Marsa Alama - Marsa Shagra 2012

Egypte Marsa Alam - Marsa Shagra tentenkamp

Van zaterdag 25 februari tot en met zaterdag 3 maart 2012

Klik hier voor de foto's van deze vakantie

Egypte: Marsa Alam

Ten zuiden van Hurghada ligt Marsa Alam, een plaatsje dat een drietal jaar geleden uit het niets is verrezen. De onderwaterwereld is hier werkelijk adembenemend. De zuidelijke ligging van Marsa Alam is een garantie voor een zonnig verblijf. De temperatuur is hier hoger dan in de regio van Hurghada, maar een klein zeebriesje maakt het zeer draaglijk om hier uw vakantie door te brengen. Marsa Alam is een absolute aanrader voor wie wil genieten van de prachtige onderwaterwereld of van een oase van rust! El Quseir is een authentiek vissersdorpje met een heel levendige couleur locale. Een wandeling door deze stad toont u de échte manier waarop Egyptenaren leven. Maar El Quseir is ook een ideale plaats voor wie in alle rust wil genieten van deze zonbestemming: wondermooie en kleurrijke onderwaterwereld en knusse stranden. en een handvol hotels waar het personeel klaar staat om u op uw wenken te bedienen.

Marsa Alam is een plaats in het zuiden van Egypte aan de Rode Zee, 271 km ten zuiden van Hurghada. De plaats is onder andere bekend als duikgebied om te duiken en te snorkelen. Marsa Alam wordt momenteel volop gepromoot en uitgebouwd als de nieuwe topbestemming voor massatoerisme in Egypte.
Bezienswaardigheden
Wadi-al-Gamal Nationaal park
Verschillende excursies zijn mogelijk naar nabijgelegen overblijfselen uit de faraonische periode van Egypte.

Verkeer en vervoer: Sinds 2001 bereikbaar via Marsa Alam International Airport. Sinds 2007 is er ook een rechtstreekse wegverbinding met Edfu in de Nijlvallei waardoor excursies naar Luxor, Aswan en Aboe Simbel veel gemakkelijker zijn geworden.

Dag 1: Zaterdag 25 februari 2012: Brussel - Marsa Alam

Het vertrek naar Marsa Alam is pas om 18:00 op de avond voor Timo’s verjaardag, dus op zaterdag 25 februari. Eerder die zaterdag gaan Veerle en Timo nog even met de hondjes wandelen: Cartouche en Duvel vinden het dik OK. Dan terug naar huis, iets eten, douchen en dan klaar maken om naar de luchthaven te gaan. Timo zet zichzelf af en Veerle rijdt terug. Om iets voor vier komen we aan op de afspraak, maar we roken buiten eerst nog even een sigaretje. Om kwart over vier is nog niemand van de groep daar, dus Timo gaat even kijken of er iemand binnen staat voor de balie van Thomas Cook. Niet dus. Wel staan ze al in de rij om in te checken. Even snel Veerle oppikken buiten, tickets krijgen van Ivan en dan inchecken. Iedereen was er al: An, Greet, Ilse, Bieke, Ludo, Ivan en Jan. We moeten niet lang wachten om in te checken, maar dan heeft Timo toch een beetje problemen. Hij heeft overgewicht bij en moet twaalf Euro per kilo overgewicht betalen (48 Euro). De kerel aan de incheckbalie doet echt moeilijk en dan zeker nog over het gewicht van de handbagage. Timo wou voorstellen om een kleine rugzak uit de valies te nemen en zo wat minder gewicht te hebben in de valies, maar hij kon maar één stuk handbagage meenemen, zelfs nadat een paar van de groep erbij kwamen dat zij minder gewicht hadden dan toegelaten. Swat betalen en straks de handbagage een beetje overladen, want met de laptop, fotomateriaal woog die ook wel tien kilo. Tja, een beetje te veel, maar ja.

Dan kunnen Timo en Veerle even afscheid nemen om elkaar een weekje niet te zien, maar wel te horen en te lezen. Ook nog een snelle sigaret en dan door de paspoortcontrole, via de scanners van de handbagage naar gate B4. Timo haalt snel nog een beetje geld af en gaat een Leffe drinken, om in ZEN-modus te geraken. Met een sigaretje in de rokersruimte bij bar lukt dat nog vrij goed. Iedereen klaar en dan kunnen we nog een half uurtje wachten tot we kunnen inschepen. Dat gaat allemaal vlotjes, geen vertraging, iedereen is op tijd in het vliegtuig en we hebben zelfs nog plaats in de cabine om onze rugzakken te zetten. Toppie. Al snel komen de stewards en stewardessen langs om eten aan te bieden. Iedereen heeft eten besteld, behalve Timo, als enige in het vliegtuig, een snelle hap sandwich tonijn en een pintje en dan krijgt de rest van het vliegtuig een snelle hap van achttien Euro. De bedoeling was het een budgetvriendelijke reis te maken, maar met die extra bagage is het al niet gelukt. De reis verloopt vlot na het eten en normaal moet de vlucht iets van een vier en half uur duren. De krant kent Timo al helemaal van buiten na twee uur vliegen en hij probeert een uiltje te knappen. Het moet op de ene of andere manier toch gelukt zijn, want als hij de volgende keer op zijn GSM kijkt is het nog maar een klein uurtje vliegen. De tijd gaat snel als je je amuseert – in welke mate je natuurlijk kan zeggen dat een vlucht amusement is. Een half uurtje later roepen ze al af dat het nog maar twintig minuten vliegen is en dat ze stilaan de daling gaan inzetten. En dan gaat het snel en vlot. Een half uurtje later staan we aan de grond in een veertien graden warm Marsa Alam. Yes!

Iedereen vliegtuig af, busje op, dan door de controle, eerst voor vijftien dollar een visum kopen, dat anders bij de touroperators meer kost, soms tot zo’n twintig Euro. Dat hebben we weeral goed bekeken. Sommigen zoals Ivan komen hier al voor de vierde of vijfde keer, dus die kennen het knallen van de Egyptische zweep wel al. Dan dus door de controle, alles op het gemak en dan naar de bagage om ieder zijn valies en duiktas op te halen. Op tien minuten is iedereen klaar en heeft iedereen zijn spullen, dat is snel. Ook iets verder nog even paspoort laten zien en dan naar buiten. We kunnen een trui en een jas wel gebruiken, want het is hier niet echt heet, wel warm genoeg in vergelijking met België, maar toch niet zo warm meer. De temperatuur is al gedaald tot een frisse veertien graden. Bij de uitgang van de luchthaven staat iemand van Red Sea Diving Safari te wachten en die brengt ons naar ons hotel: beter gezegd een tentenkamp. De rit duurt een dik half uur, is ongeveer een veertig kilometer van de luchthaven en iets van een twintig kilometer van Marsa Alam city.

Daar aangekomen krijgen we nog avondeten in een papieren zakje, maar wel goed verzorgd en het is al één uur gepasseerd, Timo wil nog ene geven voor zijn verjaardag, maar slaagt daar niet in, want de bar sluit om twaalf. Dan maar naar de tent, snel installeren en in slaap vallen met het geloei van de wind tegen de tentzeilen. Dat is niet makkelijk, want het is precies dat er constant iemand rond en langs de tent passeert. Gelukkig geen stalckers of stalckeressen hier in het duikcentrum. Na een dik half uur lukt het Timo toch de slaap te vatten en dan is hij in dromenland.

Dag 2: Zondag 26 februari 2012: Briefing, twee duiken op het huisrif

Reeds om een uur of zes komt de zon op en is Timo als één van de eersten wakker of dat denkt hij. Het is nog doods in het tentenkamp en hij gaat een wandeling doen. Of eerst nog een beschrijving van de tenten. Basic: een tent van drie op drie op het strand, de bodem is een mat en er staan twee bedden met een harde matras. Ook staat er een houten rekje en ook dat is gewoon een rek, niet meer of minder. Luxe hebben we niet nodig. Er is licht en elektriciteit, dus alles OK. Er is wel een klein beetje vrees in verband met zand voor camera en laptop en dergelijke. We liggen bijna allemaal bij elkaar. Timo heeft tent 19, Ilse 18, Ivan 17, An en Greet 20. Jan ligt ergens een beetje verder in tent 7 en Bieke en Ludo hebben zich een Luxe tent besteld. Er is zoals gezegd nog niks te beleven, de receptie is niet open, het duikcentrum is nog niet open, dus Timo wandelt een beetje langs het strand, door het domein van het kamp en dan terug naar de tent. Ondertussen is er bij de buren ook al beetje leven te betekenen en samen met Ivan probeert hij te regelen om de briefing al sneller te krijgen. De Egyptenaar snapt het precies niet helemaal en blijft erbij dat we tegen één uur deze middag pas kunnen briefen en duiken. Daar moeten we straks nog iets op vinden. We gaan dan maar naar het restaurant, komen Ilse en Jan tegen en gaan al een licht ontbijt nemen. Een groot restaurant met wel een beetje keuze, maar door het late snackje gisterennacht heeft niemand veel honger op dit moment. Iets later komen ook Bieke en Ludo langs en dan An en Greet, dus iedereen zit aan tafel om iets te ontbijten. Na het ontbijt proberen we te regelen dat we sneller al kunnen duiken. Uiteindelijk zijn enkel An en Timo hier nog nooit geweest, de anderen al twee of zelfs vijf keer. Dat lukt, want we krijgen na de noodzakelijke papieren in te vullen en lood te verdelen al een briefing. Het is Bernadette die de briefing geeft.

Een tiental minuten wachten tot iedereen er is en dan briefing. Uitleg over het boekingssysteem dat allemaal automatisch wordt geregistreerd, heel erg goed gevonden en heel erg nuttig als je speciale duiken, dwz niet-huisrifduiken, wil boeken. Alles duidelijk, dan verder briefing in het schaduw gedeelte. Daar staan een honderdtal kastjes waar je je spullen achter kan laten en die je ook op slot kan doen. Ook wederom goed bedacht: alles staat hier in het teken van de duiker en alle voorzieningen zijn er dan ook. Een paar duidelijke tips of verplichtingen hier en ook wordt gezegd welke spoelbak voor welk soort materiaal is. Wanneer al dit gezegd is mogen ‘the eight Belgians’ de briefing verlaten en een duikje doen. Yes, daar hebben we op gewacht. Iedereen gaat zijn duikmateriaal halen en legt het in de plastic bakken van het duikcentrum, even de namen op het bord schrijven dat we het North housereef gaan doen en het is nog maar tien uur wanneer we kunnen starten. Bieke en Ludo duiken samen, Ilse, Timo en Jan ook en het derde buddy-team is Ivan, Greet en An. Het is de bedoeling om het eerste stuk bij elkaar te blijven met acht, maar wanneer dit niet lukt, verdelen we de verschillende teams zoals hierboven afgesproken.

Iedereen is al snel klaar en we gaan het water in voor een duikje. Start om tien uur en we vertrekken. An heeft als net gebrevetteerde duikster een beetje problemen, dus de anderen wachten niet. De duik vertrekt aan de gele boei, je volgt een touw naar het buitenrif en halverwege het kleine baaitje steek je over zodat je dan op het noordelijke gedeelte komt van het huisrif. We zien al direct een hele zwerm vissen, vooral verschillende soorten doktersvissen, maar we zitten nog in het stof van de wind en van de duikers voor ons, dus we duiken verder. Dan komen we aan een grote bol waar twee touwen verbonden zijn: de ene vanwaar we komen, het andere gedeelte dient om de baai over te steken: dat doen we dan natuurlijk ook en geraken na een tiental meter aan het rif aan de noordkant. Het eerste dat Timo ziet langs het rif is een grote fluitvis, echt een prachtbeest. Hij probeert direct zijn nieuwe externe onderwaterfilts uit, maar het lijkt niet direct te lukken. Zoals je weet: oefening baart kunst. Het rif ziet er wel goed uit, maar het zicht is niet super: een aantal duikers zijn net voor onze neus het water ingegaan en die hebben het zand een beetje opgewoeld. Dat in combinatie met een tamelijk strakke wind zorgt dat voor wat te veel beweging in het water. Een pauwkeizersvis en een tandbaars passeren nog langs de lens, maar te moeilijk om er een deftige foto van te maken. Het koraal, hard en zacht is echt schitterend en het lijkt hier nog goed onaangetast en dat was ook wel de bedoeling. Voor een huisrif ziet het er erg goed uit. De standaard koraalbaarzen zijn ook overvloedig aanwezig en dan ineens ziet Jan een grote vleermuisvis met een klein blauw poetsvisje erbij. Het grijze lichaam met het gele langs de flank en de vinnen is echt prachtig. Iets verderop zien we een paar kleine zeenaaldjes en die zijn ook steeds schattig. Een klein troepje glasvis bevindt zich in een iets donkerder gedeelte van het rif en dan is het erg leuk om nog een andere soort keizersvis te zien: de emperor, echt heel erg mooi. We zijn nog geen half uur aan het duiken en we genieten al met volle teugen.

Een groep snappers ziet ons op hen afkomen en verdwijnt dan over het rif in een formatie alsof ze in het leger zitten. We hebben op het bord aangeduid dat we een uurtje gaan duiken, dus rond een half uurtje keren we onze kar, gaan langzaamaan iets hoger duiken en keren terug naar het vertrekpunt. Het duurt echter nog een half uurtje vooraleer we er zijn. Een reuzenkogelvis ligt rustig te genieten van de rust in het zand tot het moment dat wij langskomen, want hiervan moeten foto’s gemaakt worden. Hij schrikt een beetje van de flits, maar blijft toch lekker liggen. Wimpelvissen dansen over de grote sponzen en een eenzame slanke koraalklimmer ligt zoals steeds roerloos op een stukje koraal. Wanneer we dichter komen ziet hij het niet meer zitten en kiest het “koraalklimmer”-pad. Het valt ons direct op dat hier erg veel doopvontschelpen zijn en die zijn ook erg fotogeniek. Stilaan komt de eerste duik tot een einde. We zien in de verte al de grote stukken zand en stof opwaaien en weten dan dat we er bijna zijn. Jan heeft even moeite om onder te blijven, maar snorkelt naar de gele boei – ons vertrekpunt en we zien elkaar daar. Alles dik OK. We genieten al van het mooie weer in de bar, drinken er iets fris of iets warm, want er zijn al koude kiekens bij. Nu ja, voor Timo is dat normaal, die heeft het nooit koud, alleen een beetje fris. We gaan voor lunch een klein stukje eten, rusten even een beetje uit en maken ons rond twee uur opnieuw klaar voor een volgende duik. Dit wordt de tweede van de dag en nu duiken we even anders: Timo ruilt de plaats in van Ivan, want die heeft daarnet eigenlijk niet veel kunnen doen, dus nu gaat Timo even mee met An en Greet.

Even klaarmaken, in een nat natpak kruipen en dat is nooit leuk, maar we hebben er allemaal een goed oog in en hebben veel zin om nog een duikje te doen. An heeft nu een paar kilo meer mee en nu lukt het iets beter om onder water te geraken. Ook aan de wing-vest hebben we een paar semi-aanpassingen gedaan en dat lukt nu ook beter dan ervoor. We zakken vlot en duiken nu de zuidelijke kant van het huisrif af. We zakken net en zien al dadelijk een torpedorog, echt een prachtig beestje. We gaan iets dieper, eerst tot een negen à tien meter en dan zakken we helemaal verder tot een meter of vijftien. We hebben het rif aan onze rechterkant en zien eigenlijk – behalve de rog – dezelfde beestjes als de eerste duik: baarsjes, koekoppen en andere passeren de revue. Een grappige kogelvis komt ons ook tegemoet en wederom zijn we goed onder de indruk van het mooie stukje rif. De opmerking dat het zicht niet zo goed is blijft natuurlijk, want de wind en de duikers zijn nog niet gaan liggen. Een kleine schorpioenvis wordt door An gespot en die is al goed bezig. Op twintig minuten duiktijd vindt Timo dat het goed is om stilaan terug te keren, dus we keren om en duiken nu terug steeds minder en minder diep. Bij het stijgen krijgt An de lucht niet goed uit het vest en Greet en Timo helpen haar om wel nog onder te blijven. Onze rescue-cursus werpt nu vruchten af. We zien niks speciaals meer, ook omdat we meer gefocust zijn op elkaar dan op het eigenlijke rif. Maakt niet uit, de duikvakantie is nog lang en we zullen wel nog vanalles zien deze week.

Na een drie kwartier komen we terug aan de kant, overleggen een paar zaken met An qua tips en tricks om het haar nog makkelijker te maken en nog comfortabeler en dan is het time to have a drink. Eerst een douche en dan aan de bar een pintje drinken. Ze hebben geen Sakara hier, maar wel Stella, ook niet slecht, maar het Egyptische bier kan toch niet tippen aan een Belgische pint of Duvel. We bespreken een beetje de duiken, lachen en zeveren een beetje, enkel de jeugd is hier aanwezig: An, Greet, Ilse en Timo. Iets later komt de rest ook even langs nog eentje drinken en dan gaan we in het restaurant iets eten. Basic, maar wel lekker. Na het avondeten doet Timo enen oep voor zijn verjaardag en dan worden duiken, reizen en andere straffe verhalen volop met de groep gedeeld. We maken er een leuke avond van, maar rond tien uur ’s avonds krijgt iedereen een klopje en gaan we allemaal slapen. We hebben er twee, sommigen al drie duiken opzitten vandaag en de duikers onder ons weten dat dat best vermoeiend is. De eerste duikdag zit er al op. Time flies when you’re having fun! Slaapwel.

Dag 3: Maandag 27 februari 2012: Ras Samadai en Marsa Egla

Vijf uur ’s morgens: wakker gemaakt door een zingende Arabier. Er moet hier in de buurt ergens een minaret of een discotheek zijn, want anders kan dit niet: Arabieren die zingen. Het zal wel een minaret zijn denken we. We slapen nog even door tot een uur of zes en dan gaan we stilaan opstaan. We dat zijn An, Greet, Ilse en Timo. Eerst even een ontbijtje en dan klaarmaken voor onze eerste truck-dive. Een duik waar ze ons wegbrengen met een busje en het materiaal in de truck leggen. We zijn er om zes uur stipt en ze zijn al bezig met in te laden. Het is een half uurtje rijden met het busje, dan gaat de chauffeur van de grote weg en slaat een heel klein baantje in tussen de zandduinen en de kleine heuveltjes. We komen aan bij een mooi strand, weliswaar net als de rest van Egypte een beetje vervuild met afval, maar het rif ziet er mooi uit: welkom op Ras Samadai. Ras betekent hoofd (volgens Greet is het haar, maar swat) en Samadai is de Arabische naam van een vogel.

Een groot zeil wordt opengespannen op de grond en alles wordt voor ons uit de pickup gehaald zodat iedereen zich kan klaarmaken om een duikje te doen. Daarom zijn we hier uiteindelijk hé. Op een half uurtje is iedereen klaar en kunnen we vertrekken. We stappen bij hoog water op een zanderig padje tussen het rif en komen dan uit op een iets dieper stuk. Nog een paar meter verder begint de wand van het rif. Hier vinnen aandoen en dan kunnen we starten. We hebben al een beetje gesport: het is hier een wandel- en duikvakantie. We belanden in een kleine kom en moeten uit die kom geraken langs een smalle canyon. Iedereen mee? Yes, dus we zijn op pad. Op het einde van de kleine canyon slaan we rechtsaf en volgen het rif en de rifblokken langs onze rechterkant. Direct bij het uitkomen van die canyon ziet Timo twee blauwgespikkelde pijlstaartroggen, even camera testen, yep, gelukt. Op de zandbodem en langs het koraal doet Timo even een paar testen met de scherpte en de hardheid van de nieuwe externe flits, maar het blijkt nog het beste te lukken met de stand op automatisch. We zien wel wat ervan komt. Over de zandbodem duiken we verder tot een maximum diepte van ongeveer achttien meter. Dieper is het hier niet, dus ideaal ook om een lange duik te doen en wat te wennen aan het water. We spotten niet zo veel speciaal. De koraalvlinders fladderen steeds in paar over de harde koralen en een eenzame koraalbaars zit verscholen tussen de rotsen. De typische bewoners van een Rode Zee rif zijn er ook en die maken het toch heel erg kleurrijk. Grote sponzen zien we hier veel en een koraalduivel zit onder een afhangende rots. Met de flits op automatisch lukt het toch om er een niet-slechte foto van te maken. Timo had beloofd aan Ilse dat hij een naaktslak zou spotten en inderdaad, goed verscholen tussen de rotsen zit er een grote pyjamaslak. Geen foto wegens te goed verborgen.

We blijven de hele tijd het rif langs dezelfde kant volgen en dan vraagt onze gids hoeveel lucht iedereen nog heeft. Er zitten er een paar bij met nog maar honderd bar, dus we steken hier het rif over via eeen ander klein kloofje over een meter of acht. Dan volgen we de hele tijd het rif nog steeds langs de rechterkant. Het zicht is erg goed zonder veel zand en dergelijke, dus dat is allemaal dik OK. Een maskerkogelvis komt ons even tegemoet en een paar chevron koraalvinders zitten tussen de tafelkoralen. Timo denkt even aan de eerste keer dat hij zo’n kleuren en zo’n rif en zo’n vissen zag in Taba: het lijkt even of het wel went, maar dat kan je niet zo zien. Ook deze duikplaatsen hier net ten zuiden van Marsa Alam zijn echt de moeite. Citroengele visjes zwemmen tussen de koralen en de andere zeebewoners bewegen zich hier voort: het blijft toch een serieuze openbaring wat hier allemaal leeft. Zweepkoraal groeit hier ook op een paar plaatsen en het blijft verwonderlijk dat die soort koralen blijft overleven met zoveel duikers en plonsers en dergelijke in de buurt. Timo probeert erg goed op zijn drijfvermogen te letten, maar één keer is hij te laat om iets hoger te duiken, een kleine, korte aanraking van een vin met een koraal, maar gelukkig ziet hij niks afbreken en is er geen schade aangericht. We bereiken na een duik van een vijftig minuten terug de plaats ongeveer waar we gestart zijn en kunnen zo via de kleine canyon terug naar het bovendak van het rif. We zijn er allemaal goed bij en we hebben allevier heel erg kunnen genieten van onze duik: de eerste van de dag. In de kleine kom waar we te water gingen ligt een lettervijlvis in een poetsstation, echt een hele grote van wel veertig centimeter en een gewone poetsvis is die proper aan het maken: leuk zicht. Dan is het bijna gedaan, terug het rif op, vinnen terug uit en langs hetzelfde kleine padje naar de kant. We kleden ons om op het zeil dat hier nog voor ons klaarligt en dan allemaal terug het busje op en terug naar het tentenkamp.

Na een klein half uurtje zijn we terug, spoelen al ons materiaal af en kunnen dan iets drinken, even napraten over de duik en iets kein eten. Zoals steeds eet Timo niet te veel tussen de duiken door, maar gaat mee een beetje pasta en vis eten, vooral goed drinken en hiermee bedoelt hij geen alcohol, maar eerder gewoon water. Dat doen we dus ook en tegen één uur in de namiddag is het al opnieuw tijd om voor de tweede duik van de dag te gaan, deze keer iets minder ver, slechts tien minuten met het busje naar Marsa Egla. We komen hier toe en er zijn net een paar duikers in het water en tijdens de briefing wordt ook gezegd dat er hier af en toe eens een schildpad zou kunnen zitten. Daar hopen we dus dan maar op. Marsa Egla is een kleine baai met een noord- en een zuidrif, gewoon links en rechts van de baai. De briefing is kort: gewoon te water gaan over het zand, dan de wand volgen en via dezelfde wand terugkeren: dat moet wel lukken. De baai is omgeven door een paar zandduinen en op één ervan zit een Egyptenaar niets te doen. Boven de man cirkelen twee gieren: die hebben misschien al onraad geroken. Ze blijven echter niet lang, dus de man kan gerust zijn. Dan maken we ons effectief klaar om de duik te starten. Bieke heeft een beetje problemen met haar fles, want die blaast altijd af. Een geluk dat de gids een nieuwe O-ring bij zich heeft, want die bleek spoorloos verdwenen te zijn. Iedereen klaar, dus dan maar het water in en weg voor nog een nieuwe duik. De gids begeleidt ons eerst over het gras en heeft al snel een grote soepschildpad gezien. Iedereen ernaartoe en ze blijft rustig voor onze neus grazen. Nog geen minuut verder is er nog een schildpad: deze keer een iets kleinere: een onechte karetschilpad: een schildpad zien en zelfs twee op één enkele duik is en blijft een leuk moment. Ernaast is een grote triggerfish zijn nest aan het maken en verdedigen, dus even uit de buurt blijven en gewoon over het zeegras verder blijven duiken. Een rare vis, een soort aal, steekt zijn kop terug in het zand als we passeren en zo palmen we rustig naar de wand. Hier is het best stoffig, maar misschien wel logisch wanneer er al een tiental duikers voor ons gepasseerd zijn.

Op een stuk overhangend tafelkoraal ligt een schorpioenvis van de rust te genieten en we laten hem rustig zijn. Timo ziet kei-veel kleine visjes in het water: het zijn allemaal juveniles van de lierstaartlipvis. Hij kan er ten volle van genieten want met het koude water is zijn batterij iets sneller plat dan hij zou willen. We duiken dus verder en er is nog een waaierkokerworm die zich een rustig plaatsje heeft gezocht en gevonden. Die kleine lierstaartvisjes zijn echt schattig: ze hebben een dubbele staartvin en nog een paar extra kleine vinnetjes. Ze zitten hier met de tientallen en we kunnen er echt van genieten. Rond het half uur keert de gids om en gaan we van achttien meter tot een acht à negen meter duiken. Nu kunnen we nog een tijdje verdergaan. De typische bewoners van het rif begroeten ons keer op keer en twee gele koraalvlinders zwemmen bijna tegen het masker van Timo. Die smeerlappen wisten gewoon dat zijn batterij plat was. De duik gaat gewoon rustig verder en we zien eigenlijk niks speciaals meer. We blijven de hele tijd de wand volgen en duiken zelfs tot het strand door. Tot op anderhalve meter en dan is het meer ploeteren dan duiken, dus dan komt iedereen boven. Ludo was al even niet meer gezien en de gids ook niet, maar we kunnen niet verloren duiken wanneer we de wand gewoon volgen. En inderdaad na zesenzestig minuten komt iedereen boven na een lange, rustige duik. We komen bijna als laatste uit het water en kleden ons om. Ze lijken serieus gepresseerd, want we moeten ons haasten. Zen-meester Timo laat dit niet gebeuren en spoort de anderen aan om rustig te blijven en vooral niks te vergeten. Dat doen we dus en roken nog rustig een sigaret. Uiteindelijk waren er nog een paar duikers niet klaar en moesten we nog even wachten om de rit naar huis te doen. Een kwartier later zijn we er, spoelen materiaal af en laten alles drogen.

Vier uur en tijd voor een vieruurtje ah ja natuurlijk. Of beter, eerst douchen en dan iets drinken. Het zout spoelen we van onze ondertussen gebruinde lichamen af en gaan na de douche een pintje drinken in de bar. Terwijl de anderen verder praten over hun laatste duik en duiken, maakt Timo de verslagjes klaar van de dag en de dag ervoor. Even snel bijwerken, want anders is hij morgen alles vergeten. Nu hij dit al zo veel jaar doet zou het zonde zijn om ermee te stoppen. Dan gaan ook de anderen zich douchen en we drinken nog een pintje en zo rond een uur of zeven half acht is het tijd (volgens onze magen toch) om iets te eten in het restaurant. Daarna nog even aan de bar rondhangen en alles overlopen van de laatste duiken en dagen en om tien uur is iedereen moe en gaan we slapen. Ivan heeft een ronde getrakteerd, dus schol Ivan, het pintje heeft gesmaakt. Dan is het naar dromenland, want morgen gaan Ilse, Greet en Timo al om vijf uur opstaan om naar Elphinstone te gaan.

Dag 4: Dinsdag 28 februari 2012: Elphinstone en Marsa Shagra housereef south

Elphinstone: een duikplaats die bij vele duikers een belletje doet rinkelen en die echt wel tot de verbeelding spreekt. De sightings van de oceanics, hamerhaaien en de napoleonvissen zijn daar waarschijnlijk niet vreemd aan. Gisteren kozen we om vandaag tamelijk vroeg op te staan en dus worden we wakker om iets over vijf. We moeten klaar staan om zes uur om direct te vertrekken naar Elphinstone met een snelle RIB. Iedereen is al wakker: Greet, Ilse en Timo, want de anderen vinden het niet de moeite om een extra vijfentwintig Euro te betalen voor dit toch wel prachtige rif, ook al zouden we geen haaien of iets dergelijks zien. De dag begint niet zo goed. Timo is zijn masker ergens kwijt. Na veel gezoek ziet iemand van het duikcentrum Timo zoeken en bij de verloren voorwerpen ligt zijn masker en snorkel. Joepie, toch duiken en een geluk want zo’n duikbril op sterkte zal als snel meer dan tweehonderd Euro kosten. Wanneer iedereen bijna klaar is krijgen we een briefing. We weten nog niet hoe de stroming staat, dus we moeten afwachten hoe we duiken, maar ze overlopen toch snel twee scenario’s. Dan iedereen in uitrusting het water in, naar de RIB en dan kunnen we weg. Volle vaart zou het ons slechts een vijftien minuten moeten duren, maar al na vijf minuten begeeft één van de motoren het en moeten we verder met de rechtse motor alleen. Amai, wat een pech al vandaag. Ze sturen zogezegd een andere van de kant, maar dan werkt ineens de motor terug en dan kunnen we toch op een kleine half uurtje ter plaatse zijn. Het is hoog water, dus je ziet het rif niet zo goed liggen. De instructeur duikt even om te zien hoe de stroming staat en dan kunnen we allemaal het water in. Iedereen klaar en zakken dan maar.

Iedereen zinkt snel tot een meter of twintig maar Timo heeft een manometer die afblaast. Op een paar minuten tijd die een eeuwigheid lijken te duren, gaat de druk van 200 naar 190 tot 180 en dan krijgt Timo het spel in orde. Ondertussen zit iedereen al beneden en hij ziet Greet en Ilse zoeken, want hij hangt nog maar op een meter of tien. Nog even klaren en dan in vliegende vaart naar beneden. Ilse merkt Timo toch op en hij doet teken dat hij op komst is en dat alles OK is. Dan naar beneden tot iets van een vijfentwintig meter, even het rif volgen en uitduiken in den blue hopende op een haaiachtige verschijning. Niet echt een success. Na een tiwntig minuten keren we terug en één van onze mededuikers doet al teken dat hij nog maar honderd bar heeft. We hebben nog niks gezien en hij moet al hoger gaan duiken. Afspraak was om in buddyteam dan verder te duiken en zo de duik verder te zetten. Dat doen we goed, want we volgen de instructeur tot ongeveer twintig meter en dan weten we ook dat we de donkere kant van het rif moeten volgen. Daar staat geen stroming en zitten we een beetje in de beschutting van het rif en de stroming zelf. Een erg comfortabele duik, want het kan erg stromen hier. Deze keer dus niet en we blijven de kant volgen van het rif aan onze rechterkant. Het wemelt hier van de anthias. Die zijn zoals steeds echt heel erg veel aanwezig. In grote zwermen hangen ze boven het rif en zwemmen in groep, synchroon weg wanneer een duiker nadert. Kleine slijmvisjes duiken helemaal weg tussen het koraal en de rotsen, wanneer we naderen, maar alles samen is het ongelooflijk overweldigend.

We houden elkaar goed in het oog en we kunnen goed met onze lucht om. Greet heeft honderd bar op hetzelfde moment als Timo. We blijven voorlopig nog even genieten van de harde en de vele zachte koralen die hier groeien. Paars, geel, rood, wit alle kleuren vind je hier bij elkaar en dan nog de immense hoeveelheid vis. Het blijft een bangelijke duikplaats. Het feit dat je constant over een donkere diepte van honderd tachtig meter hangt maakt het nog veel indrukwekkender. De verschillende soorten vis wisselen hier elkaar in sneltempo af: koraalbaarzen, koraalduivels, verschillende soorten koraalvlinders en we genieten met volle teugen. Het is echt de prijs en het vroeger opstaan waard. We hebben de hele tijd rond de vijftien meter gehangen en gaan dan heel rustig, heel stelselmatig iets hoger hangen zo rond de tien meter. Dan komt de zon over de rand en genieten we nog van het prachtige spel van de zon op het rif en de vissen. Echt bangelijk, niet te schatten. Ook eekhoornvissen en soldatenvissen zitten hier in grote getale. Papegaaivissen zwemmen hier ook en knagen net als op andere duikplaatsen aan het koraal en Timo ziet ineens een kleine soort garnaal. Het is een soort poetsgarnaal. Een zeenaald zwemt er rond de garnaal en probeert waarschijnlijk een graantje mee te pikken. Koraalklkimmers, doopvontschelpen, koraalvlinders: dit rif heeft alles wat een rif in de Rode Zee te bieden heeft. Het is te veel om allemaal op te noemen. Dan gaan we stilaan nog een beetje hoger hangen en we zitten rond de zestig bar en beginnen onze safety stop. Die doen we veel langer dan drie minuten, want we komen van beneden de dertig meter. We doen het goed en wanneer Greet en Timo rond de veertig en een halve bar (hé Greet dat halve duimpje hé) duiken we even van het rif weg en laten we onze boei op. Timo moet dit doen, want Greet had die mee, maar wou die liever niet zelf gebruiken. Swat alles gaat vlot, hij doet alles uit het zakje, zorgt ervoor dat hij het uiteinde vast heeft, want alles zou dan automatisch moeten uitlopen. Even wat lucht in de boei, oplaten en dan moet Timo bijna loslaten, want hij wordt ineens twee meter omhoog getrokken. Er was een knoopje in het koordje geraakt en werd zelfs door dit weinig drijfvermogen naar boven getrokken. Maar alles OK en de andere twee komen stilletjes naar de oppervlakte om daar door de RIB na vijfenveertig minuten opgepikt te worden. Lekkere duik en dan terug naar de kant. De motor valt opnieuw even uit, maar we raken er toch zonder verder oponthoud; spijtig, want een walvishaai-oponthoud zou welkom geweest zijn.

Wanneer we terug aan de kant zijn, even alles afspoelen en een ontbijtje gaan doen. De anderen starten nu voor een huisrifduik, maar wij wachten even tot deze namiddag. Wat eten, wat luieren, wat foto’s bekijken en wat verslagje schrijven. De tijd gaat snel, maar Timo wordt een beetje ziek, mottig door te lang in de tent te zitten. Het wordt er heel snel heel warm, dus hij gaat even bij de anderen zitten in de wind en in de schaduw. En zo rond twaalf uur gaat iedereen een kleine lunch nemen en dan nog een duikje doen. Wij met vieren doen een huisrif duik, het zuidelijke gedeelte. Ze zetten ons af met een RIB, we gaan te water en duiken de hele weg terug. Het is de dag van het verliezen, want Timo is zijn snorkel kwijt. Niet echt goed, maar ook geen ramp. Er is nu wat wind en wat deining, dus we proberen zo snel mogelijk te zakken. Geen snorkel beneden, maar ja, vindt die maar eens terug. We zakken wel op een koppel anemoonvisjes en Ilse is daar echt fan van. Leuke diertjes en heel nieuwsgierig, want ze komen al snel naar de flitser, camera en duikers kijken wanneer ze hun anemoon even verlaten. Dan duiken we heel erg rustig verder. Greet hangt bij An en Ilse en Timo schuimen het rif af op zoek naar leuke dingen. Wederom hier elke keer die kleine lierstaartvisjes en hopelijk kan Timo er nu een foto van nemen. Een paar koraalduivels, een paar koraalbaarzen, maar echt heel erg veel speciaals spotten we niet in het begin van de duik. En dan ineens hebben op hetzelfde moment Ilse en Timo een krokodilvis gezien. Ze nemen dezelfde aanzwemroute en denken hoe kan dit nu, die heeft dat ook gezien. Timo kiest een andere hoek voor de camera. Dan verder duiken, maar heel erg op het gemak. We hebben gevraagd om ons te droppen voor een duik van iets meer dan een half uur, maar uiteindelijk zullen we er toch een dikke zestig minuten over doen. Timo toont de eitjes van een Spaanse danseres aan de anderen en dan focust hij zich om de flits goed af te stellen. Dat lukt hem aardig en deze duik zullen er een paar deftige foto’s bij zitten.

Een groep snappers heeft post gevat tussen twee stukken rif en Timo zwemt erover en zit tussen de gele snappers, echt een zalig gevoel. We zijn al bijna vijftig minuten onderweg wanneer het zicht slechter en slechter begint te worden. Er hangt vanalle vetzakkerij in het water en dat belemmert een beetje het zicht. We maken de hoek van het rif rond om over het zand van de baai te beginnen duiken en zo komen we in minder diep water. Even buoyancy controleren en verder duiken tot iedereen op zijn of haar gemak is om verder te gaan. Alles lukt vrij goed, alleen An heeft even wat last, maar als je nog maar net begint te duiken is dat niet abnormaal. Na een duik van tweeënzestig minuten en nog maar dertig bar in de fles stoppen we ermee en gaan we helemaal verder naar de kant om naar de oppervlakte te komen aan de gele boei. Dat is de bedoeling hier en dat is goed gelukt. Na de duik kort de duiken van de dag bespreken met iedereen van de groep, iets drinken en dan gaan er nog vier een nachtduik doen: Ivan, Jan, Greet en Ilse. De anderen maken zich stilaan klaar voor het avondeten. An en Timo gaan zich douchen, drinken nog iets in de bar en tegen een uur of zeven gaan we allemaal naar het restaurant. Daar zullen de magen goed gevuld worden, want van duiken krijg je honger en dorst – en soms een beetje krampen. Terwijl de anderen de nachtduik doen, schrijft Timo wat verder, maar iets over zeven is iedereen paraat voor het avondeten. Smakelijk! Na het eten traditioneel nog een pintje aan de bar en nog maar eens vroeg gaan slapen.

Dag 5: Woensdag 29 februari 2012: Sharm Shuni, Abu Nawas Garden en nachtduik

Om twintig voor zes heeft een van onze medebewoners zijn of haar wekker gezet en ofwel worden ze er niet wakker van of anders zijn ze al weg; bottom line: ze zorgen er in hun tweetjes wel voor dat het hele tentenkamp wakker wordt. We vinden het niet zo leuk, maar veel kunnen we er niet aan doen. Timo gaat even aan de tent roepen en een paar minuten later is het gedaan, dus er zal misschien we enige actie ondernomen zijn. Omdat iedereen toch al zo vroeg wakker is gaan we al ontbijten tegen half zeven, dan even snel een wasje en klaarmaken voor de eerste duik. We gaan het een busje naar Sharm Shuni. Daar doen we een kantduik en deze middag gaan we met de RIB op weg. Na het ontbijt gaan we naar de schaduwplaats waar al ons materiaal goed opgeborgen is en we maken onze bakken klaar om op de bus te zetten. Iedereen is er min of meer op tijd en dan kunnen we voor een dik kwartier met de bus weg. Langs de kant een beetje noordelijk van Marsa Shagra en dan is het duiken geblazen. Eerst briefing en we verwittigen onze gids Ashraf ervan dat An nog maar tien duiken heeft, dan kan hij een beetje meer aandacht besteden aan haar. No problem: iedereen heeft het moeten leren. We krijgen een korte briefing en dan kunnen we over het rifdak (klein zandpadje) naar de wasmachine om daar te water te gaan. We zien het al langs de bovenkant dat het wel met een beetje stroming zal gepaard gaan, maar we zullen het wel overleven.

We staan klaar, de andere groep gaat eerst en dan is het aan An: vinnen aan, achterover vallen en blijven drijven. Alles dik OK. Iedereen doet hetzelfde en van boven water zien we al een blauwgespikkelde pijlstaartrog. We zullen er deze duik een stuk of zes zien, allemaal leuk gepositioneerd op het rif of op het zand. Nice! We zakken in een wasmachine, want we worden van links naar rechts en van boven naar onder gedraaid, heel erg straf dat iedereen dit OK vindt en erin slaagt buoyancy te behouden en dan starten we de eigenlijke duik: goed bezig An! We gaan de holte uit langs een smalle canyon om zo op het zand terecht te komen. We merken op het zand dat we een beetje naar onder worden gezogen door de stroming, maar het deert ons niet echt. Het gaat richting rif, want op het zand is niet veel te beleven. Er zouden garden eels moeten zijn, maar die zien we niet. Het rif zelf is hier erg mooi. Niet erg veel bedoken, dus ook niet echt veel stof. Bij de oversteek langs een stukje zand ziet Timo een soort wratslak, maar de rest is al verder en hij kan ze niet tonen aan de buddy’s. Het lijkt niet veel, maar op dat moment zijn we al twintig minuten onderweg. Het stukje in de canyon en over het zand heeft even geduurd. We gaan tegen het half uur iets hoger op het rif hangen en daar zien we de normale bewonders van het rif. We zien niks speciaals, behalve de schitterende pijlstaartroggen, die hier overal verspreid liggen. Net zoals de andere duiken zien we veel kleine lierstaartlipvissen. Het is een mooie wand en we genieten er met volle teugen van. Een paar koraalvlinders doen hun fladdergedoe weer over het koraal. Hier en daar is ook zacht koraal te zien, maar over het algemeen is het hard koraal.

We zijn al op de terugweg naar de wasmachine waar we te water gingen en blijven de wand volgen. Een paar slijmvisjes verbergen zich in het gesteente en het koraal en de kleine groene juffertjes dansen boven koralen en verdwijnen ertussen wanneer je dichter komt. Eigenlijk best wel raar dat die geen pijn hebben als ze ertussen zwemmen. Je zou je hand er eens tegen moeten slaan, dat piep je wel anders. We naderen de vijftig minuten duiktijd en dan gaan we nog hoger voor onze safety stop. We zijn vlak voor de grot waar we bij het vertrek uit gekomen zijn en nu gaan we de andere kant op. We volgen elkaar en duiken tussen de rotsen en twee kleine netzeenaaldjes volgens ons in de kleine canyon. Alles dik OK. Via een paar draaien en bochten komen we in een grote kamer. Hier zijn we daarnet ook geweest. Op de donkere rotsen groeien andere dingen dan normaal op het lichte rif, maar er is voor de rest niks speciaals te melden. We komen vijf minuten later uit in een kleine holte in het rifdak en kunnen zo terug naar de oppervlakte. Niet makkelijk, want er komen grote golven aan. Een paar duikers worden op de kant gesmeten, maar door de camera’s moeten Ilse en Timo toch wat opletten om hier hun kop boven water te steken. Alles gaat vlot en we hebben deze duik ook weer overleefd. Terug naar de kant, aftuigen en dan met het busje terug naar het duikcentrum. Daar zoals steeds alles afspoelen en we doen gewoon ons ding zoals na elke duik. Even iets drinken, foto’s bekijken en dan eens nazien welke vissoorten en andere dieren we gespot hebben. We zitten even in de zon en die brandt, hoewel het nog maar vierentwintig graden is nu. Na een half uurtje moet iedereen eruit, want anders zien we zo rood als een kreeft.

Zo rond twaalf uur gaan we iets eten, maar Timo eet niet veel tussen de duiken. En dan is het direct al tijd om ons klaar te maken voor de volgende duik deze middag. We gaan met de RIB vanaf het duikcentrum naar Abu Nawas Garden. Dat is een stuk rif dat een beetje verder langs de zuidkant ligt en daar is het gewoon een duik zoals de andere duiken langs het huisrif. We maken ons klaar, maar moeten toch nog een half uurtje wachten tot iedereen klaar is. Voorlopig is dat allemaal goed gelukt, want wachten moesten we niet vaak doen met die uitstappen, nu dus de eerste keer. Een koppel Nederlanders met een zoon van ongeveer tien zijn nog niet klaar en het zijn die noorderburen waar we op moeten wachten. Maar dan begeleidt Ashraf de duik heel erg goed. Een korte briefing. Van de boot springen, duiken en het rif langs de rechterkant. Eerst gaat er iemand kijken hoe de stroming staat en het kan ook zijn dat de duik langs de linkerkant van het rif zal moeten zijn. Afhankelijk hoe de stroming hier staat. Nu ja stroming: veel stroming staat hier voorlopig niet, maar misschien nu wel. Swat om half twee is dus iedereen klaar en er worden drie boten gedropt: een groepje van zes, eentje van een achttal Fransen en een derde met die Nederlanders en nog een paar andere duikers. Wij zijn met Ashraf en een koppel uit Noord-Europa, Denen denken we. Iedereen de boot in en dan varen we weg. Iedereen klaar, yes, alles OK en op drie springen: one two three, jump. Op JUMP dus J. An, Greet en Timo springen langs de rifkant en krijgen wederom de boot op hun bol, maar geen probleem. Er staan golven, maar niet zo veel, dus zakken en de duik kan starten. Het rif links van ons en dan zijn we weg. Enkele grootoogbaarzen zwemmen langs de rotsen en zoals steeds is het zicht adembenemend. Een prachtig rif met aan de voet een koraaltuin, echt de moeite. Een groepje gele barbelen en snappers vinden hun plaats rustig langs het rif en we zijn erg op ons gemak om te duiken. Ashraf ontfermt zich als een echte instructeur over An en achter hen duiken Timo, Greet en Ilse. We amuseren ons erg goed. Greet slaat een paar keer haar vinnen tegen het masker van Timo, maar ja hij is erop getraind, dus hij heeft alles goed onder controle.

Het gaat rustig vooruit en veel speciaals krijgen we niet te zien. Versta me niet verkeerd, want het is prachtig, maar speciale spottings zijn steeds welkom. Een koppel anemoonvisjes heeft hun plaats gevonden in een blaasjesanemoon en komt hun nest verdedigen voor de duikende indringers met het idee: wat komen jullie hier doen. En dan ziet Timo toch weer iets speciaals. Natuurlijk geen groot wild, want daar kijkt hij zoals steeds over, maar een platworm: de geelgevlekte. Het is een platte soort worm met een zwarte bovenkant met natuurlijk gele stippen. Langs de rand van de mantel loopt een witte lijn en het is echt een mooi beestje, toch een centimeter of drie groot, dus niet eens een kleintje. Een grote school blauwe fuseliervissen wordt vanuit de andere richting uiteen gedreven door de duikende Fransen, maar ze vormen toch nog een grote groep. Mooi om zien. De duik verloopt erg vlotjes, maar zoals gezegd geen mega-opvallende dingen te zien. We duiken tot ongeveer een drie kwartier en dan beslist Ashraf dat het stilaan genoeg is. Maximum duiktijd was vijftig minuten, dus we moeten onze safety stop nog doen en dan terug aan boord klimmen. Dat gaat niet zo makkelijk, zeker omdat Timo het schitterende idee had om al één vin uit te doen. Tja, een beginnersfoutje, maar het zal wel lukken zo. Iedereen raakt veilig aan boord en dan begint de terugweg. Op vijf minuten zijn we terug op de basis en kunnen we ons omkleden. Even een beetje uitrusten, iets drinken en daarna terug aankleden voor een nachtduik op het zuidelijk huisrif. Joepie, Timo gaat nog eens op jacht op de illustere Spaanse danseres. Jan kon vandaag niet mee duiken, want hij had last van zijn rug: een dagje rust zal hem goed doen en morgen is alles misschien opnieuw in orde en kan hij terug mee.

Timo schrijft even het eerste deel van het verslag en dan wordt het stilaan tegen een uur of vijf tijd om ons de laatste keer om te kleden voor de nachtduik. Timo kan de lamp van Greet gebruiken voor deze nachtduik. Plan is om met vijf (Timo, Ivan, Ilse, Bieke en Ludo) samen te blijven en dan in twee groepen uiteen te gaan indien we elkaar uit het oog verliezen. Timo duikt dan verder met Ivan. De noodzakelijke foto voor we vertrekken en dan kan de duik beginnen. We moeten al snel met twee groepen duiken want we zijn elkaar al snel kwijt. Geen probleem want er waren goede afspraken gemaakt. Net als in Dahab zijn er een paar koraalduivels die ons volgen tijdens bijna de hele duik. We duiken heel traag uit over het zand met het rif langs de rechterkant. Er is nog best veel leven te zien, want het is nog een beetje licht. Papegaaivissen zoeken een plaatsje, maar worden een beetje verstoord door de lampen en zoeken snel een andere plaats. De koekoppen en de eenhoornvissen zijn nog volop in actie, maar echt nachtleven is er nog niet te bespeuren. Op een twintig minuten hebben we nog niet zo veel gezien, maar het wordt nu donker, dus dan zal het wel beteren. Ivan beslist om iets hoger op het rif te duiken om zo niet te snel te moeten duiken om binnen het uur terug te zijn. Dat lijkt Timo een goed idee. Een blauwgespikkelde pijlstaartrog ligt te soezen op een stukje zand tussen het rif, een eenzame koraalduivel verbergt zich even tussen de rotsen en dan ineens ziet Ivan een grote reuzenmurene. Timo begint te flitsen tot en met. Een geluk dat hij daarnet de settings van camera en flits heeft gefinetuned op de vele veersterren op het vuurkoraal, anders zat er geen enkele deftige foto bij. We blijven even hangen bij de murene die een grote grouper aanvalt, maar die lijkt hem te groot, dus laat hem voor wat het is.

We duiken heel ondiep over het koraal, zien enkel koraal en dan heeft Timo iets roods gespot tussen de rotsen, lap geen geluk, gewoon een rode vlek op het rif. Maar dan, dan doet hij de sighting van de dag: tussen de rotsen in een kleine inham ziet hij nog iets rood en nu is het wel OK: een Spaanse danseres. Yes! We zien niet de hele naaktslak, maar enkel het achterste gedeelte, maar dat is wel het mooiste. Ivan is tevreden met deze vondst en natuurlijk is zeker Timo in zijn nopjes. Missie geslaagd! Timo blijft hier een paar minuten hangen in de hoop dat de anderen ook langskomen, maar na een minuut of vier vijf ziet hij niemand in aantocht. Even achterom kijken en naar beneden, maar geen lampen te zien. Tja, een beetje pech voor de anderen. Dan duiken we gewoon verder uit en komen op een meter of vijf om een safety stop te doen en daar ontmoeten we dan die anderen wel. Waar komen die ineens vandaan? Ivan ziet een anemoondrager en die heeft zijn naam niet gestolen. Een krab in een schelp met een anemoon of drie vier op de rug en daarmee zeult zij het rif af. De duik is nu bijna ten einde en we gaan het water uit na een leuke nachtduik hier op het zuidelijke huisrif. Nog even vermelden: bij het vertrek op drie meter zagen we nog een huppelende valse steenvis. Die verplaatsen zich bijna niet, maar deze huppelde een beetje van het rif af in het zand, maar bij terugkomst zagen we die niet meer. Alles in orde brengen qua materiaal en dan iets drinken, douchen en afspraak tegen half acht in het restaurant. We eten iets van het buffet en dan drinken we nog iets in de bar. Tegen half tien is iedereen moe en gaan we één voor één slapen. Nog snel een SMS naar het thuisfront: alles OK daar en dan gaan slapen, want morgen komt nog een nieuwe duikdag. We wensen alle visjes een goede nachtrust en ook de Spaanse danseres om morgen weer paraat te staan zodat Timo ze aan de anderen ook even kan tonen. Wij slapen direct in en genieten van een welverdiende nachtrust na een drukke dag met drie duiken. Slaapwel allemaal.

Dag 6: Donderdag 1 maart 2012: Huisrif Noord, Abu Nawas Garden en nachtduik huisrif zuid

Zoals elke morgen rond een uur of vijf maakt de zingende Egyptenaar ons wakker, nog een uurtje verder slapen en dan is het rond een uur of zes te licht om nog langer in de tent te blijven liggen. Timo staat dan maar op en er is toch al wat leven in het tentenkamp. Ivan maakt zich klaar voor ontbijt en een duikje iets later en Timo geniet van een koffie op het terras van de bar en schrijft de rest van het verslag van gisteren. Ludo en Bieke zijn ook al vroeg op en vertrekken naar Abu Dabbab vandaag voor de schildpadden en eventueel een dugong: hopelijk voor hen. Zo tegen zeven uur wandelt Timo even rond het kamp en geniet van de rust. Hij mist het thuisfront wel al een beetje, maar elke dag is wederom een nieuwe ontdekking van de riffen van Marsa Alam en dat kan hem wel troosten. Nog een uurtje rondlopen hier en dan is het tijd voor het ontbijt wanneer de dames wakker zijn en klaar om iets te gaan eten. We nemen een uitgebreid ontbijt, want we doen het kalmpjesaan vandaag. De plannen zijn om naar het huisrif eerst eens te gaan en dan naar Marsa Brayka en eventueel nog een nachtduik. Timo heeft als naaktslakkenspotter de taak op zich genomen om Greet en Ilse de Spaanse danseres te tonen.

Na het ontbijt maken Timo, Greet, An en Ilse zich klaar voor een eerste duikje op het huisrif. Het is van de eerste duik geleden dat Timo nog op het noordelijk deel van het huisrif gedoken heeft. We gaan die kant nog eens op. An ziet een Zodiac niet zitten, dus we gaan gewoon vertrekken van de kant en terug naar de kant. Op een uurtje is iedereen gewassen en klaar om de eerste duik van de dag te doen. Joepie! Even een snelle buddy-check, dan te water gaan en dan vertrekken. Timo duikt eerst en dan Greet, An en Ilse. We volgen de bodem van het rif langs de koord en we zien al heel erg goed dat het zicht bangelijk is vandaag. Op regelmatige afstanden zien we glinsteringen in het water en daar is het koud. Timo heeft de hele week al in shorty gedoken en nu ook, maar op die plaatsen is het wel fris. Volgens een West-Vlaming is het daar maar amper acht graden, dus best koud voor de Rode Zee. Er staat niet veel stroming dus het wordt een voorspoedige duik deze ochtend. Niet veel duikers, goed zicht en weinig stroming: ideaal!

We steken halverwege de baai over en gaan dan stilaan een beetje dieper. Met een Open Water brevet mag An maar tot achttien meter diep, dus dieper dan dat gaan we ook niet. Op het rif is voldoende te zien rond de vijftien meter, dus no problem. Ook het noordrif is echt heel erg mooi. Speciale dingen zien we niet, maar zoals steeds is het gewone leven in de Rode Zee best OK. We duiken tot ongeveer een half uur, hebben al een paar lionfish gezien, we zijn een grote school glasvis gepasseerd en de rode met blauwe stippen koraalbaars is ook een vaste gast op het rif. Die zien we elke duik. Ongelooflijk grote doopvontschelpen groeien hier ook zoals reeds vermeld en elke keer blijft de overvloed aan vis hier een prachtig zicht. Boven het vuurkoraal (niet aankomen hé Greet) zwemmen de zwermen anthia’s die een rode-oranje kleur geven aan het rif. Na een half uurtje keren we om en doen we een kleine opstijging tot een twaalf meter. Zo duiken we verder terug richting vertrekplaats. We zijn allemaal op ons gemak en An heeft haar buoyancy goed onder controle. Ze duikt een bijna vlekkeloos parcours en heeft op deze week duiken best wel veel bijgeleerd. Rond de drie kwartier beginnen we nog een beetje hoger te duiken; luchtverbruik is dan iets minder en we moeten stilaan toch aan de safety stop beginnen. Die doen we ook zonder problemen en bereiken ondertussen de sandy slope die aanduidt dat we er bijna zijn. Net ervoor zien we een grote school Indische makreel die met hun bek open door het water klieven, echt een prachtig spektakel om te zien: ze bewegen bijna als één enkele vis. Ook het moeilijkste deel van de duik heeft iedereen goed onder controle en via een paar zeer, maar echt zeer koude plekken komen we terug aan de gele boei. Hier beëindigen we de duik en gaan alles spoelen en iets drinken.

Het is al bijna middag en daarom al direct bijna tijd om iets te gaan eten voor we de tweede duik van de dag te doen. Best niet te veel en niet te zwaar eten tussen de duiken en om iets voor één staan we al opnieuw klaar om te vertrekken naar Marsa Brayka. De instructeur vraagt iedereen of het OK is om Abu Nawas Garden te doen, want Brayka is naar het schijnt niet echt een mooie duikplaats. We hebben die gisteren nog maar gedaan, maar ja een duikje is een duik, dus iedereen is het ermee eens. Optuigen, buddy-check en dan de zodiac in. We varen tot iets voorbij het volgende hotel dat een lange pier heeft om daar te kunnen snorkelen. Net ernaast ligt een overblijfsel van een wrak dat kapot is geslagen tegen het rif en daar worden we gedropt. Net voor het te water gaan zegt de gids: negative entry. We hadden net allemaal BCD opgeblazen, dus snel alle lucht er terug uit en achterover het water in en direct tot vijf meter zakken. Lukt goed zonder problemen en we zijn al direct vertrokken. Abu Nawas is een mooie duikplaats, eigenlijk net iets voorbij waar ze de mensen droppen voor een zodiac-zodiac duik vanop het huisrif. Helemaal tot beneden en dan volgen we de gids. Die begeleidt ons nog verder naar het zuiden, want de stroming zit OK om naar daar te gaan. Greet OK, Ilse OK en Timo ook OK. Dus duiken maar.

We volgen gewoon de gids en die geeft aan dat er ergens een murene zit: een grote reuzenmurene met de kop net uit het rif: very nice. Een paar jonge lionfish hebben een commune opgericht en zitten met z’n drie onder tafelkoraal. Die zijn echt steeds fotogeniek en het zijn magnifieke dieren. We doen op ons gemak verder, volgen de gids en die gaat stelselmatig hoger duiken zodat we niet te veel lucht verbruiken. Dat had hij ook op voorhand gezegd: de koraaltuin van Abu Nawas ligt op een diepte rond de twaalf meter dus daar moeten we zijn. Timo doet snel even teken naar Ilse en dan naar Greet want op een kleine doopvontschelp heeft hij een tijgerplatworm gezien. Een beetje groen-zwarte platworm met gele strepen bovenop en langs de zijkant een oranje rand: schitterend beestje. En dan zijn we al iets langer dan een half uur onderweg en gaat de gids nog iets hoger duiken. Er zijn hier een hele hoop overhangende grotten en daar groeien ook andere planten en leven andere dieren. Kleine donkere bekerkoralen bevolken hier de rotsen. Een grote school blauwe fuseliervissen had samen met een gele snappersoort plaats gevonden tegen de rotsen en met het zonlicht dat naar beneden valt is het een heel erg mooi zicht. Na drie kwartier zitten er al een aantal tegen de zestig bar en moeten we stilaan onze safety stop gaan doen. De gids maakt een boei los, doet er een beetje lucht in en na een stop van wel zeven minuten kunnen we opstijgen. De boei markeert de plaats waar we zijn en de zodiac komt ons oppikken. Lekker makkelijk, alhoewel, er staan wel wat golven en dat maakt het aan boord klauteren iets moeilijker. We worden net als walvissen aan boord gehaald en vallen op onze buik in de zodiac. Even een beetje pijn en kou door de strakke wind, maar al snel is dat vergeten door de mooie duik die we weer gedaan hebben.

Wederom alles een beetje droog proberen te maken voor de nachtduik en met een tussenpoos van bijna twee uur kunnen we voor de laatste nachtduik gaan hier op het zuidelijke huisrif. Timo wil de Spaanse danseres tonen, maar om de spanning er volledig uit te halen: deze keer ziet hij ze niet. Ilse, Greet en Timo vertrekken iets over half zes, wanneer het nog een beetje licht is en ze duiken snel naar diepte om dan langer op het rif zelf te kunnen vertoeven. Timo zal enkel zijn camera gebruiken voor de echt speciale dingen en niet voor de gewone veersterren of lionfish of andere ‘gewone’ sightings. We duiken op iets meer dan tien minuten tot maximum diepte van om en rond de twaalf meter. Dan stijgen we op ons gemak onder leiding van de ZEN-master Timo iets minder hoog. We zien terug de maskerkogelvis die gisteren bij de nachtduik ook op het vuurkoraal zat en duiken overal onder, tussen en door om toch maar een glimp op te kunnen vangen van de illustere Spaanse danseres. In plaats van die slak zien we een geelvlekplatworm en een pyjamaslak. Ook de veelvoorkomende blauwgespikkelde pijlstaartroggen liggen op het zand en na drie kwartier zijn we al ver gevorderd. Geen anemoondragers, geen schorpioenvis, alleen kleine witte puntjes op het rif als je ernaartoe schijnt met de lamp. Dat zijn de ogen van garnalen die weerkaatsen in het licht van de lamp. Ilse volgt een pijlstaartrog en begint dan ineens zot te doen met de lamp. Greet volgt in het zot doen met haar tankbanger en Timo ziet dan dat het om een sepia gaat. Logischerwijze begint hij mee te flippen. De faraosepia is niet iets dat je hier regelmatig ziet hoewel die hier op het rif toch al een paar keer gespot is. De sepia leidt ons van het rif weg over het zand en wij volgen hem. Even een snelle achtervolging in James Bond stijl en dan laten we hem voor wat hij is en doen we de rest van de duik. Dit is nog maar een paar minuten uitduiken, want we zijn er al bijna; al bij al was het best een leuk duikje ondanks het feit dat de rode schoonheid niet op het rif zat deze avond.

We douchen ons snel, drinken een pintje en gaan dan iets eten. Na het eten laten we onze kop nog eens zien bij de bar en daar drinken we nog iets en zeggen dan slaapwel tegen iedereen om van een welverdiende nachtrust te kunnen genieten.

Dag 7: Vrijdag 2 maart 2012: Daguitstap naar Abu Ghusson – 2 wrakduiken

Gisteren had Ashraf de groep nog gevraagd om mee te gaan voor een daguitstap naar een wrak, de Hamaada. Dat is eens een andere omgeving dan het huisrif en het normale rif, dus An, Greet, Ilse en Timo willen dit wel eens doen. Het is opstaan om zes uur, snel ontbijten en tegen zeven uur afspraak bij de schaduwplaats om zo naar Abu Ghusson te vertrekken. Gisteren moesten we al het materiaal al klaar leggen voor vandaag, dus alles zal nog wel nat zijn. We zijn allemaal, behalve een paar Fransen op tijd en uiteindelijk kunnen we vertrekken met de bus voor een rit van één uur en een kwartier. We gaan naar het zuiden, passeren Marsa Alam nog eens een keer en inderdaad op iets meer dan een uur komen we aan op de plaats van bestemming. Hier doen we twee duiken. De eerste op het zeegras, dan naar het wrak en de tweede na een uur oppervlakteinterval wederom op het wrak. Optuigen, dan over het zand tot waar we onze vinnen kunnen aandoen en dan even aan de oppervlakte tot waar het ongeveer vijf meter diep is om dan onder te gaan en de duik te starten. Met ons zijn drie Nederlanders en één Duitse, Getrud en de gids natuurlijk. We zoeken eerst het zeegras af naar een zeepaardje of naar een dujong, maar we vinden niks. We duiken dan nog steeds ondiep tot bij het rif om zo richting wrak te gaan. En dan doet Greet teken dat ze iets groot heeft gezien. Later blijkt dat dit een dujong is. Ook An, Ilse en Gertrud bevestigen dit, dus ze hebben één gezien. De gids is even weg, want de drie Nederlanders hangen vijftien meter verder aan de oppervlakte. Niemand neemt het initiatief om naar de dujong te zwemmen, dus we wachten even op de rest. Door die Hollanders hebben we de beste spot van de vakantie gemist. Not nice!

In plaats van een dujong krijgen we wel een grote schildpad te zien. Het zicht is niet fantastisch, want het drijft vol met eieren van kwallen, zichtbaarheid is maar vijftien meter. En dan na een half uur bereiken we het wrak en gaan we even een kijkje nemen. Een prachtige naaktslak, de geringde chromodoris kruipt over het zand en iets later ziet Greet nog eens dezelfde soort op een stuk ijzer van het wrak. We duiken rond het wrak en zien dat het heel erg mooi begroeid is, echt heel erg mooi. Het is vroeger een vrachtschip geweest dat hier om een of andere reden op het rif is vastgelopen en gezonken. Het ligt van een meter of zeven tot een achttien meter diepte, dus heel er makkelijk te beduiken en interessant om eens een eerste kennismaking te hebben met wrakduiken. Voor An, Greet en Ilse is het ook de eerste keer. Op de reling van het schip zit een grote doornenkroon en ook voor Timo is dit de eerste keer dat hij het ziet. We zijn al best een hele tijd onderweg en keren op onze stappen terug. Maar daarmee is deze duik nog niet gedaan. Op een stukje zand tussen een paar sprietjes zeegras ziet Gertud een mangerove kwal. Die lijkt wel vastgelopen te zijn in het zand en is aan het zwemmen met haar rug naar de verkeerde kant. Het lijkt of ze gewoon even het noorden en zeker de oppervlakte kwijt is. Nog iets later wijst Getrud nog een aardige vondst aan: twee poetsgarnalan zitten in een anemoon. Het zijn doorzichtige beestjes met aan de voorpoten een beetje blauw en aan de staart ook. Echt leuk, maar heel moeilijk te fotograferen omdat ze bijna dezelfde kleuren hebben als het zand. Wel erg leuk dat ze dit kunnen spotten heeft.

We duiken over zand en zien nog een panterbot: twee zelfs, een grote van een vijftien centimeter en een iets kleinere. En dan is het helemaal gedaan na iets meer dan een uur en gaan we terug het water uit. We stappen terug naar het strand waar een paar zeilen liggen om ons op- en af te tuigen en nu is het een uurtje napraten en surface interval tot we de tweede duik hier kunnen beginnen. We waren toegekomen in een woestenij zonder iemand op het strand, maar ondertussen zijn hier een paar kraampjes gekomen waar Egyptische vrouwen juwelen verkopen, een paar andere duikcenters en het is al een serieuze drukte. Wij drinken op ons gemak iets en gaan in de beschutting staan van het busje omdat het hier best wel erg waait. Twee kleine kinderen lopen hier ook rond voor een aalmoes, maar we laten er ons niet door verleiden. Een uur gaat snel, zeker als je discussies hebt over dujongs en schildpadden en leuke duiken.

Dus we maken ons al snel klaar voor de tweede duik van de dag en de laatste van de vakantie. Time flies when you’re having fun! De bedoeling was om nu iets langer bij het wrak te blijven, maar omdat de dujong gespot is proberen we over het zeegras nog eens te gaan kijken. Zonder goede afloop deze keer. We zien wel opnieuw dezelfde grote soepschildpad en een paar rare ondefinieerbare dingen op het zeegras. Een kleine boomstam met tentakels blijkt later een buisanemoon te zijn en een soort kokerworm is nog niet geïdentificeerd. We bereiken opnieuw het zeegras en zien een slangslijmvis. Het is een lange smalle vis met brede vinnen onder- en bovenaan en kijkt de duikers met argusogen aan. Een grote kleurrijke trekkersvis zoekt iets te eten tussen de grassen en dan gaan we terug naar het rif. Onze gids is even zijn weg kwijt, gaat naar de oppervlate om eens te kijken waar het wrak ligt en weet dan dat we iets te ver over het zeegras hebben gedoken. Tja, dan maar terug langs het rif en iets verder zien we opnieuw het wrak opdoemen. Heel erg mooi als je de boeg en de achtersteven zo ziet. Deze keer gaan we even in het wrak en Gertrud leidt Timo rond voor de mooiste plekken om een foto te nemen. Eerst gaan we even poseren bij de telefoon in het wrak. Niet iedereen doet het, maar Gertrud en An moeten even een telefoontje doen. Dan gaan we in het wrak zelf en boven tegen het dak ligt nog een groot deel van de vracht: het waren kleine plastic bolletjes die over de Rode Zee moesten vervoerd worden. De gids blaast er even in met zijn automaat en doet alles naar beneden dwarrelen en dan stijgen de deeltjes terug op. Leuk, maar het zicht is nu tot bijna nul herleid.

Op het wrak zelf groeien veel koralen, harde en zachte: echt heel erg mooi. We genieten er allemaal van en zoals gezegd is het voor de meesten de eerste wrakduik en het wordt erg gesmaakt door onze drie dames. Een leuke kennismaking. Om nog even langer te kunnen duiken gaan we minder hoog hangen en dan is het wederom Timo die een kleine slak ziet: een pokkenwratslak. Wederom een leuk zicht: naaktslakken zijn echt super. We volgen nu het rif aan onze linkerkant en keren terug naar de instapplaats van de duik. Wederom duurt het bijna een uur eer we de duik stoppen en we kijken terug op een heel erg leuke dag. Op het einde van de duik zien we nog eens een reuzenmure, snel een foto en dan de safety stop en de duik stoppen. Boven water snel alles in de bakken doen, opwarmen uit de wind in de zon en dan worden we nog tien minuten verder gebracht naar het zuiden en daar krijgen we een lunch. Het is een kleine nederzetting, El Qul’an, waar we een buffet krijgen met vis, groenten, rijst, aardappelen en fruit. We drinken er iets bij en dan gaan we de lagune verkennen. Twee dromedarissen staan hier te grazen, maar wij komen hier vooral voor het natuurschoon. Een azuurblauwen lagune, echt een prachtig zicht. Het is een natuurreservaat, maar zelfs hier houden de Egyptenaren het niet helemaal proper. Overal liggen de plastic zakjes en de plastic flessen verspreid. Hoe kan het nu dat je zo een natuurgebeid en reservaat zo kan laten verloederen. Swat. We genieten vooral van het blauwe water, de mangroves en de dieren die hier zitten. Een paar grote witte reigers en ook donkerblauwe, die allemaal op zoek zijn naar eten in het ondiepe water. Een paar plevieren doen hetzelfde en we wandelen even langs het strand. Een paar gaan even door het water naar de overkant en spotten daar een zeearend. Leuk, maar Timo blijft hier. Hij geniet wat van de rust en de warmte, blijft uit de wind en dan is het best heel erg aangenaam in de zon.

De dag is gevlogen en na dit korte bezoek moeten we nog anderhalf uur terug naar Marsa Shagra. Iedereen de bus op en we kunnen vertrekken. Op de terugweg is het heel erg stil, want niemand is nog fit. De meesten rusten en slapen een beetje en we komen iets over vier terug aan in het tentenkamp. En dan drinken we iets en moeten we alles deftig afspoelen, laten drogen om morgen mee te nemen en dan zetten we ons nog even aan de bar. Het lood al terugbrengen naar het duikcentrum, duikpas terugkrijgen, morgen moeten we nog uitchecken en dan is het gedaan voor deze vakantie. Een dagje wat rondlummelen, inpakken en pas om tien uur ’s avonds vertrekken we uit het tentenkamp van Marsa Shagra. We zorgen dat we ons nog kunnen douchen en dan iets eten. Na het eten kunnen we nog even napraten bij een Stella en om half elf heeft iedereen het gehad en beginnen onze oogjes dicht te vallen. De beste remedie is dan om te gaan slapen en dat doen we. We kunnen terugkijken op een leuke week en leuke duiken en een paar heel erg toffe dingen die we gezien hebben.

Dag 8: Zaterdag 3 maart 2012: De dag uitmaken en vertrek uit Egypte

Vandaag is de laatste dag hierin het tentenkamp, maar we duiken niet meer vandaag, want we vliegen rond middernacht. Theoretisch zou het nog kunnen, maar we nemen het beste geen risico. Timo is al om vijf uur wakker door de zingende Egyptenaren en door die verdomde wekker van de schuin-achterburen, dus hij staat maar op en zet zich aan de bar van zes tot acht om de verslagjes en de fototjes in orde te maken. Greet vergezelt hem, drinkt een koffietje mee en leest een boek. Normaal rond een uur of acht zouden de anderen stilaan ook wakker moeten worden, dus we wachten even om voor het ontbijt te kunnen vertrekken. Zo iets over negen wordt het stilaan toch tijd om iets te gaan eten, dus we gaan even checken. De meesten zijn er al, maar Greet gaat eerst even naar de tent om te kijken of An al wakker is. En ja hoor, ze komt eraan en we ontbijten uitgebreid. We zitten hier nog vast tot tien uur deze avond, dus alle tijd die we nu al kunnen spenderen is gewonnen. Het zal een lange dag worden. Na het ontbijt zitten we nog even te kletsen over de vakantie en de duiken en dan begint iedereen in te pakken. Ilse is zo goed om de regulator en twee boeken van Timo in haar bagage te steken zodat hij geen overgewicht meer zou moeten betalen. Misschien zouden de Egyptenaren iets soepeler zijn, maar je weet maar nooit. Timo blijft even in de tent om de rugzak klaar te maken van de handbagage en leest nog een paar verslagjes na. Zoals gezegd, er zal niet veel meer te beleven zijn, want we zitten hier nog de hele dag. Het voordeel was dan wel dat we gisteren nog twee volle duiken hebben kunnen doen, maar vandaag niet meer.

Iedereen is al snel klaar met alles en we gaan even terug aan de bar zitten om opnieuw over vanalles te spreken en nog wat tijd te verdoen. Langzaamaan gaat de tijd vooruit en ineens is het bijna middag. Middag betekent weer een uurtje kwijt om te eten, maar Timo heeft niet echt veel honger en neemt gewoon iets om iets te nemen, anders zou het misschien tot ’s avonds te lang kunnen duren. Na het middagmaal maken we allemaal de laatste dingen in orde en er wordt een beetje rondgewandeld, de omgeving verkend en dergelijke, gewoon om de uren te doden. Raar maar waar: we belanden rond een uur of drie wederom terecht in de bar, daar drinken we nog een pintje, spelen een beetje kaart en Timo doet een klapke met Gertrud, de dame die gisteren mee was naar Abu Ghusson. We spreken over koetjes en kalfjes, maar vooral duiken is het favoriete onderwerp. Met zo’n gesprek gaat de tijd iets sneller vooruit, maar om een uur of vijf verlaat ze ons en gaat met haar dochter Bernadette, die hier werkt naar huis. Wij blijven nog even zitten en gaan dan een douche nemen. Bij de mannen zou het water niet warm meer zijn, maar Timo wacht blijkbaar lang genoeg, want wanneer hij daar toekomt is er wel vodloende voor een deftige douche. Daarna brengen we onze bagage naar de receptie en een paar checken al uit. Iedereen moet de rekening deftig in het oog houden, want een korting die we kregen was er niet altijd bij. Terugkerende gasten moesten de extra duikdag (dertig Euro) niet betalen en klanten die de eerste keer komen, moeten ook die dag niet betalen, zodat ze zouden terugkeren. Maar bij de eindafrekening is het er niet altijd af. Alles komt wel uiteindelijk in orde.

Dan gaan we eten, de derde keer vandaag. Niet dat we veel energie verbrand hebben, maar tja dan verlopen de uren een beetje sneller. Het is weer heel erg warm in het restaurant en we vallen bijna in slaap. Normaal zouden we rond deze tijd al denken aan ons bed, maar nu moeten we nog even langer wakker blijven, want om tien uur is de transfer naar de luchthaven. We kaarten nog een beetje aan de bar, drinken nog wat koffie en iets fris. De temperatuur is weer goed gezakt, het lijkt door de wind maar een graad of tien. Het is echt niet te schatten: deze tijd van het jaar is Egypte niet echt heel erg warm. Er zijn er zelfs die echt kou hebben. Zo rond half tien gaan de laatsten hun checkout doen en dan is het nog maar een half uur tot ze ons wegbrengen. Daar wachten we al een hele dag op en het is echt niet aangenaam om een hele dag niks te doen en om zo laat nog moeten vertrekken naar huis. De vrees bestaat dan ook nog dat er helemaal niet geslapen kan worden op het vliegtuig, maar dat zien we straks wel: eerst nog naar de luchthaven en de hele luchthaven gedoe passeren en dan naar huis. Veerleke zal blij zijn en Timo ook. Zo rond half tien ’s avonds staat het busje klaar om ons op te pikken en naar de luchthaven te brengen. Op iets meer dan een half uur zijn we er en kunnen we eerst aanschuiven om de volledige bagage te laten nakijken via een scanner, dan inchecken en dan paspoortcontrole en wachten tot de vlucht vertrekt. Bij het inchecken gaat het niet makkelijk. Ze hebben blijkbaar slechts zes tickets voor de bagage gedrukt, maar er zijn vijf personen die samen hebben geboekt en die moeten allemaal twee bagagelabels hebben. De Egyptische IT’ers kunnen het niet direct oplossen en we moeten helemaal als laatste wachten om door de douane te passeren. Volgens hen zou alles toch in orde komen, maar dat zullen we pas in Brussel weten. In de tax free doen we een paar boodschappen, wachten tot ongeveer één uur om te kunnen inschepen en dan zijn we weg. Wederom is Timo de enige zonder extra eten, maar hij krijgt in de plaats wel drie zetels. Al bij al kan hij toch bijna vier uur slapen en dat doet wel goed. Na een vlucht van vijf en een half uur zijn we in Brussel en kunnen we naar de bagage gaan zoeken. Bij de paspoortcontrol staat een lange rij met een wachttijd van een klein half uurtje. De bagage is voor bijna iedereen al gevonden en niks mist, dus de Egyptische incheckers hadden toch gelijk dat alles OK zou zijn. Nog snel afscheid nemen van iedereen en dan naar buiten. Veerle staat al te wachten en we zijn blij dat we elkaar zien. De rit naar huis gaat snel en om iets voor zeven kunnen we terug in ons bedje kruipen en gaan we een beetje slaap inhalen. Een schitterende duikvakantie is ten einde, maar we zijn wel blij dat we terug thuis zijn.

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe