ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Oostenrijk Lermoos bij Haus Eberle (Linda en Herbert)
Van 1 augustus tot 12 augustus 2021
Zondag 1 augustus 2021: Vertrek naar Lermoos
Wat waren het weer een paar speciale, angstige, maar ook goede dagen voor we vertrekken. Eerst op vrijdag is er een ongeval met Patrik die van het dak valt, maar op dit moment is alles relatief onder controle, het was even mega paniek, want een val van 2 meter op je hoofd is echt not OK. Al bij al is buiten een barst, twee kleine ingrepen later alles min of meer OK. Verder ga ik er niet op ingaan, want dat is nog te emotioneel. Op zaterdag komt iedereen van de familie samen om nog eens samen te genieten van het mooie weer, met toch een regenbui van tien minuten en van elkaars gezelschap. We drinken iets om de afloop van de tuinwerken te vieren, we eten er een hapje bij en tegen vijf uur bestellen we pizza’s voor iedereen. Een combinatie van toch wel 7 verschillende soorten. Veel makkelijker dan een hele namiddag vlees, groeten en vis te bakken op de BBQ voor toch meer dan tien personen.
We hebben erna ook niet veel op te ruimen, vooral omdat iedereen heeft geholpen om alles op te ruimen en Lieve nog het meest van al. Zo’n schoonmoeder zouden veel mannen willen, denk ik. Nog een rustige avond voor ons, morgen een chill voormiddagje, namiddagje inpakken, beetje TV kijken, alles inladen en tegen half vijf naar Sportkaffee in Breeven om met mama Linda iets te gaan eten en van hier te vertrekken naar Lermoos. We eten iets licht: spaghetti, lasagne, een slaatje (chef) en frietjes met curryworst. We drinken nog iets en maken het niet laat. Tegen ongeveer zes uur zijn we klaar, we betalen (dankjewel mamsie voor traktatie). Zoals gezegd zijn we van hier weg direct richting Oostenrijk. Half zeven vetrekken en zo via Brussel naar Luik en dan naar het zuiden. Ik ben vertrokken als bestuurder van de VW Passat en in de buurt van Luik wordt het eigenlijk lastig. De lane control van de auto heeft het zo moeilijk door de harde regen. De auto stuurt automatisch iets te veel bij naar links of naar rechts zonder aanleiding. Toch even wat vaart minderen, want veiligheid boven alles.
We nemen nu de E42 richting Saarbrücken en Primasens. Ze hebben hier in Luik weer de volle laag gekregen net zoals een paar weken gelegen. In dit gedeelte van België en in de buurt van Düsseldorf en Koblenz hebben ze een zondvloed over hun dak gekregen met massa’s water die soms hele huizen hebben meegesleurd. Even hierbij stilstaan wanneer we deze regio passeren. Na drie uurtjes in het licht, stoppen we even en neemt Evy het stuur over. Het wordt net donker wanneer zij het stuur neemt en rijdt een uurtje verder tot de volgende Total Tankstelle. Nu probeer ik wat te slapen en Evy rijdt nog een tweetal uurtjes verder. Drie uurtjes in totaal en ik slaap toch een half uurtje, dan een kwartiertje en dan nog even. Enkele kilometer voor Ulm zit het na drie uurtjes erop voor Evy. We hebben nu al ongeveer zes uur gereden en dan neem ik terug over. Het is een zalige baan zoals elk jaar de A7 vanaf Ulm naar de Duits-Oostenrijkse grens. Lekker karren. Wanneer we bij de Fernpaßstrasse komen, wordt Evy ook terug wakker en is het toch wat meer opletten en geen 140 meer rijden.
Even moeten we er nog af, want aan de Almkopfbahn in Bichlbach zijn ze aan het werken, is het een beetje zoeken en dan in een stuk naar Jogglerweg 4 in Lermoos. We merken al direct dat hier twee muurtjes gemetst zijn, blijkt morgen dat dit voor een carport is. Nu even een paar rugzakken, GSM’s en alle dure dingen uit de auto halen, die nog snel ergens een plaatsje geven en dan ons bed in. We liggen erin tegen 2:30, dus dat is nog genoeg om nog een uurtje of vijf à zes te slapen. Morgen kan de vakantie echt beginnen.
Maandag 2 augustus: Bijpraten, rustig beginnen, winkelen, lift nemen
Half acht, Arne wakker, iedereen wakker. Dat hebben we in het verleden nog al meegemaakt. Maar maakt niet veel uit. We worden op ons gemak wakker, eten dan iets. We hadden nog wat beleg van bij ons thuis mee gebracht en de ‘Semmel’ hadden we bij Linda en Herbert al besteld. Dan is het tijd om de auto leeg te maken, even een snelle babbel al met Herbert, dan alles in een paar keer naar boven en Evy begint al direct met alles weg te leggen. Hopelijk kunnen we het hier tijdens deze week toch een beetje proper houden. De voorbije zeven jaar is dat de ene keer al beter gelukt dan de andere, niet dat we het megavuil maken, maar na een paar dagen slingeren de rugzakken toch hier en daar wat rond. Ja, het is al de achtste keer dat wij hiernaartoe komen. Amai, dat is al de moeite. De eerste keer dachten we dat dit een uitzondering was om naar hier te komen, maar we voelen ons hier zo op ons gemak en er is nog zoveel te ontdekken dat we dit niet kunnen laten passeren. We beslissen eerst wat we gaan doen, zodat we al direct weten naar waar we moeten vertrekken. Maar eerst hierboven bij Linda en Herbert eens dag gaan zeggen. Snel papieren tekenen en Gästekarte meekrijgen en dan nog even wat praten, want het is weer een jaar geleden dat we elkaar gezien hebben. We zijn allemaal ingeënt tegen corona, dus het is best OK om samen binnen te zitten.
Een half uurtje wordt al snel een uurtje, maar dat is geen probleem, we hebben nog geen megaplannen voor vandaag. We praten over het voorbije corona-jaar, over hoe het hier gegaan is en in België, praten ook over leuke dingen die we al denken te doen of het voorbije jaar gedaan hebben. Even toch fier zijn op de rit naar hier en het aantal uur dat het maar geduurd heeft. En dan zetten we ons recht, krijgen voor vrijdag al een uitnodiging om te komen eten en dan gaan we alles snel boven in ons appartement halen en kunnen we te voet van hieruit vertrekken. We starten vandaag en dus ook de vakantie met een rustige wandeling: van Lermoos langs het Moos naar Biberwier en terug over de Wachtersteig. We vertrekken naar de kerk en gaan dan naar beneden naar het Moos. We nemen de weg langs het Moos en zitten al direct tussen de velden, echt super. We zien op dit moment nog niet veel van de Zugspitze, want die is in de wolken gehuld, maar zelfs dan nog is het mega-cool om de vlakte van het Moos te zien met daarachter die hoge berg al. We kijken ook naar de andere kant. Daar kunnen we een stukje zien waar we straks zullen wandelen. Je ziet tussen de kapotte bomen een donkere lijn van links naar rechts en dat is het pad voor de terugkeer.
Nu zijn we nog vanalles aan het ontdekken hier. Arne ziet een paar bruine naaktslakken, maar ook een paar wijngaardslakken. Het heeft hier de voorbije dagen ook goed geregend en dus zijn de beekjes soms grote beken geworden. Het ziet ernaar uit dat we de komende dagen ook nog meer regen zullen krijgen, maar daar trekken we ons weinig van aan en nemen het zoals het komt. Op een half uurtje zien we boven ons het bord Biberwier al staan en we wandelen naar omhoog de grote weg op naar het pleintje waar we vorig jaar gerust hebben en dan stijgen we nog een beetje en nemen de Wachtersteig naar huis terug. Even een stukje rond naar de Ölberg Kapelle en daar zien we onze eerste orchideeën. Toppie! We wandelen langs taferelen over engelen, elfjes, kabouters en andere. Tussen de wortels van de bomen heeft iemand hier steeds kleine poppetjes en beeldjes gezet en dat vindt Arne super dat hij die elke keer kan ontdekken. Het is bijna elke keer een wedstrijd om als eerste iets nieuws te zien. Orchideeën is mijn specialiteit, hoewel Evy ook dichtbij begint te komen, maar Arne ziet allemaal beestjes het snelst. We stappen rustig verder, omhoog, omlaag en zo verder tot we vanuit het bos de weilanden inwandelen. Nu weten we dat het eigenlijk niet zo ver meer is, dus we zetten een stapje rapper. Ook omdat het even wat begint te regenen.
Strava meldt ons dat we anderhalf uur bewogen hebben. En nu doen we het dan nog verder kalmpjesaan. Veel vlinders hebben we hier ook gezien: bruin met oranje vlekken en zwarte bolletjes erin. Die zien we hier constant rond fladderen. Top zenne. Arne wil perse al eens op de liften en wij hebben er eigenlijk geen bezwaar tegen. We kopen drie Z-tickets en kunnen direct naar het Mittelstation en zo verder naar de Grubighütte. We hadden gezegd tegen Arne dat helemaal naar boven te koud was en inderdaad. De mist hangt hier maar net boven de hut en soms zien we met wat geluk van het kruis op de top, maar over het algemeen, fris en vochtig en nog koud en nat ook. Na tien minuten dus terug naar beneden en dan bij de Brettlalm nog een tussenstop. Arne ziet wederom een ree met nog een baby in het hoge gras. Arne dacht eerst dat er een dode ree lag, maar dat blijkt het kleintje te zijn. Hier schijnt de zon soms en is het best aangenaam. We drinken iets, proberen plannen te maken voor de komende dagen, maar komen niet verder dan een lijstje en een plan voor morgen. Morgen doen we een nieuwe hut vanuit het Talstation van de Zugspitzbahnen in Ehrwald: de Hochthörlehütte.
We nemen de lift terug naar beneden na een half uurtje en keren dan terug naar huis om ons klaar te maken om te gaan eten in Juchhof. Dat was al gereserveerd door Herbert en Linda. Dankjewel. We zeggen even dag tegen Paul en Mirza en ook de bazin komt even dag zeggen. Even ons bewijs van inenting laten zien en iedereen blij. We eten een Nudelsuppe en Knoblauchbrot, daarna Zwiebelrostbraten, schnitzel en een kinderburger. We blijven niet lang en merken dat onze tafel al direct terug gereserveerd wordt. Op de valreep krijgen we nog een welkom schnaps en dan naar huis. Wij nemen de auto terug en kijken nog even TV en dan gaat eerst Arne slapen op tijd en na nog een Switch en Studio Tokio (Olympische Spelen) gaan wij ook ons bed in.
Dinsdag 3 augustus 2021: Hochthörlehütte
Iets te vroeg volgens de wekker is Arne al in de keuken/living op zijn Nintendo aan het spelen. Even opstaan, terug naar bed sturen en dan nog een poging om toch nog een uur of twee te slapen. Tegen acht is het eigenlijk tijd om op te staan, dus dat doen we dan ook. Iets eten en alles na het eten klaarmaken om mee te nemen op onze trip van vandaag. We zien het allemaal zitten en rijden direct naar Ehrwald en parkeren ons aan de Tiroler Zugspitzbahnen. We wisten niet dat we hier moesten betalen, maar blijkbaar is dat sinds dit jaar het geval. Vijf Euro per dag, dus ik betaal en blijkbaar is er aan de Ehrwalder Almbahnen ook te betalen, voordeel is wel dat de tickets zowel hier als daar gelden. We zoeken eerst de weg waar we moeten starten, het is volgens de Hüttenpas maar een uurtje naar boven naar de hut, maar we merken wel later dat het iets langer zal duren. We wandelen naar omhoog naar het bovenste deel van de parking en ook hier is het betalen. We nemen een helling naar de pijlen en daar zien we dat de hut naar links op vlakke weg en ook rechtdoor steil omhoog kunnen nemen.
Arne kiest voor steil omhoog en voor Evy maakt het niet uit, dus ik ga met Arne voor de steile weg rechtdoor. Het eerste kwartier stijgen doen we al 100 meter en het gaat even niet goed. Het is even iets te veel van het goede, dus even doorbijten, stretchen, wat rusten, even dijbenen masseren en dan iets rustiger en kalmer naar boven. Alles komt goed, maar er blijft altijd toch wat last in heup en knie deze wandeling. Niet forceren en goed uitkijken waar we onze voeten zetten en zo verder. Het steilste deel is gedaan wanneer we boven niet kiezen om recht naar boven te gaan richting Zugspitze, maar effectief naar de hut die we wilden aandoen vandaag. Gele pijltjes naar links volgen en hier gaat het minder snel omhoog, een brede weg voor een aantal minuten. Dan zijn we stilaan een uur onderweg en hebben net terug onder de kabels gewandeld en net op dat moment komt de cabine naar beneden. Echt wel een groot ding, die cabine naar de top van de Zugspitze. Arne heeft weer een paar orchideetjes gezien, het is toch super hoe die al zo’n aandacht heeft voor de mooie dingen in de natuur. Hij ziet ook een paar sporen van een ree, het moet een grote geweest zijn, want die is al net groter dan de helft van Arne zijn wandelschoen.
Dan kunnen we kiezen om de kiezelweg te volgen naar de hut of steil naar boven ook naar de hut en bij de ene staat dat het nog een uur is en bij de andere kant niks. We kiezen wederom voor de minder brede weg en dat is toevallig ook de steilste. Het Talstation is van hieruit ook een uur, dat betekent dat wij ook een rondgang hebben gedaan vanaf de parking, want we zijn nu al meer dan een uur onderweg. Even een smalle, steile weg naar boven voor een kwartiertje en dan komen we op een andere kiezelweg en die gaat van hieruit naar beneden richting hut. Volgens GPS is het ofwel 15 of anders 25 minuten wandelen nog. We pauzeren even, Evy en Arne eten al een ‘Semmel’ en we drinken allemaal wat water. Vijf minuutjes later zetten we onze weg verder naar de hut. Een brede weg opnieuw, maar erg rustig. We zijn slechts twee mensen tegengekomen. Ineens zie ik iets wegvliegen, twee vlaamse gaaien, denk ik, maar neen hoor het blijkt een koppeltje notenkrakers te zijn. Even stil zijn, al zeker foto nemen met gewone lens, dan hebben we die al en kunnen we misschien inzoomen. Met de zoomlens zijn die twee natuurlijk niet meer te bespeuren. Ergens zitten ze in een van de bomen hier vlakbij, maar ja, die vinden we niet meer terug. Dit is nog maar de tweede keer dat ik die zie, ooit in de winter eens in Sankt Sigmund en nu hier. Nice!
Tien minuten later zijn we aan de Hochthörlehütte. Yes, een high five, want we hebben iets nieuws gedaan dit jaar al. Nog niet eerder hebben we dit stukje gedaan. We doen er toch bijna twee uur over, maar we moeten regelmatig ook eens stoppen voor een camera moment he, en forceren doen we zeker niet. Arne ziet de hut al voor ons, we vinden een plaatsje buiten net onder een afdak, want het is beginnen regenen. We drinken een pintje, een mega koffie, Schiwasser en eten er een soepje bij. Echt versterkend die soep, want het is Gulaschsuppe. We waren aan de liften op 1200 meter begonnen en zijn hier nu op 1479 hoogte. We waren de laatste twintig minuten zelfs terug naar beneden aan het gaan, dus we hebben nog een beetje hoger gezeten eerst ook. Een Stiegl met zicht op de bergen en de zon, die er net terug doorkomt, lekker. Na een kwartiertje rust kunnen we er terug tegen en zo gaan we nog even naar de Eibsee. Niet de Eibsee zelf, maar de Eibseeblick: een wandeling van tien minuten heen en tien minuten terug met zicht op de Eibsee. Het is maar een klein stukje, maar we willen wel de Eibsee gezien hebben en ook de stempel gezet hebben: Eibsee Stempelstelle Ost. We wandelen het kleine padje terug naar de hut en zo nemen we de snellere, maar geasfalteerde weg terug naar beneden. We weten dat we ergens van de asfaltweg kunnen, maar we doen het niet. In een bepaalde bocht waren ze met kranen aan het werken en ik zag daar pijlen staan, maar ik ging nu ook niet tussen die machines beginnen zoeken en kijken of er een andere route was.
Op drie kwartier zijn we beneden, naar boven had iets langer geduurd waarschijnlijk, zeker zoals het ene koppel dat een kinderwagen mee naar boven sleurde. Wie lange noch zur Hütte, bitte? Noch fünf oder zehn minuten, waar we op dat moment waren natuurlijk. Deze weg is inderdaad iets minder interessant dan de andere, maar we zien toch nog leuke natuur, het blijft tof tussen de bossen te wandelen en we zijn er sneller. Dan naar de auto, hebben betaald al om hier te parkeren en doen dat dan niet meer in Ehrwald. We zien wel dat er hier en daar wat wolken komen, maar iedereen gaat nog naar boven, dus wij ook. En dan ineens een donder bij een toch wel heldere hemel en een minuut later stopt de lift ineens. We gaan op en neer en van voor naar achter en het is even echt niet aangenaam. Arne heeft even goed schrik en wij voelden ons al vaak ook al beter op ons gemak. We raken er goed, maar het is er niet echt aangenaam boven. We willen eigenlijk snel terug naar beneden, want het regent en het is er fris. Daar beslist het onweer anders over: we moeten een klein uurtje hier blijven tot het onweer is overgetrokken. We zoeken dan maar een plaatsje binnen bij het Tiroler Haus. We drinken een pintje, aardbei ice tea en een fanta. Dan keren we terug naar huis, maken ons iets later klaar om te gaan eten en tegen zes uur zijn we er. Net op tijd.
We eten een forel, Grillteller (met rijst ipv met frietjes en de Bratsauce van bij de Grubigplatte), een extra slaatje en een kleine hamburger. Maar eerst twee Nudelsuppe met wat lookbrood. We spelen twee spelletjes Uno en dan rijden we door de regen terug naar huis. Overdag hebben we meestal geluk gehad vandaag met slechts wat miezer vlak voor de hut, dan de storm boven aan de Ehrwalder Almbahnen, maar ’s avonds is het stevig beginnen regenen, echt niet te doen. Het zal morgen ook een natte dag worden, dus morgenvroeg even het weer afwachten en dan beslissen wat we doen.
Woensdag 4 augustus 2021: Brettlalm vanuit Oberdorf en Zauberwald van Grubigsteinbahn
We doen vandaag ook eens iets nieuws, niet naar een nieuwe hut of een nieuwe bestemming, maar wel op een andere manier. Na het ontbijt stappen we naar beneden en daar richting Wachtersteig. In plaats van de keienweg te nemen richting Biberwier nemen wij de asfaltweg naar de Brettlalm. We stijgen echt goed en we zien al snel een super zicht op het Moos en de Zugspitze. Niet dat we dit nog nooit gezien hebben, maar het blijft prachtig, zeker nu we het eens zien met zon; of neen toch niet, veel zon is er niet te zien. Het is eerder alles bekijken met wolken, voor ons, achter ons, links en rechts hangen alle wolken. Het heeft al goed geregend de laatste dagen en dan komen we via een paar straffe bochten aan bij een bepaalde koestal waar we ooit eens moeten schuilen hebben. Ik denk dat het het jaar met Omi was. Yep, Arne zegt van wel. We blijven op de asfaltweg en dat valt een beetje tegen, zeker wanneer we merken dat het stukje dat we van asfalt weg zouden kunnen gesperrt is. Closed, niet toegankelijk voor wagens of wandelaars.
Vanaf hier zien we wel direct het Mittelstation liggen en van hier hebben we het nog nooit gezien. Rechts van ons in de alpenweiden staan de koeien te grazen en de loeien. Ze maken erg veel lawaai, geen idee wat die aan de hand hebben. Het voordeel is dat we nu al langs onze plaats komen waar we de laatste zeven jaar een foto hebben genomen. We passeren even via Biotop, maar daar is net gemaaid en niets te zien, dan nemen we de kleine wegjes naar de Brettlalm en stoppen even om een selfie van ons drie te nemen. Een Duitse vrouw biedt aan om een foto van ons te nemen en dat laten we graag gebeuren. De achtste keer hier een foto, ideaal voor een collage. Zo stappen we rustig, maar steil naar de Brettlalm. Daar gaan we binnen zitten, want het is net beginnen zeveren en neen, niet ik, maar de regen.
We eten en drinken iets. Arne is al aan het zagen voor Kaiserschmarrn, dus die laten we hem nu eens eten, we nemen zelf een Brettlalmjause erbij, delen alles en genieten ervan. We genieten iets minder van de regen, want we zien dat het goed beginnen gieten is. Na het eten beslissen we toch nog om te vertrekken te voet naar de Stempelstele van Zauberwald. Even de liften naar beneden nemen en van daar achter de parking naar omhoog, het gaat even erg steil, het is goed nat en het regent nog erg. We zijn erg voorzichtig, want gladde rotsen, gladde wortels door de regen is toch een reden om erg op te letten. We genieten nu niet erg van het zicht: alles is mooi, maar omgeven door druppels en door wolken, dus eigenlijk zien we geen botten. Op een half uurtje geraken we boven, zetten de stempels en gaan dan door Zauberwald naar ons appartement. We stoppen eigenlijk niet veel voor de verschillende thema’s, want we willen eigenlijk zo snel mogelijk thuis zijn. Arne stopt alleen snel even bij de dennenappels gooien en het rad draaien waar je ook vragen moet beantwoorden. Deze keer moeten we raden waar Moosle niet tegen kan en Arne weet direct dat dit is: vuil in het bos gooien. Goed gedaan!
We stappen als drie verzopen waterkiekens verder naar de hut van Moosle, daar nog even kijken en dan de gevaarlijke afdaling naar beneden naar ons appartement. Arne steekt zijn hoofd nog even door de spar en de paddenstoel. Van hier is het nog maar vijf minuutjes, daar kunnen we douchen en ons klaarmaken om te gaan eten. We eten soep, lookbrood en Juchhofpfandl, super Mario en Evy neemt cordon bleu. Na het eten keren we naar huis terug en gaan we na even TV kijken ook slapen. Morgen een nieuwe dag en hopelijk beter weer dan vandaag.
Donderdag 5 augustus 2021: Rustig, regenachtig dagje
Vandaag is er eindelijk niet veel te vertellen. We staan op, een beetje laat en ik heb wat last van mijn maag. Ik heb de hele nacht de saus van mijn eten gisteren geproefd en dat voelt niet super. Tegen elf uur ben ik pas aan het ontbijt en zelfs dat helpt niet echt. Dan maar TV kijken: Olympische Spelen in Tokio. Arne kan die op zijn Nintendo spelen en komt af en toe eens kijken. Voor morgen is de planning veranderd, niet gaan eten bij Linda en Herbert, maar dat is verzet naar zaterdag, dus vrijdag wél spare ribs bij Juchhof. Tegen een uur of twee is het dan misschien toch even tijd om iets te gaan doen. We beslissen dan maar om Biberpfad te doen in Biberwier. Het is erg moeilijk om daar te geraken, want ze zijn aan het werken en zeker om parking te vinden. Dus we proberen om bij de Marienbergbahnen te parkeren, maar dan begint het goed te regenen. Daar had ik geen zin in, nog een dag als een verzopen waterkieken door het leven gaan, daar voel ik me niet OK genoeg voor. We keren dus terug door de smalle straatjes van Biberwier (Umleitung) en gaan terug naar huis. Daar blijven we de rest van de namiddag binnen, Olympische Spelen kijken, zien hoe het regelmatig nog regent en tegen zes uur naar Juchhof. Daar iets eten op het terras: Zugspitztoast: een toast met een kleine steak (bijna grote steak) met champignons en groentjes, spek en veel kaas, kwestie van genoeg binnen te hebben: het moet ni goe zijn ast ma veul is. En dit was dan nog lekker ook. Toppie. Ik neem schnitzel en Arne Dino-Teller: worstjes met frietjes.
Na het eten begint het weer fel te regenen en nemen we de auto terug naar huis. Daar zoals normaal nog even TV kijken en dan naar bed. Wij kijken nog Switch en Van hier tot in Tokio op VRT en dan gaan wij ook slapen. Om zeker te zijn, toch nog een goed pilletje innemen om goed te slapen en morgen een betere dag te hebben.
Vrijdag 6 augustus 2021: Vanuit Lähn naar Bichlbacher Alm en terug
Vandaag voelt iedereen zich beter, zelfs de zon, want die is al van de partij. Soms toch: de wolken hangen op vele plaatsen nog laag, maar de zon komt regelmatig door de wolken heen en dan zien we de blauwe lucht. Na het ontbijt lijkt het nog beter te gaan met het weer, dus wij met de auto naar Lähn, een kleine dorpje een tiental minuten rijden van hieruit richting Reutte. Net voor Bichlbach nemen we de weg rechts en zoeken dan parkeerplaats. Buiten veel privé parkings en een P+R (Park + Ride) aan het station is hier niet veel, maar we rijden nog even door tot het einde van het dorp en daar vinden we net over de spoorweg een parkeerplaats waar wel een auto of twintig kan staan. We zien hier al direct een pijl staan naar de Bichlbacher Alm. We stappen evenwijdig even met de spoorweg en dan dwars naar rechts de bergen in.
We moeten vandaag een 500 hoogtemeters doen en hopen dat het een leuke wandeling is. We willen elk jaar toch op z’n minst een alm of hut doen met een sterretje in de Hüttenpas. Dit jaar is dat de Bichlbacher Alm, de voorbije jaren de Gartner Alm. Je kan verschillende pins krijgen: brons (4 stempels van een hut), zilver (7 stempels), goud (10), Alpin (10 en een met sterretje), kristal (20 stempels!). Vandaag dus vertrekken door de alpenweiden zo naar boven, eerst een brede kiezelweg en dan staan er pijlen naar de alm en de top Daniel of Blattberg. Wij zullen stoppen bij de Bichlbacher. Het gaat omhoog door de bossen, dan weer over de alpenwieden; het is superleuk om eens deze kant van de vallei te doen, want meestal doen we richting Grubigstein of Ehrwald, maar hier met de Bichlbacher of Tuftlalm is het de overkant en dan zien we waar we al die jaren al gewandeld hebben. Tussen deze bergen zien we een schitterende rivier met watervalletjes zich een weg banend door de alpenweiden en de bossen, echt prachtig. De hoogtelijnen liggen hier heel erg dicht bij elkaar. We doen op twee kilometer 218 meter omhoog en dan de derde kilometer is ‘slechts’ 164 hoogtemeters. Zeker in het slijk tussen de bomen is het best gevaarlijk, dus toch even onze gedachten erbij houden.
Door het donkere bos, het vocht en alle naalden van de bomen die hier liggen, zien we echt heel erg veel paddenstoelen groeien. We moeten regelmatig opletten dat we onze stokken er niet opzetten. De mooie rode kleur met witte stippen van de vliegenzwam is echt wel super. We worstelen ons door de modderige hellingen van Lähn en komen dan op de alpenweiden die ons naar de alm gaan begeleiden. Hier grazen de koeien en iets verder de paarden. Het poortje dat ons toegang biedt, is moeilijk begaanbaar door het slijk en de natte balken best gevaarlijk. Zo via het gras en een klein wegje, ook steeds de rode stippen op bomen en rotsen volgen, verder tot de grote weg die een kilometer verder uitkomt op de alm. We nemen een bocht naar links, gaan terug naar boven en dan ineens achter een bocht zien we de hut staan. Hoe kan dat nu: we zien op de hele weg niks dat op de hut kan lijken en dan ineens staat die er. En nog met een prachtig uitzicht: amai, hier kan je een hele dag zitten en genieten van het uitzicht, straf, want dat hadden we niet gedacht. We drinken een pintje, cola en fanta, eten er een Bauernomelet en brood met worstjes. Zalig lekker eigenlijk. Een menukaart gebruiken ze niet, er hangt gewoon een groot blad aan de muur van de hut en dat is het, lekker basic.
De waard en waardin zitten buiten al iets te eten en te drinken samen met een ander koppel. De heren hebben een zalige hoed op hun hoofd met veren en al. Top beeld hier. Een echt Oostenrijks beeld, zeker wanneer ze alle vier een schnaps in de lucht steken en ‘Zum Wohl’ alles in een keer leeg zetten. Vanaf hier zien we zelfs de liften omhoog gaan naar de Grubighütte en daarnaast de Gartnerwand. Zalig vergezicht hier. Speciaal hier zijn ook de konijntjes die hier vrij rondlopen, echt mega grote en een paar kleintjes huppelen hier ook rond. We betalen, geven snel onze gegevens nog even corona-gewijs. Ze vragen bijna overal of we geimpft, genesen oder getestet zijn. Dit zijn hier nu de 3 G’s van corona en ik die dacht dat ze hier op z’n minst al 4 of 5 G hadden. We nemen terug de weg naar beneden naar het kruispunt waar we daarnet gewoon rechtdoor zijn gegaan naar omhoog en nu dalen we op ons gemak verder al zo’n 60 meter of zo. Dan staat er in een rots een pijl naar Lähn en die gaat recht naar beneden. Iets verder gaat een ander smaller wegje iets minder steil, Evy vertrekt al langs daar en Arne en ik nemen deze weg. Sneller en steiler. We kijken toch nog eens naar de overkant van de vallei waar we de Grubigstein zien en de Gartnerwand. Het is al een paar keer een super zalig gezicht. We dalen al 150 meter op een kilometer en komen hier in een heel ander stukje terecht. De grond ziet hier roodbruin en we moeten goed uitkijken voor de koeien hun sporen, zowel van hun hoeven als na hun spijsvertering. Soms is het zelfs wat moeilijk om de weg te vinden. Koeien hebben hier vier of vijf parallelle wegjes gemaakt, ze hebben hier zelfs paaltjes met rode bollen uit de grond gehaald met hun poten.
Zo stappen we op ons gemak terug door de alpenweiden met de typische bloemen; we amuseren ons echt super goed. En dan komen we terug de bossen in. Hier wordt het toch weer een beetje moeilijker. Gladde rotsen, gladde wortels en ertussen modder waar het ook makkelijk uitglijden is. Arne ligt er als eerste, maar die kan er mee lachen, maar iedereen ligt wel eens tegen de grond, even terug wat moed vatten erna, zeker als je je pijn hebt gedaan. Dat lukt dan wel, tja we moeten wel, want we hebben nog een 200 meter te zakken. We moeten een paar keer een brugje over, een keer om de draden van de koeienweides over te gaan en dan een tweede keer een brugje over een riviertje. Dat stroomt hier erg snel door de regen van de voorbije dagen, echt heel erg snel. Hier groeien ook wat orchideeën en die heb ik natuurlijk gezien. Nog steil naar beneden, terug de bossen in nadat we twintig meter over een weg hebben gelopen. We begrijpen niet dat het hier nog zo steil naar beneden kan gaan, maar dat is wel het geval. Nog even goed opletten en dan zien we de spoorweg en weten we dat we er bijna zijn. Van hieruit even snel onder de spoorlijn en zo verder het dorpje Lähn door met nog een laatste kilometer tamelijk plat tot aan onze auto. We proberen uit te maken waar de Bichlbacher Alm zich nu eigenlijk bevindt, maar dat zien we niet van hieruit.
We bereiken de auto na een superleuke wandeling. Nu overheerst de fierheid al over de moeheid, super goed gedaan van ons alle drie. Met de auto terug naar Lermoos, dan naar het appartement nog wat gaan halen en direct naar Juchhof. We nemen snel nog even tijd om naar de Spar te gaan winkelen, want vandaag staat alle sterke drank aan 25 % korting. Die is hier normaal in Oostenrijk al veel goedkoper, dus doen we toch nu al wat inkopen he. Dan zijn we op tijd om naar Juchhof te gaan eten. We hadden gisteren ribbetjes besteld voor vandaag en zowel Evy als Arne eten spaghetti en kunnen erna nog wat frietjes en een stukje rib krijgen. Iedereen blij, zeker met het slaatje erbij. Zoals steeds drinken we een biertje, fanta en preiselpeter. Lekker, leuk om buiten te eten, nog lekker warm en geen regen op ons dak meer na het eten zoals gisteren. Dan terug naar huis, nog wat TV kijken en dan bedje in. We zullen de rust kunnen gebruiken. Was dit nu zwaarder dan vorig jaar naar de Gartneralm met de Wolfratshauserhütte? Geen idee eigenlijk. Evy denkt van wel, maar ik kan niet zo goed een idee ervan vormen. Dat zal ik eens goed op Strava moeten bekijken.
Zaterdag 7 augustus 2021: Brentalm – Ganghoferhütte – Ehrwalder Alm
Vandaag een korte wandeling in kilometer, maar toch weer wat hoogtemeter. Na het ontbijt brengt Arne de bestelling voor de broodjes naar boven en we hadden al beslist om eens de weg te doen naar de Ehrwalder Alm vanaf het Talstation. Dan komen we ook eens langs de Ganghoferhütte en kunnen we alles eens rustig bekijken tijdens een wandeling in plaats van tijdens een ritje naar boven met de lift. We zijn al tamelijk vroeg klaar, rijden naar Ehrwald en betalen daar vijf Euro voor de parking. De kans is klein dat we hier nog meer dan twee keer komen en dan is de 5 Euro betalen beter dan 30 Euro voor een hele maand. We hadden het ticket wel aan Linda kunnen doorverkopen, maar we plannen niet om hier nog veel te komen deze vakantie, maximum nog 1 keer en dan halen we het er niet uit, dus vandaag gewoon betalen.
We vertrekken naar de Brentalm om daar een stempel te zetten, dan nemen we de weg naar boven naar de Ganghoferhütte. Hier is aangegeven dat het ongeveer dertig minuten duurt om daar te geraken en het zal blijken dat we er slechts vijf minuten langer over doen. Na tien minuten wandelen zien we naar rechts de Immensteig, maar die doen we niet, hoewel dat de moeite zou moeten zijn. We wandelen over een brugje van een riviertje dat we altijd al gezien hebben vanuit de lift en er stroomt serieus veel water door. Ook de Seebenwasserfall is duidelijker zichtbaar hier vanop de grond dan vanuit een lift met vuile ramen. Echt zalig. Ik kan er niet genoeg van krijgen en neem de ene foto na de andere van de waterval, echt super! Het eerste dat we zien van de Ganghofer is de lift die skiërs hier tijdens de winter een zetje naar boven geeft en er vlak achter zien we de hut al liggen. We dachten dat het hele stuk bijna in de zon was, maar dat blijkt goed mee te vallen. Het zicht van de hut is echt schitterend. We zien ze niet in de Hüttenpas, maar kunnen wel een stempel zetten op een plaatsje in Ehrwald waar verder niets staat. Misschien is dat omdat die de voorbije jaren niet open waren.
We drinken hier iets, genieten van het zicht, het groen van de alpenweiden, de kleine houten hutjes, de bergen op de achtergrond en dan nog de waterval erbij, echt prachtig. We zetten rustig onze weg verder nu richting Ehrwalder Alm. Het eerste stukje is echt een mega kuitenbijter tot aan de bosrand. Hier is het frisser dan pal in de zon. Langs onze linkerkant zien we constant de cabines van de liften naar boven en naar beneden gaan. Van hier is het nog maar een twintig minuten, soms door het bos, op andere momenten gewoon op de kiezelweg in de zon. We moeten nog even een serieuze beklimming naar boven doen in twee heel steile stukken. Het eerste stukje zien we steeds vanuit de lift met langs de dalkant houten afsluitingen. Iets verderop zien we al een nieuwe aanwijzing dat we er bijna zijn. Hier staat ook een hokje voor de skipistes in de winter en die heet al Ehrwalder, dus dan kan de gelijknamige Alm niet ver meer zijn. Dat zien we ook aan de speeltuin van de Almseerunde hier. Die hadden we vorig jaar al gezien en Arne had al op die pistenbully gespeeld. Nu loopt Arne iets verder voor ons en kan een paar minuten spelen tot wij daar zijn.
We stoppen aan de Ehrwalder Alm en eten daar iets: een kleine portie kaiserschmarrn en een gezonde salade, die Evy en ik delen. Een biertje erbij en een half uurtje erna kunnen we al terug naar beneden. We zouden nog snel de Almseerunde kunnen doen, maar dan moeten we ons thuis haasten en dat is nooit de bedoeling geweest. We moeten een uurtje vroeger dan anders klaar zijn, want we moeten aperitief gaan drinken bij Linda en Herbert al om 17:00 zodat we tegen een uur of zes kunnen eten. Zo gezegd zo gedaan. We nemen de auto naar huis, kunnen ons op het gemak klaarmaken, verslagje maken en een stukje nalezen en gewoon even niks doen. Tegen vijf zijn we klaar, gaan naar boven en krijgen al direct een super welkom bij Linda en Herbert thuis. Een lekkere schuimwijn met wat hapjes, ook Arne krijgt iets als aperitief, een Almdudler. We praten over wat we al gedaan hebben en nog moeten doen en tegen een uur of zes kunnen we inderdaad eten: Herbert heeft Leberkäse gemaakt met geribbelde frietjes, tomaat, komkommer en dat smaakt natuurlijk weer mega. De Leberkäse smaakt minder zout en minder gekruid dan de voorbije jaren en daardoor ook lekkerder. Na het eten horen we de klokken van de kerk luiden en zegt Herbert dat hij even naar de mis moet. Een uur later zal hij terug zijn, wij spelen ondertussen het gezelschapsspel met de kraai. Arne vindt het super dat we dit kunnen spelen, want we winnen of verliezen samen tegen de kraai. Tof spelletje. We eten ook nog dessert, Arne krijgt een ijsje, en wij eten een apfelstrudel met een bolletje ijs en dan komt Herbert terug, eet ook iets en wij spelen nog een paar spelletjes en dan is het tijd om te gaan slapen. Tegen half tien thuis, Arne bed in, nog even TV en dan slapen.
Zondag 8 augustus 2021: Rustig dagje, slecht weer, Hallenbad
We slapen uit, doen niet veel in de voormiddag, want ze hebben slecht weer voorspeld. Het slechte weer komt er eigenlijk niet door, langs de ene kant goed, langs de andere minder, want we hadden best wel wat wandelingen die we nog konden doen. We bekijken nog even de planning voor de komende dagen: morgen eindelijk voor Evy de Eibsee; die stond al jaren op de planning, maar het was er nog nooit van gekomen. Dan dinsdag de Tuftlalm en woensdag nog eens naar Ehrwalder Almbahnen om naar de Almsee te gaan. Net zoals het pad vlak voor de Brettlalm zijn we ook hier elke keer al geweest. Dus de planning staat vast, als die niet meer verandert. ’s Middags eten we nog iets thuis op ons appartement en op de middag rijden we naar Ehrwald naar het Hallenbad. Volgens de ene kaart moeten we een FFP2 masker opzetten en op andere papieren is het icoontje van dit masker doorstreept. Het maakt het niet makkelijk om te weten wat we moeten doen. Ze zullen het ons wel zeggen zeker wanneer iets niet OK is.
We registreren ons, steeds met dezelfde barcode en als je het een keer gedaan hebt, moet je niet eens meer iets invullen. Je moet alleen bij vertrek nog zeggen dat je vertrekt. Twee Euro Pfand voor een sleutel om je spullen in een locker te zetten en dan kunnen we ons omkleden. Met het Z-Ticket is het gratis, dus da’s super. Wat je allemaal niet kan doen met het ticket. Het kost wel wat geld, maar je moet je ook totaal geen zorgen maken om elke keer een ticket te kopen. Top idee geweest. Dus wij het zwembad in, omkleden en dan kunnen we na een eerste douche wat zwemmen. Arne en ik spelen eerst in het kinderbadje, dan kunnen we niet verzuipen. We spelen wat met de dingen die hier liggen van het zwembad. Arne amuseert zich super met de kleine glijbaan hier, maar wil dan naar het grote deel van het zwembad en daar doen we een paar lengtes en dan kan Arne nog een beetje oefenen. Door corona hebben ze op school al een jaar niet meer gaan zwemmen, dus we moeten wat meer oefenen dan vroeger. Een stukje onnozel doen aan de touwen hier hoort er ook bij, net als een keer of twintig op de grote gele glijbaan hier. Ik ga een keer met Arne mee, maar voor de rest kan hij het de hele tijd alleen: we houden af en toe een oogje in het zeil, maar we zijn er tamelijk gerust in. Hij gaat ook wat terug in het kleine zwembad. Evy en ik gaan allebei apart in het Solebecken, naar het schijnt moet het relaxerend werken, maar met keiveel kinderen die hier heen en weer spetteren, boven en onder gaan en niemand rust gunnen, helpt dat niet veel natuurlijk. Vorige keer stond er nog dat kinderen onder de leeftijd van 12 niet toegelaten zijn, maar nu staat er niets meer.
Tegen ongeveer drie uur; we zijn hier nu al meer dan twee uur, dus tijd om naar huis te gaan. We beslissen thuis al een aperitiefje te drinken er iets bij te eten. Omdat we net voor de middag zijn vertrokken hebben we deze middag niet veel gegeten, dus een aperitief kan er best in. We kijken een beetje TV en de regen blijft de hele dag op zich wachten. Het maakt op zich niet veel uit, want we rusten nu toch een beetje. Verslagjes worden nagelezen en foto’s worden geselecteerd. Tegen zes uur gaan we naar Juchhof en eten daar iets. Deze keer geen lookbrood of soep, maar we laten het ons wel smaken. Een kinder burger, een schnitzel en een Hirschragout. Normaal zou ik dit vooral in de winter of het wildseizoen eten, maar hier staat het jaar in jaar uit op de kaart, dus even genieten. We keren op tijd terug naar huis, Arne wil een beetje langer opblijven en nu mag dat wel eens. We kijken nog wat wanneer hij gaan slapen is ook en dan ons bed in.
Maandag 9 augustus 2021: Eibsee: finally!
Al vanaf de eerste keer dat we naar Lermoos kwamen, hadden we de tip gekregen van onze Oostenrijk kenner Roeland Perdaens dat we eens de grens moeten oversteken naar de Eibsee. De Eibsee zie je als een blauw-groene parel vanop de Zugspitze, echt een prachtig zicht van op de top. We hadden info gekregen van Roeland dat we de Rundgang eens moesten doen en dat is het plan vandaag. We vertrekken niet te laat, want anders is het een drukte van jewelste naar het schijnt. Vanuit Lermoos is het even richting Ehrwald, dan richting Garmisch Partenkirchen, maar we moeten eraf in Grainau, want dat is eigenlijk het grondgebied waar de Eibsee zich bevindt. We waren net voor het dorpje Griesen de grens Oostenrijk – Duitsland overgestoken en eens de grote weg naar GAP af is het toch nog een kwartiertje rijden. We zijn blijkbaar niet de enigen die hiernaartoe gaan vandaag; we rijden in kolonne vanaf de grote weg tot aan de parking van de Eibsee. P1 is al volzet, dus wij worden naar P2 geloodst. We moeten een paar keer omhoog en dan zijn wij net de laatste die hier kunnen parkeren in het midden van de parkeerplaats. Hopelijk kunnen die auto’s langs de zijkant nog weg wanneer wij na hen pas terugkomen.
We volgen hier niet de pijlen, want we doen de rundweg in een andere volgorde. Wij starten langs de zuidelijke oever, want zo staat het ook op mijn Bergfex-app. Het is een brede kiezelweg waar zowel fietsers als voetgangers hun ding kunnen doen. Met bordjes worden ouders en fietsers verwittigd om op de kinderen te letten. We letten op Arne, maar die wandelt altijd goed langs de linkerkant van de weg. En ja hoor, de LINKERkant mensen. Ergens moeten de mensen dat toch weten he, want ze gaan steeds uit de weg voor ons. Soit, we zijn hier om te genieten van het uitzicht en de wandeling en niet om te zeuren over de toeristen, want dat zijn wij zelf natuurlijk niet he. We komen hier al de achtste keer, dus we zijn al bijna locals, hehe. We wandelen langs het water, kijken onze ogen uit naar de rotsen en het prachtige blauwe water. We komen langs de Frillensee, ook mooi en dan gaat het even door het bos omhoog. Het heeft weer goed geregend, dus de kleine watervalletjes langs de kant van de weg zijn groots in aantal en stromen ook best snel. Mooi, mooi.
Regelmatig eens stoppen voor een foto of gewoon om van het uitzicht te genieten. Op een uurtje zijn we aan de overkant van de Eibsee en dan zijn we ook bijna halverwege de wandeling. Hier komen we nu aan het stuk waar vele kleine eilandjes in de Eibsee liggen. Dat is echt een prachtig zicht. Rond het stukje land wordt het water azuurblauw en de rotsen en de bomen geven hun weerspiegeling aan het water, echt prachtig. Vlinders zijn hier volop aanwezig en ook de typische orchideeën van deze streek zien we ook constant. Het is hier goed druk, dus een geluk dat we hier vroeg toegekomen zijn en direct aan de wandeling zijn begonnen. Ik moet even denken aan mijn avontuur van twee jaar geleden naar de Coburger Hütte en de Drachensee, want hier is een Drachenseelein, nu hebben Evy en Arne ook al een Drachensee gezien, wel een kleintje, maar dat telt toch een beetje voor iets.
We hebben stilaan al een beetje honger en zetten ons even langs de kant van het water op een rots. We waren zwemgerief vergeten thuis, dus zwemmen is er niet bij. Arne gaat met zijn voeten even het water in en we eten een Semmel, die we deze ochtend hadden klaargemaakt. We hebben zicht op de liften die vanuit Duitsland, dus van een halve kilometer verder naar de Zugspitze gaan en tegelijkertijd zien we ook die grotere liften die vanuit Ehrwald omhoog gaan. Er hangen wolkjes voor de berg en soms verdwijnen de cabines erin om een tiental seconden later tevoorschijn te komen. Echt wel een prachtig zicht. Heel de Eibsee met de eilandjes, het water, de bergen erachter; alles is hier prachtig. We blijven hier wel een half uurtje zitten, echt zalig. Een mens zou hier de hele dag kunnen blijven. Dan vangen we het laatste stuk van de Rundgang aan en we moeten nog even omhoog en zo bereiken we terug de parking. Er staan mensen met een kleine bestelwagen te wachten tot wij toekomen, want we blokkeren de weg voor hen. Hun bestelwagen heeft zo’n grote draaicirkel dat ze anders niet zouden kunnen wegrijden. Daar zouden de parkeerwachters toch rekening mee moeten houden he. Evy verzet snel de auto en ik ga betalen. Het kost ons nu een 7 Euro en dat is ongeveer wat we verwacht hadden.
We keren terug naar Oostenrijk en nemen de liften nog even naar boven naar de Brettlalm. Daar eten we een ijsje en genieten nog van het uitzicht hier. We blijven hier maar een half uurtje en keren dan terug naar beneden en naar het appartement om ons klaar te maken om te gaan eten. Net voor we beneden zijn, zie ik nog een ree, al de tweede deze vakantie, top. We maken ons klaar om te gaan eten en ik eet weer mijn geliefde Tiroler Leber, Arne eet een kleine schnitzel en Evy geniet van de Grillteller met rijst. Arne proeft eens een mini stukje van de lever, maar Evy kan niet overtuigd worden. Tja, dan niet, dan heb ik meer 😉
Dinsdag 10 augustus 2021: Tuftlalm
Na een rustige dag gisteren rond de Eibsee en een blije dag voor Evy, want die had al elk jaar de Eibsee op het programma gezet, zullen we vandaag ongeveer dezelfde afstand doen, maar veel meer hoogtemeter, want we gaan nog eens naar het uitzichtplatform over Ehrwald – Lermoos en ook naar de alm daar, de Tuftlalm. Een wandeling die we twee jaar geleden al hadden gedaan en die we dit jaar nog eens een tweede keer willen doen. We zijn op tijd met het ontbijt, nemen pistoletjes mee voor de middag en veel water en dat blijkt ook nodig vandaag, want het is lekker warm. We vertrekken aan ons appartement, nemen onze wandelstokken uit de auto en gaan dan naar de kerk, zo naar beneden naar de weg richting Ehrwald en net wanneer we de Lussbach oversteken, moeten we naar links voorbij de camping, voorbij enkele huizen, over de spoorweg en dan begint er een mega steile weg naar de panoramaweg en zo verder naar de Tuftlalm. Ze noemen deze weg naar boven “über den bösen Winkel”. Ik weet niet wie of wat hier boos is, maar we weten dat het een pittige klim zal worden. Aan de panoramaweg zetten we de stempel, in totaal zullen we er vandaag vier kunnen zetten.
Even steil omhoog, komen dan uit aan een bankje met een alpenweide erachter en daar zien we helemaal boven reeds het platform waar we naartoe moeten. We zien ook dat we een serieuze klim nog moeten doen, maar ja da’s logisch, want we zijn nog maar een half uurtje onderweg. Het grootste deel van de wandeling doen we in de schaduw van het bos en stoppen toch regelmatig om eens goed te drinken. Altijd leuk ook om dan te voelen dat de rugzak iets minder zwaar wordt. Arne poseert even bij een heel speciale boom en ik herinner me die nog van twee jaar geleden. Een stronk van ongeveer twee en een halve meter hoog met twee bollen, een raar fenomeen en geen enkel idee hoe dat hier gekomen is. Langs het wegje, want over het wegje stroomt bijna constant een beetje water, zoals reeds eerder gezegd, is dat niet verwonderlijk met de regen van de laatste dagen en weken. Het water vormt dan ook om de paar meter een mini-watervalletje en de foto’s zullen naast het water ook de steile weg laten zien. Soms moeten we zelfs uitzoeken waar het wegje naartoe gaat. Links van een boom is het glibberig en slijkerig tussen de wortels, rechts is het glibberig op de rotsen, dus even kiezen welke weg het veiligste lijkt en die dan nemen. Arne doet dat niet: hij kiest voor het gladde en slijkerige stuk, terwijl wij de makkelijke rots-treden nemen langs de andere kant.
Het pad stijgt snel en we kijken ook af en toe eens naar de valleikant om te genieten van het uitzicht. Vaak zien we het moos tussen de bomen, maar het uitzichtplatform zien we niet. We blijven dan een kwartiertje op bijna dezelfde hoogte, wandelen over een brugje, gaan echt over mega-gladde slijkerige stukken en dan komen we uit de bomen in de zon. Wederom regelmatig drinken en iets in onze mond steken om te eten, want met deze hitte verlies je wel wat vocht en energie. Nog even en dan hebben we een prachtig uitzicht op de Zugspitze. Hier gaat het pad naast de houten afsluiting naar boven en tot aan een mega groot stuk rots. Zowel links als rechts gaat het naar boven naar de Tuftlalm, rechts leidt eerst naar het platform, dus dat doen we eerst en zo verder naar de alm. Onder de rots is het lekker fris in de schaduw en iets verderop krijgen we zelfs een korte douche en daarna gaat het in treden naar boven en zien we voor ons het platform en links moet de alm liggen.
Op het platform zetten we stempel twee van de dag. Het is nog steeds hetzelfde als twee jaar geleden, maar ik heb precies minder problemen met de ijzeren platen waar je kan doorkijken. Er komt ook een koppel met een beetje aarzelende tred op het platform staan. Door de wind beweegt het een beetje. In het midden staat een kromme bank zoals we wel vaker zien in deze regio en ook hier zie je door de spleten van de planken tot op de grond. Ook door de mazen van het ijzer zie je de boomtoppen en dat vindt niet iedereen even aangenaam. We genieten van het zicht van de Grubigstein, de Gartnerwand en de Bleispitze. We zien in het midden de Sonnenspitze en links zien we de Zugspitze. Dat zijn allemaal toppen van boven de tweeduizend meter en misschien gaan we ooit eens naar een top te voet. Arne neemt ook een foto van ons twee met achter ons de Gartnerwand en eens thuis blijkt dat die foto nog niet eens zo slecht is. Dan over de weide naar de alm. Daar is iemand met de hogedruk de stallen aan het proper maken en elke keer als er een bezoeker langskomt, moet hij even stoppen anders hangt elke passant vol. We zetten ons even aan de zijkant van de alm en gaan binnen een Tirola Kola en een Kaiser bestellen. We zitten langs de goede kant om onze derde stempel van de dag te zetten, want het is langs deze kant van de hut. Arne zet snel de stempels, we drinken eens en na een haf uurtje kunnen we de terugweg aanvatten.
We gaan over het terras naar beneden en komen aan een paar hoge rotsen waar Arne moeite heeft om naar beneden te gaan. Ik ga al iets voorop met Arne en Evy komt achter ons aan en zo bereiken we de plaats waar we boven gekomen zijn een klein uurtje geleden. Van hieruit gaat het even over een brede weg naar beneden. Over gras, dus da’s makkelijk en niet gevaarlijk, behalve als Arne begint te lopen natuurlijk he. We bevinden ons op een groene steile wand en we zien dezelfde groene plekken aan de andere kant van de vallei. Daar hebben we ook al gewandeld wanneer we naar de Gartneralm of de Wolfratshauserhütte gegaan zijn. Halverwege de alpenweide hier zetten we onze vierde stempel aan de Kohlberg. Zo nog even een paar minuten over gras en dan terug door het bos. Ook hier wordt het steiler en soms moeilijker begaanbaar. Opletten is steeds de boodschap hier, want zoals steeds is steil naar beneden en glad een slechte combinatie. Een half uurtje wandelen we zo naar beneden tot we op de grote weg uitkomen. Die zullen we de hele tijd, ook vaak steil, maar makkelijker begaanbaar volgen tot aan het Panoramabad. We stoppen een paar keer op een bankje langs de weg om eens te drinken en te eten en nog belangrijker om te genieten van het uitzicht. We zakken snel, het tempo ligt ook wat hoger en tot twee keer toe moeten we door een riviertje waden om de weg te kunnen volgen.
We maken soms een volledig U-turn en zo komen we rond drie uur aan boven aan de glijbanen van het bad. Eerst nog even langs een bijenweide wandelen met een stuk of twintig bijenkorven en dan zien eerst wij en dan Arne het bad. Mama, papa, ik wil morgen eens hiernaartoe. Tja tot zover de plannen die eerder gemaakt zijn. Even overleggen dat we dan niet naar de bootjes op de Heiterwangersee kunnen, maar Arne vindt dit veel leuker dan het meer. OK, dan doen we het morgen wel op deze manier. Nog even verder wandelen richting Juchhof en dan zo onze weg terug naar ons appartement zoals we normaal ’s avonds te voet zouden gaan. Nog even uitrusten op de gebogen ligstoelen van de Zugspitzarena en zo bereiken we weer onze thuis hier na een zalige wandeling. We hebben weer bijna tien kilometer op de teller op iets langer dan 6 uur met effectief drie uur beweegtijd en 629 hoogtemeters. Super! Tegen 7 uur wij naar het Juchhof en iets eten. We genieten ervan om buiten te zitten en iets te eten in de zon. Het is weer ongelooflijk lekker en we genieten. We moeten wel, want de laatste dagen zijn stilaan ingezet.
Woensdag 11 augustus 2021: Didi’s Almseerunde
Net zoals ons plaatsje aan de voet van de Brettlalm waar we elk jaar een foto maken, is de Almsee in Ehrwald een plaats waar we elk jaar eens naartoe moeten. Sommige jaren zijn we meer dan eens gegaan en dit jaar waren we er nog niet. We rijden dus na het ontbijt naar de Ehrwalder Almbahnen, genieten nog eens van het uitzicht van de grote Seebenwasserfall en zo gaan we met de liften naar boven. Het is er nog rustig zo vroeg op de dag en we vatten al direct de wandeling aan. Het is maar twee kilometer lang en slechts 80 meter hoogteverschil: een eitje denken we dus. We stappen naar beneden richting Ganghoferhütte, maar al na een honderd meter of zo gaan we het bos al in. We kijken nog even uit op het moos en Lermoos zelf en duiken dan het bos in. Het is een makkelijk begaanbaar grindpad en je zou dit relatief makkelijk ook met de kinderwagen kunnen doen. Voor ons is het niet belangrijk meer, want we hebben met Arne onze eigen berggeit mee. Langs de kant van het wegje staan regelmatig houten beeldjes. We komen een zwaan tegen, een eekhoorn en Arne vindt een paddenstoel.
Via het padje naar beneden komen we aan bij een kasteel dat hier voor de kinderen gebouwd is. Een mini versie, super om in te spelen en zalig dat ze dit hier gezet hebben. Dit is pas het tweede jaar dat deze rondgang er is, dus nog tamelijk nieuw. Hier hebben ze ook een vlot gemaakt om over het kleine riviertje te varen. Arne vaart een keer of drie over en dan gaan we verder. Op minder dan een half uurtje staan we aan de Almsee, nog sneller dan vorig jaar. We genieten nog even van de vergezichten en van het stenen-gooien-in-het-water, een Olympische discipline binnen een paar jaar en Arne is nu al kampioen. Dan keren we terug naar het Tiroler Haus, doen daar nog even een sanitaire stop en ik deel even aan vrienden op Facebook hoe de herentoiletten eruit zien. Op de muren staan knappe verschijningen, maar daarvoor moet je zelf eens gaan kijken daar – of in ons fotoalbum eens gaan kijken.
De lift terug naar beneden en van hier rijden we direct naar het Panoramabad. Arne had dus de planning veranderd, maar het was zijn eigen keuze, dus alles OK. Het weer is goed, we huren twee ligstoelen, een parasol en een gewone stoel, hoewel die laatste waarschijnlijk niet vaak zal gebruikt worden door Arne. We zetelen ons neer op het eerste hogere stuk en hebben een prachtig uitzicht over het bad en de bergen voor ons, echt zijn naam niet gestolen, dit Panoramabad. Er is hier een gele glijbaan, een brede met twee golven en een oranje met een aantal bochten en waar je niet naast elkaar in kan. Arne gaat direct op de oranje, dan wordt eventjes die gesloten, dus dan gaat hij op de gele en iets later gaat hij een beetje zwemmen in het zwembad. Het tweede jaar dat we naar hier gekomen zijn, waren we ook al eens komen kijken, maar toen was het mega druk en Arne herinnert zich daar niks meer van. Wij amuseren ons genietend van de zon, gaan ook een paar keer het water in om af te koelen en een beetje te bewegen, maar Arne vooral is de koning te rijk. Hij amuseert zich kostelijk. Wij vragen ons wel even af wat hier allemaal aan de hand is. In het stukje vallei dat richting Gartneralm gaat hangt anderhalf uur een helikopter en het lijkt erop of die iets aan het zoeken is. Later zegt Herbert dat het goed is dat het geen blauwe politieheli was, want dan ging het niet over vermisten, maar over een dode. Soit, we trekken er ons niet te veel van aan, want we kunnen van hieruit toch niet veel doen.
We blijven hier tot half vijf ongeveer, want tegen zes moeten we gaan eten. Thuis nog een beetje verfrissen en dan naar Juchhof iets gaan eten. We hebben eigenlijk in de loop van de dag niet echt veel gegeten, dus kunnen ook eens iets groter af dan normaal, zeker wanneer we geen voorgerecht of aperitiefhapje nemen. We bestellen dan maar het grootste van de kaart, de Grubigplatte. Dit zijn twee spiesjes met een schnitzel, worstje, kip, steak met gebakken groenten en frietjes en rijst. Echt wel veel, maar zoals gezegd, hadden we niet veel gegeten, dus kunnen het vlotjes op. Zeker wanneer Arne mij nog helpt met een van de worstjes. Super lekker, super genoten. We passeren nog even bij Linda en Herbert, gaan alles betalen en krijgen nog een koffie en een schnaps. Linda heeft keiveel moeite gedaan om iets speciaals te vinden voor Arne. Hij krijgt een surprise box van Bayern München. Zalig. Ze is er speciaal voor naar Imst moeten rijden, maar dat is nu ook niet het einde van de wereld. Toch heel erg bedankt voor de cadeau. Mama en papa krijgen ook nog iets. Een handige ontsmettende spray en nog een schnaps. We spelen ook nog even een spelletje van de raaf en dan is het weer tijd om naar huis te gaan, daar nog wat TV te kijken en op tijd ons bed in. Morgen zit het er weer op voor deze vakantie, maar het was wederom super!
Donderdag 12 augustus 2021: Souvenirtjes, speciale medailles en naar huis
Opstaan met nog een glimlach op ons gezicht. Niet getreurd dat we deze avond moeten vertrekken, want we zijn hier nog en wanneer ik door het raam kijk, zie ik nog steeds de Zugspitze in de verte. Vandaag is het centrale thema: nog genieten en alles klaarmaken om naar huis te rijden. Ontbijt zoals steeds in onze ‘Lieblingsplatz’ in Oostenrijk. Na het ontbijt even bespreken hoe we alles gaan regelen. Arne en ik leggen alle kleren klaar die we vanavond nog willen aandoen, zodat we proper thuiskomen, he grapjas. Dan nog een paar dingen bespreken en Arne en ik kunnen dan onze eerste stop gaan doen voor deze ochtend: het Tourismusbüro. We kiezen voor een nieuwe knuffel voor Arne: de bever had hij nog niet, dus die komt er nu bij. Dan geven we onze VIP pas om zo voor de achtste keer ingevuld te worden. We krijgen een speciale pin met deze verjaardag. Ik zie ook dat er een nieuwe soort pin is voor onze Hüttenpassen. De herten, bevers, gentianen en edelweiss zijn vervangen door wandelschoenen en een berg met kruis. We hebben de bronzen, zilveren, gouden en alpinnadel kunnen kopen. Voor zij die het vergeten zijn, dit zijn 4, 7, 10 stempels en de laatste is 10 stempels en een moeilijke wandeling die met een sterretje (*) in de Hüttenpass staat. Voila, een kleine rekening van rond de 30 Euro. De knuffel Didi, die Evy voor Robin, haar petekindje wil meenemen, verkopen ze hier niet. Even wat info vragen en wij dan naar Ehrwald.
Volgens de Nederlands sprekende dame in het toeristenbureau is die alleen te koop in Tiroler Haus en in het hotel aan het Talstation van de Zugspitzbahnen. Ik rijd met Arne ernaartoe, vind het hotel en de winkel in het hotel direct en Arne vindt de knuffels: twee stuks, 30 Euro en dan terug naar huis. We merken dat het hier een drukte van jewelste is. We schatten dat er ongeveer 100 mensen staan te wachten om naar boven te gaan, amai, da’s een lange rij. Wij dan terug naar huis. Evy heeft ondertussen alles al ingepakt en we kunnen even rusten. Lang rusten we niet, maar willen nog wat zien en we zijn nog niet naar het kapelletje van Herbert geweest deze vakantie. Hup, auto in, naar de liften en daar naar boven. We stoppen nergens, maar gaan direct verder naar het topje waar het kapelletje staat en kunnen daar nog even genieten van het prachtige uitzicht van de verschillende meren die hier liggen en zeker van onze geliefde Blindsee. Die heeft met zijn kleur toch ook een speciaal plaatsje in onze harten en zeker omdat ik er al een paar keer gedoken heb, dat geeft een speciaal gevoel. Dit en vorig jaar niet gedoken, misschien volgend jaar wel.
We blijven hier een kwartiertje genieten, nemen wat foto’s en drinken dan in de Grubighütte een biertje en een cola. We dachten kaiserschmarrn te eten, maar het kon tot drie kwartier duren en zo lang willen we hier niet wachten. Het weer is niet echt OK en we willen hier niet vastzitten, dus terug naar beneden en zo nog even een paar keer winkels binnen voor onze laatste souvenirs. Bij Landart in de hoofdstraat vinden we iets, ook bij de winkel erover naast het ijssalon en dan hebben we het gehad. Terug naar ons appartement en nog even iets drinken, chillen, rusten en zo gaat de tijd nog wel snel voorbij. Het is al snel vijf uur, dus alles naar beneden, auto inladen, sleutels gaan afgeven. We praten nog even met Herbert en tegen zes uur rijden we naar Juchhof voor ons laatste avondmaal deze vakantie. We eten nog een schnitzel en drinken nog een pintje en genieten van het leuke weer met lekker eten, een goed zonnetje en het beste gezelschap ter wereld. Dan is het tijd om te vertrekken. Nog een schnaps on the house en dan de auto in en naar Duitsland en België.
Kort laatste relaas van de terugweg; Evy rijdt twee uur, we tanken in Denkendorf langs de A8. Na het tanken, neem ik over en kan ik er voor een twee en een half uur weer tegen. Dan begin ik moe te worden, de auto geeft het ook aan dat ik een pauze moet nemen, dus Evy neemt het stuur over en dan doet Waze iets raar. Hier moeten we van de autosnelweg, moeten toch een 40 kilometer een kleinere weg volgen, moeten ineens opletten want er is een rondpunt en iets verder ineens verkeerslichten. Straf. Uiteindelijk komen we toch terug op de autosnelweg, dit is echt een raar stukje van de E42, langs Hunsrück en Bitbrug en nog dorpen en steden met speciale namen. Evy doet het voortreffelijk, maar het is echt wel stressy en vermoeiend. Na nog eens iets langer dan twee uur weer even wisselen en dan rijden we nog vlotjes naar huis. Op acht uur staan we thuis. De dure en belangrijke stukken even uit de auto halen, iedereen bed in en slapen. Morgen nog genieten van een laatste dagje verlof.