons al op te wachten en we kunnen goed eten en drinken thuis. Vermoeid van het reizen, maar wel met een van de meest bangelijke ervaringen, die ik ondertussen al gehad heb. Het is echt iets om nog eens te doen, maar dan met mensen die ge graag hebt. Dat zullen we zeker nog eens doen. Met Eef, ons Linda en Roeland of zo.