2024 Lermoos | scubatimo.be

Oostenrijk Lermoos bij Haus Eberle (Linda en Herbert)

Van 1 augustus tot 14 augustus 2024

Klik hier voor de foto's van deze vakantie

Donderdag 1 augustus 2024: Vertrek naar Lermoos, onze tweede thuis voor de tiende keer

Vroeg opstaan. We hebben beslist dat we niet meer ’s nachts rijden, maar net als vorig jaar naar München rond een uur of 4 vertrekken, zodat we ergens na de middag toekomen. Dat viel vorig jaar eigenlijk goed mee, dus doen we dit opnieuw. We kiezen geen wisselweekend, maar gewoon een dag in de week en hebben er ondanks de stress van de laatste weken wel erg veel zin in. Om kwart over drie gaat de wekker, nog even wakker worden, laatste dingen wegsteken en dan kunnen we vertrekken. Om kwart over vier kunnen we vertrekken. Eens de straat uit ligt Arne al terug te slapen, bij Evy duurt het wat langer, maar zij probeert nog wat te rusten. We kiezen de weg van anders, naar Brussel, via Luik en daarna iets anders de oude baan net zoals vroeger naar Saarbrücken. Op de E40 moet ik toch even de snelheid laten zakken naar iets van een 70 of 80 kilometer per uur, want er is een mega storm aan het razen. Eerst begint het te donderen en te bliksemen en dan komt er tot drie keer toe een mega stortbui van wel tien minuten langs. Toch veiligheid eerst en snelheid erg verminderen, maar in het donker en met dit weer is het echt erg vermoeiend om te rijden. Na drie mega stortbuien is het gedaan en nog een uurtje later begint er links van ons een beetje licht te schijnen en lijkt de zon op te komen en alles wat op te klaren.

Ik rijd zo in totaal een drie uur, dan begint het moeilijk te worden. Bij Tankstelle Hochwald West stoppen we en eten we iets. Het etablissement nodigt niet echt uit, maar we kiezen ervoor om snel iets te eten hier: croissants, broodje kaas, broodje kipfilet, een chocoladekoek en we drinken een koffie. Een pauze van een half uurtje en dan neemt Evy het stuur over. Zij zal de volgende uren rijden zodat we veilig tot onze volgende stop kunnen geraken. De weg leidt ons naar Stuttgart en ik kan toch een paar uur slapen zodat het wel OK is om te wisselen straks. Tijdens een van mijn slaapjes zien Evy en Arne nog een Belg op de A6 naar Stuttgart, dit blijkt Eddy te zijn, de opa van Wout, een vriend van Arne op school en op de voetbal. Cool. Minder cool is dat we elkaar zijn tegengekomen in de file. Op dezelfde plaats files als toen we in 2019 met twee auto’s gekomen zijn. Later blijkt dat zij naar Saalbach gereden zijn. Mooie vakantie gewenst aan beiden. Net voor Stuttgart heeft Evy meer dan 2 uur gereden en we stoppen bij een Total tankstation, kopen nog wat water, tanken en dan kan ik terug overnemen om de laatste drie uur te doen naar Lermoos. Yes, de Deutsche Autobahn doet het weer, we rijden constant 150, dus het gaat wel snel vooruit.

Ik rijd voorbij de bekende brug over de autostrade met het bekende logo van Bosch. Zo rijden we verder naar Ulm en kom op de A7, dat is altijd mijn favoriet stuk geweest van onze trip. ’s Nachts kan je hier echt racen en het is buiten een straffe bocht bijna altijd rechtdoor. Nu is het iets moeilijker om te racen, want het is al best druk. Het is geen wisselweekend zoals gezegd, maar toch druk. Wanneer het vlot gaat, is het ook vermoeiender, dus we stoppen na bijna twee uur nog even om Evy het laatste stuk te laten doen. Op Rastplatz Illertal geef ik terug het stuur over aan Evy. Zo gaat de weg verder over de A7 richting grens en dan is het ook weer even uit met de pret. Even serieuze file op de Fernpaßstraße, dus we volgen Waze en Google Maps en die sturen ons door Reutte. Dus wij even erg traag door het centrum en komen dan net voor Ehrenberg de baan terug op, maar het lijkt ons dat we niet megaveel gewonnen hebben, dus we beslissen om hier te blijven rijden en dan staan we ineens vijf minuten stil. Lastig toch na al bijna acht uur rijden. Nog een half uur extra en dan zijn we er. We stappen direct naar Herbert en Linda en het is een keileuk weerzien, niemand is een rimpel veranderd en alleen Arne is groter geworden. We drinken iets, praten wat bij en gaan dan naar huis, toch onze thuis voor de komende twee weken.

Alles naar boven, dan begint Evy uit te pakken en rijden Arne en ik naar de Spar. Daar vanalles kopen en terug. Dan is het al kort dag om ons nog te kunnen klaarmaken om te gaan eten, want we hadden bij onze aankomst hier al gereserveerd bij Bergland. Paul heeft voor ons deze avond al een tafel om zes uur. Wij dus tegen dan naar ginder, drinken iets, eten een dagsoep en Backerbesensuppe en als hoofdgerecht twee schnitzels en een zalmforel, lekker zoals altijd. Dan nog een koffie en dan kunnen we terug naar huis. Een snel dessert bij de Italiaan en dan weg. We zijn moe van een lange dag en morgen hebben we al een wandeling ingepland, ook om goed te beginnen. Nooit te straf, maar altijd rustig opbouwen.

Vrijdag 2 augustus 2024: Kögele Hütte en gondels in Bichlbach en Lermoos

We hadden na tien jaar Lermoos nog eens een aantal nieuwe hutten ingepland en deze was er opnieuw eentje van. De Kögele Hütte. Die kan je vanaf Rinnen, Berwang of zelfs Brand doen. Wij kiezen om ons te parkeren aan de kerk van Berwang en vandaar kunnen we vertrekken voor een uurtje naar de hut. Het is een Fahrweg heen en terug en alles samen zou het 4.5 kilometer moeten zijn, maar ideaal om rustig te starten, dus we nemen na 50 meter op de asfaltweg een stenen wegje naar links en we hebben een vijftig minuten te gaan. We stoppen vaak, want het is er een beetje inkomen. Thuis tegen 5.5 kilometer per uur is nog steeds iets anders dan hier op en neer in de bergen. Het gaat hier echter niet op en neer maar, alleen omhoog voorlopig. We doen +/- 180 hoogtemeters en genieten regelmatig van het uitzicht over de vallei van Berwang. We zien in de verte ook vanuit bepaalde hoeken het Bergstation van de Sonnalmbahn, de Sessellift die hier vertrekt uit Berwang naar boven. Straks zullen we hier wel staan vanaf de andere kant, namelijk de Almkopfbahn. We genieten ervan, stoppen om eens te drinken, wat te rusten en Arne wil vooral eten.

We komen een paar wandelaars tegen, een paar auto’s die deze weg ook gebruiken en genieten om terug thuis te zijn. De eerste foto’s van de bergen, de eerste foto’s van de bloemen en zeker van de orchideeën. Zalig om hier terug te zijn. Door de regen – ja, hier ook – van de laatste dagen zijn de stroompjes vol gewassen en we zien een paar kleine watervalletjes. Iedereen geniet van de groene bomen, de grijze, grauwe bergen en het zonnetje, want dat is wel aanwezig. Wanneer we op een veertig minuten al aankomen aan de hut, zitten hier wel vijf of zes tafels iets te drinken. Straf, want we hebben echt weinig volk gezien onderweg. We drinken een Schiwasser, een Tirola Kola Light, een Spezi en Arne heeft mega veel zin in een Nudelsuppe. Dat hebben ze niet overal, dus we moeten ervan profiteren als we dat eens willen eten. We zijn van plan het eten te delen, maar Arne heeft er zoveel zin in en door zijn groeispurten van de laatste tijd, hebben wij elk maar een paar lepels, maar allemaal goed. Het uitzicht is echt schitterend hier. We hebben genoten van de wandeling, maar genieten nu ook van de rust en het uitzicht. Er is normaal geen bediening, maar doen het nu toch. Het lijkt hier erg rustig deze keer op vakantie, dat zal morgen ook blijken.

Na het bezoekje aan deze alm, echt een mooie ontdekking (maar zijn ze dat niet allemaal), vertrekken we terug naar beneden. We doen een klein stukje naar beneden en terug naar boven, komen uit net boven de hoogte van de alm en doen dan onze weg naar beneden. Aangezien het een Fahrweg is, gaat het vlot naar beneden. We proberen nog even uit te maken waar de liften naar boven aan de andere kant van de vallei eigenlijk lopen, maar dat wordt ons duidelijk straks live vanop de berg en ook door de foto’s. Arne heeft nog een hongertje en gelukkig hebben we ook nog wat mee. We hadden gisteren van Linda wafels gekregen en daar kan Arne op een bankje nog van genieten. Het langste stuk is tussen de bomen, maar na een twintig minuten wandelen komen we terug in de open vlakte met zicht op de kerk van Berwang links en de bergen in de verte rechts. We hadden even een discussie over de hutten die we zien. Wat blijkt dat het de Ehenbichler is, die we de vorige keer gedaan hebben, ook een leuke. Toen we naar boven wandelden, zagen we al een valk en nu genieten we zelfs van de aanwezigheid van vijf verschillende valken. Ze hangen soms stil in de lucht, dan scheren ze net boven de heuvel op zoek naar iets te eten. Even zien we een van de valken nog iets meenemen op de heuvel en dan bereiken we de auto. Na een wandeling van in totaal een uurtje zijn we terug bij de auto, eten onze lunch hier en rijden dan naar de andere kant van de berg naar Bichlbach, naar de Almkopfbahn. Hier parkeren, Z-Ticket kopen voor de komende twee weken en dan een ritje al naar boven. Arne was al aan het zeuren dat hij geen zetellift naar boven of beneden wil doen dit jaar, maar dan ineens verkiest hij wel om die te nemen naar boven en niet de ‘bakjes’.

Je kan hier kiezen of je met de zetellift gaat of met een gondel. Je moet het gewoon aangeven aan de man die hier staat en die begeleidt je dan naar de correcte ingang. Wij naar boven, Arne zijn handen vast rond de bar gevouwen en een beetje trillend zelfs. We gaan steil naar boven en halverwege terug even naar beneden en dan terug direct naar het Bergstation van deze liften. Voor mij is het OK, hoewel ik voor andere liften alleen ga moeten zitten, dus daar is het misschien wat trickier dan dit. Op een aantal minuten zijn we boven, we proberen onszelf even te zien op de webcam, maar echt veel is er niet te zien. De 4G is niet OK, dus we krijgen alles te zien 10 minuten voor we er waren en dan pas tien minuten nadat we vertrokken, dus ja, even spijtig natuurlijk, maar op zich niet belangrijker dan het zicht dat we hier hebben. We zetten de stempel van de Heiterwanger Hochalm, checken ook met SummitLynx in voor de almen en de hutten. Dan terug naar beneden: daar mag je niet kiezen tussen zetellift of gondel, dus wij gaan voor de gondel.

Dan rijden we terug naar Lermoos en doen we nog even de lift naar de Brettlalm. De paarse liften naar het eerste station en we zien al direct een ree grazen in het gras. Onze eerste echte dag hier en we hebben al een ree gezien. Echt leuk. We doen gewoon de liften even om hier al eens geweest te zijn en we drinken hier iets. Een ijsthee, Tirola Kola Light; Arne heeft geen dorst, maar wel honger in een wafel, dus even een wafel bestellen en genieten van de zon. Vijf stukken wafel met witte suiker en elk in de vorm van een hartje. Het smaakt precies zoals Kaiserschmarrn, dus het zal wel lekker zijn. In de lift terug naar beneden zien we dat het water hier in het spaarbekken weg is. Geen idee hoe het komt, maar wij dus naar beneden, dan terug naar het appartement en dan douchen en ons klaarmaken om te gaan eten. Ineens gaat de bel. Linda komt naar boven met een cadeau van de Zugspitzarena voor onze tien jaar die we hier al komen. Een Urkunde, een thermos van de Zugspitzarena en een grote poster van de Zugspitze. Linda blijft even aperitieven en we praten even bij over vanalles en nog wat. De toestanden die gebeurd zijn de laatste weken, de laatste maanden en uiteindelijk moeten we ons nog haasten om gedoucht te geraken en klaar te maken voor de trip naar Bergland, ons tweede favoriete restaurant in Lermoos, na Juchhof, maar dat is al een paar jaar niet meer open. Even wel terug opengedaan, maar dan niet meer.

We eten Hirschbraten, WienerSchnitzel, Rahmschnitzel met een slaatje erbij. Het wild is niet echt goed gebakken, ik bedoel iets te hard. Het vlees is eigenlijk een beetje verkloot, maar we doen niet moeilijk en het smaakt uiteindelijk toch, vooral door de lekkere kroketten en de rode kool. Ook het slaatje is mega lekker, maar dat hebben we zelf samengesteld, dus zou onze eigen fout zijn. Geen dessert en direct naar huis, daar nog TV kijken, iets drinken en gaan slapen.

Zaterdag 3 augustus 2024: Die Jagd nach Cora (themawandeling), Almseerunde

We hebben weer niet veel zin om vroeg op te staan, of moet ik zeggen, ik heb niet veel zin om op te staan. Ik doe het toch, want anders is het zonde om naar hier te komen he. Vandaag, net als gisteren en morgen ook nog doen we het rustig. We doen een van de nieuwe kind-themawandelingen. We rijden naar Ehrwald, parkeren daar op een kleine parking links, die het vertrek is voor de wandeling en ook voor de weg naar de Gamsalm. Op deze wandeling zijn 8 stops, eentje in het bos vlak naast de weg en je moet de hele trip volgen om een soort oorkonde te krijgen. Bij elke stop gaat het over een kleine leeuwin die ontsnapt is uit het circus en waar de directeur nu naar op zoek is. Wij leven mee met de leeuwin natuurlijk. Het pad leidt ons door het naaldbos en hier zijn ook kleine dingen verstopt in stenen en bomen, net als de Wachtersteig die we anders ook doen. We stappen verder door het bos en komen dan aan bij de parking van de grote liften naar de Zugspitze. Arne zegt direct dat hij die niet wil doen, maar ja, misschien verandert hij nog van gedachten. We hebben al drie stops gedaan in het verhaal van de leeuwin en dan is het een stukje vlak achter de parking die ons steil naar boven leidt en halverwege moeten we naar rechts richting Gamsalm. Als je nog verder rechtdoor gaat, doe je de beklimming van de Zugspitze of je slaat iets sneller naar links voor de Hochthörle Hütte. Wij doen dit vandaag niet, hoewel het ook altijd leuk was, maar gaan nu zonder al te veel hoogtemeters naar de Gamsalm.

Een paar keer stoppen om te drinken of een kleinigheid te eten. Na een drie kwartier zijn we bij de alm, checken in met de app van SummitLynx en zetten de stempel. Een Semmel eten aan de rand van de Gamskarsee en dan doen we het laatste stuk naar beneden. Op de brede weg komen we een paar auto’s tegen, maar ca va wel. Nog een video kijken, een raadsel of puzzel oplossen en dan krijgen we een Abzeichen dat we de hele wandeling gedaan hebben. We komen vlotjes aan bij de auto terug en dan merk ik in de app dat het Abzeichen nog open staat, dus ik snel nog 240 meter heen en terug naar dat punt en daar kan ik bevestigen. We hebben nu 8/8 van deze wandeling en 1 op 6 van alle nieuwe wandelingen hier in de buurt. Van hieruit gaat de rit naar het nieuwe liftcomplex van de Ehrwalder Almbahn. We zijn eens benieuwd hoe het eruit zal zien. Op zich is het vooral grootser en chiquer en het logo van de Almbahn valt erg op. De toegang lijkt eerst ergens anders, maar het is gewoon een andere weg ernaartoe. Er is nu een roltrap naar boven en dat had ik eerst niet door. De liften zelf zijn ook veranderd, van blauwe naar zwarte met en blauw randje, echt wel nice. We scannen onze Z-tickets en kunnen zo naar boven.

Het is de bedoeling dat we iets eten in de Ehrwalder Alm en dat doen we natuurlijk ook. Arne neemt een kleine schnitzel, wij delen een Speckknödelsuppe en een Bauerntoast mit Salat. De sfeer hier is wel ineens anders: het heet niet meer de Ehrwalder Alm, maar iets met Pop-up of zo. De mensen in de bediening zijn hier meer traditioneel gekleed en blijkbaar zijn die nu uitgekocht door een groep die hier ook een hotel ‘adults only’ bouwt voor 2000 Euro per nacht, lekker exclusief. Daarvoor komen wij niet naar hier natuurlijk: we komen eerder voor de authentieke sfeer, ieder zijn ding zeker. Het eten was wel lekker, maar ook niet meer de prijzen van weleer. Dit kost ons al meer dan vijftig Euro, dat weten we dan ook weer mochten we nog terugkomen. Na het eten krijgt Arne het wat frisjes wanneer de zon even achter de wolken verdwijnt. Dus we wandelen naar beneden en doen de Almseerunde. Als je vorige verslagjes hebt gelezen, weet je dat je steil naar beneden gaat vanaf de alm, dan het bos in links en zo nog wat dalen tot een klein riviertje met een kasteel en een overzet voor de kids. Daar even van genieten en ik me laten overzetten door veerman Arne en dan gaat de weg terug naar boven naar de Almsee zelf. Hier rusten we even en gooit Arne wat stenen in het water en laat ook zijn oververhitte voetjes afkoelen in het koude meerwater.

Na een kwartiertje rust doen we terug onze stapschoenen aan en kunnen we terug richting liften, maar niet zonder een stop gemaakt te hebben bij Tiroler Haus. Onze vriend Mirza werkt hier nog steeds en is super blij ons te zien en dat alles goed gaat met ons. Wij ook blij dat alles goed is met hem en zijn familie. Natuurlijk is hier ook een bezoek aan het toilet aangeraden en we drinken een zelfgemaakte ijsthee en Arne en Evy eten een stukje Sachertorte. We praten nog een beetje met Mirza en dan nemen we de liften terug naar beneden. We stoppen even beneden in het dorpje Ehrwald zelf. In al de jaren dat we hier komen, zijn we hier nog nooit geweest. We gaan op zoek naar een restaurant dat volgens Herbert hier nog Tiroler Leber serveert, dus even rondwandelen. Parkeren bij het Tourismusbüro, dan even de kerk binnen. Evy merkt op dat hier de familie Steiner begraven is en dat is net dezelfde als de persoon waarvoor een kruis is opgericht aan de Almseerunde. Goed opgemerkt. We stappen verder, kijken even naar twee restaurants, maar daar hebben ze wel Oostenrijkse specialiteiten, maar geen Leber. We wandelen voorbij Hoisler’s Wirtshaus en daar hebben ze deze specialiteit nog. Zalig. Een van de volgende dagen eens reserveren. Het is zelfs nog niet megaduur om daar te eten. We steken over, genieten even van de bergen die je ook van in het centrum ziet en dan keren we terug naar de auto. We nemen de weg naar Lermoos en stoppen nog voor een paar dingen bij de MPreis. Goede beslissing, want hier is bijna niemand en iets verder is het volle bak bij de Spar.

Thuisgekomen maken we ons klaar om te gaan eten en dat doen we ook tegen een uur of half zeven. Vandaag eten we Rumpsteak met Bistro frietjes, een spaghetti en Schweinefilets mit Speck. Lekker met een pintje dabei en wat Spezi en Kola light. Evy neemt er deze keer, of neen net als alle andere keren een ‘Viertel’ droge witte wijn bij. Ze doen dit niet in een karaf, maar gieten het glas gewoon mega vol. Goed gezien eigenlijk. Het hotel zit goed vol en een paar vervelende gasten zijn gisteren of vandaag vertrokken. Wij hebben nu een tafel in een hoekje, dat hiervoor werd ingenomen door andere luidruchtige mensen. We genieten nu nog meer van ons eten, Arne gaat ook even buiten spelen tussen de druppels en dan tegen een uur of half negen vertrekken we terug naar huis. Daar nog even TV kijken, vooral Olympische spelen en dan bedje in. Morgen nog een rustige dag en dan kunnen we eraan beginnen.

Zondag 4 augustus 2024: Fallerschein – Hängebrücke Namlos – Marienbergbahnen

We hebben weer iets nieuws voorzien voor vandaag. We nemen de auto naar Namlos, geen dorpje zonder naam, maar echt Namlos. Het is via Bichlbach en Berwang een half uurtje rijden. We parkeren ons langs de weg en hebben al een paar kamikaze motorrijders zien passeren. We komen net voorbij de brug die toegang biedt tot de hangbrug, maar dat is voor straks. We parkeren ons langs de kant van de weg en nemen alles mee naar boven. Het is een asfaltweg net breed genoeg voor een auto, maar de meeste mensen gaan naar boven te voet. Het lijkt echter wel een meeting van cabrio’s, want er rijden wel veel cabrio’s naar boven of naar beneden. Hoe die elkaar kunnen passeren is een vraag voor ons, maar echt niet ons probleem. De weg naar Fallerschein is slechts twee en een halve kilometer en we verliezen het meeste tijd met opzij te gaan voor de auto’s, wel lastig en met foto’s nemen, iets minder lastig. Er zijn een paar kleine watervallen langs de kant van de weg en op een bepaalde boom hebben ze mini laadstation gemaakt. Zalig gevonden: we testen echter niet of het werkt of gewoon een hoax is.

Links en rechts van de weg hebben we zicht op schitterende bergen met groene alpenweiden, echt zalig. We zien ook al reclame voor een van de hutten waar we iets kunnen drinken en een stempel zetten. We genieten van de omgeving en de laatste kilometer is het iets steiler omhoog, maar net voorbij de brug over het riviertje wordt de weg een kiezelweg, iets toffer om te wandelen en na een half uurtje zijn we er. We zoeken de Michl’s Fallersteinstube en drinken er iets: ijsthee en een kamillethee. Het is wel leuk zo precies aan het einde van de vallei met allemaal huizen die gebouwd zijn in hout, enkel de daken (dankjewel Arne) zijn niet in hout. Echt wel tof hier, we vergeten zelfs de vele auto’s die het zicht en de sfeer hier een beetje verbrodden. Er wordt muziek gespeeld op een accordeon, natuurlijk Oostenrijkse muziek, echt zalig en veel mensen in echt traditionele kledij, het tegenovergestelde van de Ehrwalder gisteren. We drinken maar voor nog geen tien Euro en we krijgen er zelfs een schnaps bij van het huis. Tof en lekker, we denken eerst dat het chocolade schnaps is, maar weten niet of het bestaat. Een iets meer waarschijnlijke versie is dat het hazelnoot is, in elk geval lekker, lekker. Nog even een bezoek aan het toilet voor we vertrekken en dan nemen we de weg terug. Die leidt ons ook voorbij de andere hut, waar we nog even een stempel zetten en inchecken. Zalig gelegen hier ook en slechts een vijftig meter van de andere. Groot verschil is dat de ene hut een speeltuin heeft en de andere niet. We genieten van de speciale gebouwen en merken ook dat ze van stukken hout versieringen hebben gemaakt om aan het huis te hangen. We vermoeden dat dit is om de woningen te beschermen, naar het schijnt zijn het boomgeesten. We genieten met volle teugen.

Dan keren we terug via dezelfde weg richting auto. Net wanneer de kiezelweg overgaat in de asfaltweg is er een bankje en daar eten we onze Semmel op en drinken iets. Dan wandelen we verder gewoon de weg af. Tien minuten voor de auto vinden we een aanduiding naar rechts beneden het woud in naar de hangbrug. Op minder dan tien minuten komen we aan de weg en hier moeten we onder via ijzeren trappen om de hangbrug te bereiken. Even omlaag en dan de brug over. Deze is veertig meter lang en slechts twintig meter hoog, maar voor wie hoogtevrees heeft, weet dat dat niet veel betekent. Uiteindelijk gaat het heel erg vlot, zonder al te veel stress om hierover te wandelen, dus iedereen blij. Het water stroomt hier mega hard in de Sommerbergbach en we genieten van het uitzicht over het snel stromende water. Na een tien minuten keren we terug naar de auto en nemen we de weg terug via Berwang richting Biberwier. De GPS stuurt ons deze keer niet via Lermoos zelf, maar door de tunnel. Het is de eerste keer dat Evy en Arne door de Lermooser Tunnel rijden. Ik had dit eerder al eens gedaan op weg naar de Blindsee. We zijn op iets meer dan een half uur bij de parking van de Marienbergbahnen.

We gaan met de open liften naar boven, dan te voet naar het restaurant Talblick om daar iets te drinken en te reserveren voor dinsdag de Grillabend. Dat gaat wel snel en ook hier drinken we iets, reserveren dus voor aanstaande dinsdag en dan kunnen we terug naar de auto. Het stukje te voet naar beneden en terug naar boven is niet de moeite om te vermelden, maar je hebt hier sowieso een prachtig zicht op de bergen rondom, zalig! We keren terug naar huis, nemen een drankje mee op het terras en schrijven verslagje en genieten al van de foto’s die wel al hebben. Tegen half zeven is het tijd om naar Bergland te gaan en daar krijgen we wederom lekker eten. Nudelsuppe, schnitzel en ik neem menu 1. Daarbij zit een Nudelsuppe en het eten is een platte kipfilet met peperroomsaus en gegrilde groentjes met rösti’s. Evy en Arne hebben gekartelde fretjes, dus iedereen blij. Als dessert heb ik nog een ijsje. Ik heb dan uiteindelijk toch weer iets te veel gegeten en dan kunnen we naar huis terug. Een rustig dagje als voorbereiding op morgen en we kijken nog wat TV en gaan op tijd slapen.

Maandag 5 augustus 2024: Grubighütte, Wolfratshauserhütte, Gartner Alm: langste wandeling tot nu toe

Onze eerste echte actie van de dag is de lift nemen naar boven en daar een mooi zicht hebben op … mist. We dachten vandaag naar het kruis te gaan, maar met deze mist is er eigenlijk weinig aan. We zetten een stempel in de Grubighütte en gaan dan eens kijken naar het zicht aan het kapelletje. We zien de prachtige Blindsee en genieten van het zicht langs deze kant, want hier is er weinig of geen mist, geen lage wolken, maar prachtig vergezicht het Oostenrijks binnenland in. We gaan even kijken naar de andere kant achter de Grubighütte of het misschien al minder mist is op de top, maar niks is minder waar. Het zit nog meer vast dan ervoor en nu lijken de grijze wolken ook een zwart tintje te hebben. We gaan een tiental meter verder, maar zien zelfs de Gartnerwand niet. Anders hebben we daar een schitterend zicht op, maar nu enkel wolken. We passen dus onze plannen aan en gaan naar beneden richting Wolfratshauserhütte, dan naar de Gartner Alm en zo terug naar de auto. Dat is wel een eindje, maar we weten dat het daar erg mooi is.

We nemen de schwere Weg naar beneden vlak voor de liften van de Grubihütte en stappen over een smal bergpadje naar beneden. We worden verwittigd dat het zwaar is en dat je geen hoogtevrees mag hebben. We zien wel wat er gebeurt. We stappen erg op ons gemak naar beneden en komen onderweg een hele hoop mooie bloemen tegen. Evy neemt haar tijd om zeker te zijn dat ze naar beneden kan en de volgende dagen ook nog verder kan. Terwijl fotografeer ik de bloemen en geniet van het zicht. Ik bied Evy regelmatig mijn stevige schouders aan zodat het wat makkelijker wordt voor haar. Na een half uurtje hebben we de keuze om via de gewone weg of dit soort weg te gaan, maar we kiezen er toch voor om de Fahrweg te nemen. Van hier gaat het veel sneller naar beneden tot het stempelpunt van Windig Eck. Lang geleden dat we deze stempel nog hebben kunnen zetten. Even snel een banaan om de innerlijke mens te sterken en dan verder naar de Wolfratshauserhütte. We nemen een foto op de plaats waar we vroeger ook al foto’s genomen hebben van ons met de hut op de achtergrond. Zo gaat het laatste korte stukje verder naar de hut, nog even een smal wegje naar boven en naar beneden en dan zijn we er.

Het ziet er weer super uit. Altijd een hut met een super zalig uitzicht, echt mega tof. We zetten ons neer, drinken een Cola en een Tirola Kola light, bestellen Kaiserschmarrn, want Arne had daar al de hele vakantie zin in. Het is niet lang wachten en dan kan hij ervan genieten. Echt wel super. Ze zijn echt lekker ook, want Evy en ik proeven er natuurlijk ook nog van. Zo een portie is echt wel te groot voor mensen zoals wij. We zetten de stempels, checken in met SummitLynx en kunnen dan terug de berg over, zo de kam over om de steile afdaling in te zetten naar de Gartner Alm. Leuk wegje, maar zeker het begin is niet voor mensen met hoogtevrees. Een mega smal padje dat zelfs op sommige momenten weggespoeld is. Gelukkig hebben ze daar dan plankjes over gelegd en je kan je steeds vasthouden aan een touw dat hier gespannen is. Dat doen we niet, maar gaan met flinke tred naar beneden. Ik herinner me nog van een aantal jaar geleden dat dit stukje er was, maar niet dat het zo lang was. Of kwam dit omdat het naar boven toch iets minder gevaarlijk lijkt dan naar beneden. Even toch een kleine aarzeling, maar al bij al gaat het vlot. Dan komen we over een stuk waar echt modder ligt en waar de weg eigenlijk een stroompje is, dus extra voorzichtig zijn om zeker niet uit te schuiven. Het gaat bij iedereen vlot, dus wij verder richting Gartner. We hebben constant zicht op de groene bergwanden voor ons en tussen die wand en de wand waar wij zijn, zien we soms een wegje verschijnen. Daar moeten we zijn. We moeten in totaal wel wat meters dalen. De Wolfratshauserhütte ligt op 1752 meter, we komen al van 2050 meter en moeten naar de Gartner Alm nog tot 1392 zakken. Daarna is het naar Lermoos dat ongeveer op 1000 meter ligt ook nog wat naar beneden, maar dat is nooit zo steil als dit stuk hier.

We komen een paar mensen tegen die de wandeling in de andere richting doen, ook een koppel met drie kinderen, de oudste ongeveer even oud als Arne. Zij zien net als wij een mega grote rups op het padje liggen. Ik neem een foto en zoek het op en het is de rups van een grote nachtvlinder de hageheld. Nog nooit van gehoord, maar sommige mensen zullen het al wel kennen. Het pad slingert steil van links naar rechts en ook op de app van Bergfex merk je dit. Je ziet een zigzag van de zwarte lijn naar het dal gaan en daarna gaat het minder steil. We zitten tussen de bomen, dus hier heb je totaal geen last meer van hoogtes, maar het zicht is ook veel minder mooi. Ook erg oppassen tussen de wortels en de grond ertussen. We vorderen minder goed dan de aanduidingen zeggen, maar het is geen race en we genieten van de wandeling. We zien de bomen minder dicht op elkaar staan en dus weten we dat we uit het naaldwoud zullen komen. En inderdaad het duurt vanaf de steilste afdaling niet echt lang meer eer we de weides naderen. Net op de plaats waar we het bos uitkomen moeten we nog over een plank die de koeien uit de bergen moet houden. Van hieruit zie je ook de Gartnerwand veel beter dan van boven aan de Grubighütte. Boven hangen de wolken nog laag, maar vanaf hier beneden zie je het nog goed. Even op adem komen na deze halsbrekende toeren aan een drinkbak van de dieren en dan de laatste 100 meter naar de Gartner Alm. Je ziet de alm pas wanneer je er vlak voor staat. Even terug naar omhoog kijken en we zien goed vanwaar we komen en dat is een serieus hoogteverschil.

We drinken iets in de alm: Almdudler en een Kaiser. Dit kan nu wel, want de volgende stukken zijn veel makkelijker. We nemen de Fahrweg naar beneden terug en niet de boswegjes die de haarspeldbochten afsnijden. Na een kwartiertje starten we inderdaad terug naar beneden om de voet van de Grubigsteinbahnen te bereiken na anderhalf uur normaal. We zetten er een goede pas in en doen de eerste kilometer na de Gartner Alm 13:13 per kilometer, dus een gemiddelde van 4.5 per uur. Dat is net zo voor kilometer 6 en 7 en het zijn die kilometers waar we een serieuze afstand meer doen dan via het kortere, maar steilere bospad. Je vormt met de Farhweg een W beweging die je anders zou vermijden. We blijven goed doorstappen, zelfs nadat we al zo een afstand hebben gedaan en al zo veel hoogtemeters hebben gedaan ook. Op een bepaald punt moeten we nog een 500 meter door het bos om dan de Lussbach over te steken en dan in de weide uit te komen op het einde van de wandeling van Zauberwald. Hier is dan ook het laatste deel van deze wandeling met een heksenbezem als schommel. Nu weten we dat het niet ver meer is tot aan de auto. Het gaat hier over de steile asfaltweg naar beneden en dan nemen we de auto terug naar huis.

We kunnen ons nog op het gemak douchen, want het is half zes wanneer we alles uitgeladen hebben. Dan rijden we naar Bergland om er te gaan eten. We nemen vandaag alle drie hetzelfde, hetgeen het makkelijk maakt voor de keuken. Drie keer Tagessuppe (Nudelsuppe) en drie spaghetti om bij het Nudel-thema te blijven. We drinken nog wat water erbij zodat we goed gehydrateerd zijn en morgen fit kunnen beginnen aan iets minder zware wandelingen. We moeten iets langer wachten dan normaal, maar wij zijn eigenlijk een van de weinigen die daar niet over zeuren. De tafel naast ons had de laatste 2 Nudelsuppen genomen, niet eens opgegeten en dan was die man nog aan het zagen dat ze negentig minuten moesten wachten. In België is dat standaard, dus niet zagen he kerel. Terug naar de auto, naar het appartement en dan usual ’s avonds. Niet te lang meer TV kijken en dan bed in.

Dinsdag 6 augustus 2024: Moos en Wachtersteig, Gamsalm

Opstaan, klaarmaken voor een minder lange wandeling als gisteren, maar wel de spieren warm houden. We doen vandaag een themawandeling, die nieuw is in de Zugspitzarena-app. Deze is eigenlijk een kopie van de wandeling die wij dag een doen, wanneer we hier toekomen. Dit jaar lukte dit niet, want we hebben niet ’s nachts gereden, maar pas in de namiddag toegekomen en dus doen we die nu. De wandeling heet Auf den Spuren von Augustus en doet ongeveer hetzelfde als anders. De wandeling vertrekt aan de kerk hier vlakbij, dan naar beneden langs hotel restaurant Hubertushof en zo langs de kant van het Moos. Ik ga niet constant hetzelfde zeggen als andere jaren: samengevat wandelen we langs de rand van het Moos met een schitterend zicht op de Zugspitze, dan naar Biberwier en dan de Wachtersteig op en af naar ons appartement en terug naar de kerk. Als je details over de bezienswaardigheden wil, stel ik voor dat je vorige jaren dag een eens leest. De extra’s die we hier te bieden hebben is de informatie die we krijgen van onze virtuele gids. We horen dat zout het belangrijkste was dat Lermoos in de tijden van de Middeleeuwen had en dit vooral om eten te kunnen bewaren, geen hout, maar zout was het belangrijkste goed dat je kon bezitten.

We doen deze wandeling 6 stops aan met elk een verhaal over Lermoos en de Romeinen. Een legioensoldaat vertelt over de manier waarop een Romeinse weg wordt opgebouwd en het straffe is dat er zelfs nu nog steeds wegen berijdbaar zijn en sommige asfaltwegen in België zijn een jaar na het aanleggen al beschadigd. Ook wat meer info over de verschillende munten en af en toe moet je ook een spel doen: memory bijvoorbeeld of een puzzel maken. Het zit niet slecht in elkaar. Een Romeins huis werd ook verwarmd en ook daarover wordt verteld hoe dat in elkaar zit en wat er wel en niet in thuishoort. Echt leuke informatie voor Arne. We doen de wandeling iets langer dan anders en net op de top van de Wachtersteig zien we ook dat er een nieuw uitzichtpunt is gemaakt. Van hieruit zie je goed de kerk en de bergen daarachter, echt mooi gedaan. Bankje geplaatst en bomen een beetje gesnoeid of gekapt, dus goed gedaan om dit soort zicht aan te bieden. We komen zoals steeds een beekje tegen met een kleine waterval, echt de moeite en dat wou ik zeker niet achterwege laten. Zo stappen we voorbij het Mohr hotel en gaan omhoog, stappen zo naar de Jogglerweg terug, nemen de auto en willen dan verder naar de Gamsalm. We stoppen nog even aan de kerk om de wandeling in de app te beëindigen.

Dan naar Ehrwald, we parkeren ons op dezelfde plaats als de vorige keer van de wandeling met Cora, doe nu gewoon de Fahrweg naar boven en komen op een half uurtje aan bij de Gamskarsee. Hier zetten we ons in de schaduw om zeker niet te verbranden, want het is mega heet vandaag. Ik laat de rugzak hier en doe even de korte trip van twintig minuten naar de Stempelstelle van de Höhenweg. Die heb ik aangeduid op mijn lijstje, dus die moet ik ook eens hebben. Dikke tien minuten naar boven, stempel zetten, SummitLynx inchecken en terug naar beneden. Dan kleed ik me om en dan kunnen we even genieten van een frisse duik, zalig is het water. Langs een ponton kunnen we makkelijk het water is; er staat ook een grote pijl ‘Enter here’, dus het is ook de bedoeling. Veel mensen zoals een bende Russische jongeren weten dat niet, maar dat deert ons niet. We genieten van het water en zien zelfs twee salamanders: eentje die nog volwassen moeten worden en een andere die al iets groter is, zo’n vijf centimeter, echt wel tof om die te zien: onze eerste keer dat we hier een salamander zien.

Na een uurtje hebben we het gezien hier en keren we terug naar de auto. Naar beneden gaat het natuurlijk sneller en na een verkwikkende duik is het ook makkelijker. Even toch spieren opwarmen terug, klein beetje masseren en dan gaat het vlot naar beneden. Het is een brede Fahrweg, maar zonder al te veel vergezichten. Het is echt gewoon heen en weer om op de minst drukke dag (sluitingsdag Gamsalm) in het meer te kunnen zwemmen. Andere dagen is het veel te druk. Af en toe zie je een deel van de Zugspitze en soms ook de lift naar boven. Arne blijft gebiologeerd door die lift, maar heeft al duidelijk aangegeven dat hij niet naar de top van de Zugspitze wil. Wij zouden wel graag gaan; ik vind het ook niet leuk dat die cabine wiebelt bij elke keer dat we een paal tegenkomen, maar een mens moet zijn grenzen verleggen. Als je bang bent voor iets moet je toch op z’n minst proberen grenzen te verleggen als je dingen wil beleven in je leven. Misschien lukt het later nog. Met nog een 3.25 kilometer erbij, doen we toch vandaag nog een dikke 9 kilometer. Dan naar huis, ons klaarmaken om te gaan eten bij het Waldhaus Talblick. Het is daar vandaag Grillabend. We rijden met de auto naar Biberwier, parkeren vlakbij de liften en gaan tegen half zes naar boven. Dan zijn we maar tien minuutjes te laat.

We zoeken een tafel en krijgen dan iets om te drinken. Aperitiefje met een gin tonic, een cola en een Kaiser. We klinken op een leuke avond en mogen dan eens gaan kijken wat ze te bieden hebben. De schalen en kommen met groenten lijken ons nog meer dan vorig jaar. De stukken rib en andere stukken vlees zijn echt super. Keuze tussen lam, kip, worst, lookbrood, echt veel keuze, het lijkt me zelfs meer dan vorige keer. We genieten met volle teugen en kijken ook uit op het schitterend zicht over het Moos, Lermoos en Ehrwald. We rekenen af voor ongeveer een honderd Euro en dan nemen we de lift terug naar beneden. We gebruiken onze Z-tickets net als anders, mogen met drie naar beneden. De opzichter van de liften zegt doe maar ausnahmsweise. Bedoelt hij nu uitzonderlijk met drie of uitzonderlijk met het Z-Ticket. Geen idee, maar we mogen gewoon naar beneden. Nog even genieten van de avondzon op de bergen en dan op tijd uitstappen. We krijgen te horen dat we moeten aanschuiven om te betalen, maar zeggen Z-Ticket en ze vinden het blijkbaar OK. De man beneden vindt het dan ineens niet goed meer, want gaat aan de kassa lastig doen. Wij rijden gewoon naar huis met de auto en komen om half negen thuis. Zoals steeds gewoon rustig TV kijken, meestal gewoon de Olympische Spelen en dan bed in.

Woensdag 7 augustus 2024: Meditation mit Mia en rustnamiddagje

Vandaag onze derde wandeling van de nieuwe Zugspitzarena-app, we gaan mediteren met een koe Mia genaamd. We nemen de auto naar Berwang, rijden tot aan het Tourismusbüro waar de wandeling moet vertrekken, maar daar is geen parking. Iets verder is een mega parking, Parkplatz Egghof, dus we zetten ons daar en wandelen terug naar de bushalte waar een plakkaat hangt met de QR code voor deze wandeling. Ik heb de app al, dus ik heb die code niet meer nodig. We horen hoe Mia ons gaat meenemen op een reis om rustig te worden en we beginnen met ademhalingsoefeningen. Diep inademen, vasthouden en lang uitademen, dit brengt inderdaad rust bij de normale mens. Niet voor iedereen in ons gezin gaat die regel op, want niet iedereen komt tot rust hier en nu. We gaan naar de parking terug, want de wandeling leidt ons daarnaartoe. We doen 8 stationnetjes aan en dan moeten we de volledige rust en zen-heid behaald hebben. Yeah right. De eerste hebben we al gehad en dat was de ‘Zauberatem’. De volgende is Glücksgeflüster en dat is iets verder wanneer we Fahrweg naar boven kiezen om richting Das View te gaan en ook de rest van onze wandeling te doen. De zon schijnt, maar ze hebben regen voorspeld en ook zware onweders voor vandaag tussen 11 en 5 in de namiddag. We hadden gepland om naar de Tuftlalm te gaan, maar dat doen we dan uiteindelijk niet.

De volgende stop is geen echt van de app, maar echt wel de moeite. Je kan er in de hitte van sommige zomerdagen tot rust komen en je armen, voeten en benen laten afkoelen in de bassins met bergrivierwater, echt super. Dan vraagt Mia om eens rustig te denken over dingen waar je echt goed in bent. Iedereen kan sommige dingen niet goed, maar als je zelf kan vinden welke superkracht in je schuilt, dan kan je super fier en tevreden en gelukkig zijn daardoor. Een mooie levensles. We komen aan het kruispunt van onze wandeling. De weg volgen leidt naar het Jagershuis, nu Das View Pop-Up, het is enkel maandag en dinsdag dicht, dus we kunnen even naar boven. Straks komen we terug en dan gaat de weg voor ons links naar boven om de volgende Meditation stops te doen. Nu even de pas erin zetten om een stempel te zetten. Het is tamelijk steil naar boven, maar het gaat nog tamelijk snel. Er stond een aanduiding van een half uur, maar op twintig minuten zijn we boven aan het gesloten Jagershuis. Tja, geen stempel dus. We keken daarna in het stempelboekje en daarin stond inderdaad dat het sluitingsdag woesndag is. Maar dan op de borden langs de weg die ernaartoe leidt, staat Mon Die Ruhetag. Stoem zenne. Dan het kwartiertje terug naar beneden, want de wind is mega aangetrokken. De pet van een klein kindje gaat zelfs vliegen, maar ze kunnen het nog net gaan halen, voor de stormwind er mee weg is.

Wij vinden de weg naar boven terug waar we net stonden op het kruispunt, dus zoals gezegd doen we nu links naar boven en zo langs een brede weg naar de volgende stop. Bij de vorige hadden we een opdracht gekregen om vuilnis op te rapen en in de eerste vuilbak te leggen die we tegenkwamen. Zo gezegd zo gedaan. Dan is er nog een meditatie oefening, die vooral Evy doet, want ik heb de rugzak op mijn rug en dan kan je niet rustig je evenwicht houden en daarvan kalm worden. We vrezen dat we een serieuze bui op ons dak gaan krijgen, de wind trekt aan, de wolken worden donker en zakken mega laag. Je ziet ze echt als een grijze dreigende schaduw, als een grijze wolf met klauwen naar beneden komen van de bergen, de vallei in. Alles wordt door het grijze ingeslikt en zal na de storm terug uitgespuwd worden. We zetten onze weg verder en komen dan uit aan de kerk nadat we nog een laatste oefening gedaan hebben. Van hieruit leidt de weg ons naar het Tourismusbüro. En zo weten we nu ook waar het wegje dat van boven naar hier komt vandaan komt. Leuke wandeling, snel iets eten aan de auto en dan naar ons appartement terug. Het begint net te regenen wanneer we thuis zijn, maar echt veel valt er niet uit. Enkel om het vuil van de auto te spoelen. Iets later begint het wel goed te regenen, maar niet volgens de hoeveelheden en de duur die ze hadden voorspeld. Door deze voorspellingen hadden we eigenlijk niet veel gepland deze namiddag en we houden er ons ook aan, want morgen is het nog ff inlopen met Bogenschießen en daarna wandeling naar Loisachquellen en een paar meren.

Voor nu maken we ons klaar heel op ons gemak en nemen daarna niet de auto om naar Bergland te gaan, maar we zijn uitgenodigd bij Linda en Herbert om Leberkäse te eten. Vroeger gingen ze die in Garmisch Partenkirchen halen, maar sinds kort hebben ze een betere slagerij gevonden in Reutte. We komen binnen, krijgen direct een drankje, zeggen dag tegen iedereen en maken kennis met Willy, de broer van Linda. Die was hier zondag toegekomen en had iets meer pech gehad met het verkeer dan wij. Twee uur stilgestaan onderweg. We laten de Leberkäse smaken, samen met de frietjes en groentjes. Ze hebben er weer hun werk van gemaakt, super hoor. Dankjewel Linda en Herbert. Zoals steeds gaat het gesprek over Oostenrijk en wandelen en dergelijke en nu Willy hier ook bij is over Bornem, want de familie Mannaert komt uit Bornem en is daarna uitgeweken naar het Leuvense. We drinken een pintje, wat water, genieten van drie grote stukken Leberkäse, allé ik dan, want Arne en Evy eten iets minder, maar het smaakt, dus genieten maar. Typisch voor de avond bij Linda en Herbert is het spel van de raaf. Elke keer moet dit gespeeld worden. Dobbelstenen met peer, appel, mandje, raaf pruim en kersen en je mag elke keer een stuk fruit wegnemen (met mandje 2) of een puzzelstukje van de raaf leggen wanneer je die gooit. Bedoeling is om alle fruit weg te hebben voor de raaf volledig is. Iedereen is tegen de raaf. Herbert en ik bekijken het vanop afstand en praten over koetjes en kalfjes. Ik begin te merken dat mijn Duits echt aan het minderen is, maar ja, als je dat niet vaak genoeg spreekt, dan is dat het gevolg.

Een dessert krijgen we ook natuurlijk: Apfelstrudel met Sahne, ook weer lekker. Arne vraagt of we het wormenspel ook nog eens willen doen en dat concept is om het eerst de wormenkop aan de andere kant te laten verschijnen door de juiste kleur te gooien. Ook erg leuk. Wanneer je je amuseert, gaat de tijd natuurlijk heel erg snel ook, dus het wordt al stilaan negen uur en traditioneel sluiten we af met een schnaps. Dit is de fles die je in de winkel Landart kan vullen en die is iets duurder, maar ook iets lekkerder. Zum Wohl en dan naar huis, TV kijken en bedje in.

Donderdag 8 augustus 2024: Bogenschießen en Das Versteck von Castor-wandeling

Tijdens de voorbereiding van de reis van vorig jaar had ik via een Facebook campagne gezien dat je in Ehrwald een parcours kan doen om met een boog te schieten. We dachten dat dit misschien iets voor Arne zou zijn, dus we proberen het. We moeten ons vandaag niet haasten, morgen zal dat wel het geval zijn, want dan is het Coburger Hütte, maar vandaag kan alles nog op het gemak. We rijden naar Ehrwald, waar we de weg zoeken naar Gasthof Panorama. Dat vinden we dankzij de GPS makkelijk, we parkeren ons en gaan binnen eens vragen en kijken hoe we dit kunnen regelen. Er staat niemand in het restaurant, dus ik dan maar even een kijkje nemen in de keuken. Daar komt de kok naar mij toe met zijn telefoon in de hand en zegt ons dat we naar een klein tuinhuisje moeten komen achter het restaurant. Als ze zoveel reclame maken voor dit 3D Bogenparcours, dan mogen ze ook iets vriendelijker zijn. Maar we hebben het aan onze zoon beloofd, dus trek ik een aantal woorden die ik dacht in en we gaan naar dat tuinhuisje. Daar krijgen we 2 bogen, zes pijlen, drie beschermlederhosen voor de arm. Dat laatste moeten we rond onze linkerarm doen om die tegen de snaren van de boog te beschermen. Als je iets te dicht tegen je arm komt met de pijl, dan is op z’n minst toch je arm beschermd.

De kok (of misschien de chef) heeft geen tijd om ons veel uitleg te geven, zegt waar we de pijl moeten leggen en hoe we die moeten loslaten. We mogen even proberen en wanneer we denken dat we het kunnen, mogen we starten met het parcours. Ik had al aangegeven dat dit onze eerste keer was, dus eigenlijk had ik toch een beetje meer informatie en hulp verwacht. Om de 20 euro te ontvangen en de 24 Pfand pro Pfeil is hij dan weer wel snel. Soit, we gaan ons proberen amuseren en dus oefenen we eerst op een grote roos, lap de mijn er direct midden in, een everzwijn, een hertje en een foto van zebra’s. Die zijn een beetje uit hun element hier, dus daar oefenen we niet op. Bij Arne en mij lukt het snel relatief goed, maar Evy moet de kinderboog nemen en dan lukt het ook. Om de pijl ver te kunnen schieten, moet je best veel kracht zetten. Na een kwartiertje vertrekken we naar het eerste doel. We moeten dertig doelen doen en de eerste is een uil. Bij elk doel staat een geel paaltje, een blauw en een zwart. We beginnen bij het zwarte, want dat staat het dichtste bij de uil, dan de blauwe en de gele staat altijd het verste. Als eerste is het best al moeilijk, want die staat zeker drie meter hoger tegen een boomstronk. Je moet al direct omhoog schieten en dat hebben we nog niet geoefend, dus eerste pogingen lukken al niet goed. Er komen andere mensen aan, dus gaan dan maar verder naar de tweede ‘target’. Dat zijn twee haasjes en ook dit is omhoog en dus moeilijk om te starten.

De eerste die goed lukt bij ons is het everzwijn, dat is nummer drie en die staat ook op dezelfde hoogte, dus misschien daarom dat het wel OK is. We kijken ook naar de natuur rondom ons en zien een bruine kikker door het bos springen, echt een groot en mooi exemplaar. Er zijn zo veel verschillende doelen zoals een fazant, een beer, een everzwijn, een korhoen, echt goed gedaan. De ene lukt al beter dan de andere. Het begint stilletjes te regenen, maar daar trekken we ons niet veel van aan. We jagen verder op de korhoen en de valk, de ene keer lukt het al beter dan de andere. Arne is er goed in, ik kan het ook niet slecht en Evy die vindt het heel erg leuk, maar probeert het steeds van de zwarte paal met wisselend succes. En net dan hebben we een moving target. We waren een paar keer de weg moeten oversteken voor een paar verschillende dieren en dan hebben ze een wolf aan een katrol gehangen en die gaat van links naar rechts en terug. Het lukt ons goed om die te raken. Toppie. Een van de volgende is een steenarend, ook een geestig beestje. Een gems, een steenbok zijn ook nog hierbij. De kalkoen en de twee reeën zijn makkelijk te raken, dus die doen Arne en ik van de blauwe. We beginnen er goed in te worden. Een sneeuwluipaard is moeilijk, want dat staat dan weer lager dan wij, dus ook hier een beetje aanpassen. Op de zoektocht naar een pijl vindt Arne een andere, maar die is na twee keer gebruiken kapot. Op het einde komen we in de weide, die in de winter een skipiste is en daar moeten we nog twee doelen raken, maar dat doen we niet want we worden overbeten door dazen en andere beesten. Ons laatste dier is een bizon en die raken we alle drie tamelijk goed, dus iedereen geslaagd.

De pijlenhouder is ook geslaagd, want we zijn maar eentje kwijt dus krijgen we 20 Euro terug van de Pfand. We hebben honger gekregen dus kunnen best hier iets eten. Een Fitness salade, een goulash soep en een kleine schnitzel. De dame die hier in de bediening staat is best vriendelijk, maar die heeft ook snel gedaan met werken, want die rekent af bij ons en mag dan in middagpauze. De chef neemt het dan over en die is minder vriendelijk. We laten het eten ons smaken, want dat is super lekker. Uiteindelijk hebben we hier toch bijna drie uur geschoten en gegeten. Na het eten nemen we de weg van Ehrwald naar Biberwier naar het tennisveld. Daar begint nog een wandeling van de Zugspitzarena, deze keer over de bever Castor en zijn zus. We parkeren ons bij het tennisveld waar we vroeger ook al gestaan hebben. Nu zijn we hiernaartoe gereden over een alternatieve weg, even een halve kilometer over een zandweg en dan komen we daar aan. Het is wel straf dat we hier parkeren waar wij het vroeger ook hadden gedaan, terwijl wij vroeger ook getwijfeld hadden of we hier wel mochten staan. Nu geven ze het zelf aan, dus het zal wel mogen. We starten de rondgang hier en wandelen naar boven, naar de Loisachquellen die we vroeger al bezocht hebben. Het is nu leuk om elke keer een filmpje te bekijken, alleen moet je er goed je aandacht bijhouden, anders moet je een vijftig meter terug wandelen. Als je het water vergelijkt met enkele jaren geleden is het veel en veel hoger komen te staan. Hier zitten dus nog echt bevers, ze hebben een paar dammen gebouwd en zo de waterhoogte veranderd. Je ziet dit duidelijk dat het zeker een halve meter verschilt met vroeger. Terwijl we genieten van de pracht van de natuur, zit er vlak voor onze neus een roodborstje naar ons te kijken en ons te vermaken met zijn gezang, top privé concertje. We wandelen langs de rivier zo naar de plaats waar het breder wordt en waar alles in weerspiegelt. Het water gaat soms heel snel over de verschillende bouwwerken van de bevers en soms zoals hier vlakbij de stempel gaat het trager en is het mega vlak. Echt een spiegel, een zalig zicht. Voor halte twee op de app moeten we even vijftig meter terug, want we waren iets te ver.

Dan gaan we omhoog en kunnen we de stempel zetten van de Loisachquellen, nog eentje afvinken, echt top. Van hieruit kunnen we makkelijk via een bosweg doorsteken naar de Mittersee. Bij de Stempelstelle daar snel iets eten en drinken en dan langs de Mittersee verder langs de Fahrweg naar de Fernpaßstraße waar het weer file is. Het lijkt wel alsof er hier tegenwoordig altijd file is. Elke keer wanneer we de andere richting oprijden is het ook erg traag en dat was vroeger veel minder. Zo bereiken we ook makkelijk de Weissensee, ook daar is een stempel, maar Arne heeft geen zin meer en wacht op ons aan het begin. Hier hebben we ook meer geleerd over de houtbouw in deze regio dankzij de beverzus die op zoek is naar haar broer. Altijd is er voor de kinderen wel een puzzel, raadsel of iets dergelijks op te lossen. Echt super gedaan. Dan wandelen we vijf minuten langs de weg naar Biberwier en dan steken we over en kiezen we een klein wegje die ons terug in de richting brengt van onze trip. We volgen een zijriviertje van de Loisach en die brengt ons via nog een station van de app terug naar het tennisveld. Echt een leuk wegje dat vooral naar beneden gaat langs het beekje en door het woud, dus echt een top keuze. Veel beter dan de andere brede weg die we in het verleden al gedaan hebben. We komen nu langs de andere kant van de Quellen en ook hier is het zalig om te zien hoe het gras en het riet welig tiert in de grote watervlakte. Een paar bruggetjes, een paar forelletjes gespot in het prachtige water en zo zijn we op ongeveer anderhalf uur terug aan de auto.

We zijn relatief laat terug thuis door deze twee activiteiten en dus is het snel douchen en ons klaarmaken om te gaan eten. We hebben opnieuw gekozen voor Bergland en nemen daar een menu 1 en eens menu 2. De Tagessuppe is even veranderd van Nudelsuppe naar Backerbsensuppe, maar dat vinden we niet erg. De Schweinefilet is mega lekker en ook de Champignon Hacksteak is lekker. Morgen is het de langverwachte en lang gevreesde dag naar de Seebensee en de Coburger Hütte. Op tijd gaan slapen en morgen op tijd bed uit.

Vrijdag 9 augustus 2024: Seebenalm, Seebensee, Coburger Hütte en terug naar beneden Tiroler Haus

De wekker gaat om zeven en we zijn direct op om zo snel mogelijk te vertrekken zodat we tijd genoeg hebben om helemaal naar boven en terug naar beneden te gaan. In principe hebben we van 8 uur tot 17 uur 30 tijd om de eerste en laatste lift te nemen, een kleine tien uur dus. We maken ons broodjes klaar, eten iets en kunnen dan met de auto naar de Ehrwalder Almbahnen om zo de lift naar boven te nemen en zo te vertrekken. We zeggen bij Tiroler Haus even dag tegen Mirza en dan kunnen we vertrekken. We wandelen naar boven tot bijna aan Alpenglühn, de alm die nu vervangen is door een mega hotelcomplex voor de rich en famous. Hier vlak voor gaat onze weg naar beneden richting Almsee, maar halverwege slaan we links de weide in om dan het bos in te trekken en zo snel via de Koatiger Weg naar de Fahrweg te gaan iets hoger in de bergen al. We genieten van het uitzicht hier al en zagen onderweg dat het dal nog in de wolken lag. Op onze weg van Lermoos naar Ehrwald was het nog mistig, maar dan op weg naar het Talstation van de gondels verdwijnt die ineens. Vanuit de gondels zien we de lage bewolking nog hangen, maar wij zitten al vol in de zon. Het gaat steil naar boven over een glad padje, dus toch even opletten om niet uit te schuiven. Het is een leuke weg, veel toffer dan de Fahrweg. Die is even zwaar en vlak in de zon, dus we zitten hier goed. We komen boven na een half uurtje zwoegen, maar met veel voldoening. Echt zalig. We komen op een iets minder steil stuk, zien twee keer een zijweg van de Fahrweg, maar we volgen de Bergfex app en blijven het zwarte stippellijntje volgen. Dan zijn we het lastigste stuk gepasseerd van de Fahrweg naar boven en kunnen kiezen om die verder te volgen tot de Seebenalm of hier terug een stukje bosweg te volgen tot dezelfde alm.

Boswegjes zijn altijd beter, zeker in het naar boven gaan. En ook in het naar beneden gaan, hoewel we straks dat niet gaan doen. Als je al wat vermoeid bent, is het misschien veiliger om da Fahrweg naar beneden te nemen. Maar we moeten eerst nog naar boven naar de alm en de See en de hut. Een per een nu. Onze eerste stop is de Seebenalm, of toch die van Arne, want hij gaat langs het padje naar boven en naar beneden als een speer. Dit stukje kennen we al goed, weten ook wanneer we rechts een pijl tegenkomen naar Talbick wat dat is en dat we hier straks naar boven komen. Zalig. Arne moet een pitstop doen in de Seebenalm en wacht in de schaduw op ons. Ik ga even iets dichter kijken en zie hem staan wanneer hij al vijf minuten klaar is. En dan is het even op de stenige weg een kuitenbijter om verder te gaan naar de Seebensee. Fietsers hebben het hier lastig, maar wandelaars ook hoor. Ik heb geen idee van het percentage, maar het stijgt hier een paar duizend meter op minder meter afstand, of zo lijkt het tenminste. De Seebenalm ligt op 1575 meter en de Seebensee ligt op 1675 meter hoogte, dus exact honderd meter hoogte. Het eerste stuk is het ergste, dan gaat het ofwel naar beneden en terug naar boven, maar we kiezen voor het zwarte lijnen padje omhoog en omlaag. We doen een kleine twintig minuten over de 700 meter van de alm naar de See en daar ligt ze dan: de Seebensee. Een prachtig zicht op een azuurblauw meer tussen de bergen: de Tajakopf langs de ene kant en de Biberwierer Scharte langs de andere. Schitterend en het ziet er nog steeds zo uit als de vorige keer dat we hier waren. Toppie! Doel een bereikt volgens plan! Dat gemiddelde stijgingspercentage van 14 procent is peanuts in vergelijking met wat er nu nog komt.

Aan het einde van de Seebensee eten en drinken we iets, dat is zeker nodig in deze hitte, echt waar. We hebben al een paar liter uitgezweet en terug gedronken, maar nu komt het lastigste stuk. Op ongeveer 1.3 kilometer stijgen we afgerond naar boven 19 %, super toch. Evy noemt het eerder zotjes, maar dat komt op hetzelfde neer. Even nog al onze moed bij elkaar rapen en dan de ene voet voor de andere zetten, de ene stok voor de andere, onze weg zoeken door de grazende en rustende koeien en dan kunnen we beginnen aan de tocht naar boven. We zijn wel al wat geoefend, maar geen prof sporters, maar op het gemakske en met geduld en op tijd en stond rust, komen we er wel. Al na onze eerste vijf minuten stijgen zie je de Seebensee al onder je liggen en is het een prachtig zicht. Ik weet dat het nog beter wordt wanneer je eenmaal boven bent. Maar da’s voor straks. Nog een aantal minuten zwoegen over de stenen en de rotsen en de trappen die ze soms aangelegd hebben, wordt het uitzicht nog mooier. We weten ook dat de top dichterbij komt, maar we zien die niet. Wij zijn niet de enigen die hier puffen en doen om boven te geraken. Jongere mensen dan wij moeten ook regelmatig stoppen. Zo zijn er een paar dames die soms ons voorbij steken en daarna steken wij hen weer voorbij. Met deze dans komen we bijna allemaal samen boven. Het laatste stuk is nog mega steil en moeilijk, maar dan zien we de hut al en lijkt het minder erg. Mentaal is dat een groot verschil: eens je de rode en witte vlag ziet van de hut, weet je dat je er bijna bent.

En wat een beloning: een Tirola Kola en een Almdudler.

Of neen, wat een uitzicht. We zitten op een bankje met een drankje met zicht over de Seebensee die ons een paar honderd meter lager toelacht. Een oase van blauw tussen de grijze stenen van de bergen en het groene van de bossen die op deze bergen leven. Hier zijn geen woorden voor, maar het uitzicht is adembenemend. En dan hebben we de Drachensee nog niet eens gezien. Na ons drankje, stempel zetten, SummitLynx inchecken gaan we naar de andere kant van de hut en daar zien we nog een ander bergmeer liggen tussen de bergen. De Drachensee is misschien nog mythischer dan de Seebensee, want die kan je enkel zien liggen van hier of van een hoger punt dan de Coburger Hütte. Echt super. Ik was hier al geweest in 2019 en herinnerde me het nog precies en nu heb ik dit kunnen doen met mijn twee grootste schatten. Echt zalig. Ook de Drachensee ligt tussen de grijze kanten van de hoogste bergen hier. Tajakopf, Tajatörl, Drachenkopf en dan zitten we altijd op hoogtes van 2400 en 2300 meter en zo. In de toekomst kunnen we dit misschien ook eens avonturen, maar dan moeten we ons toch iets beter voorbereiden of moeten we het in een paar dagen doen: een rugzak meenemen, een paar overnachtingen en van de ene hut naar de andere. Misschien een ideetje, liefjes?

Ik heb deze keer meer tijd gehad naar boven, meer foto’s kunnen nemen en meer kunnen genieten dan de vorige keer, ook naar beneden doen we dat dus. Het pad is echt soms gevaarlijk en sommige mensen hebben geen geduld en racen dan maar naar beneden en nemen soms zelfs een stuk rugzak of wandelstok mee op hun race naar beneden. Zolang ze ons niet meesleuren in hun ongeluk kan het ons weinig schelen. Een groot stuk doet Evy maar met een stok, houdt zich soms vast aan een rots aan de zijkant en krijgt bijval van een onbekende dame achter haar: das ist eine gute Idee, das werd’ich auch machen. Zalig toch. Op ongeveer hetzelfde tempo wandelen we naar beneden, net zoals we naar boven gegaan waren. Echt op ons gemak en echt genieten van de wandeling, van de uitzichten, echt super, adembenemend, mega cool. Het laatste stuk doen Arne en ik een beetje sneller zodat hij even met zijn voeten kan afkoelen in de Seebensee. Nog even door de koeien passeren en dan genieten van het bekende uitzicht van de Seebensee op dezelfde hoogte. Een hond en een forel zoeken ook afkoeling in het koude bergwater en Evy geniet van haar overwinning op de bergen en de mythische Drachensee en Coburger Hütte. Zegegebaar volledig terecht en mega trots dat we dit alle drie dan uiteindelijk nog tamelijk vlot hebben volbracht. Nu gaat de weg terug richting Seebenalm over de Fahrweg en dan zo verder naar het Talblick.

We doen nu niet meer omhoog en omlaag langs de rotsen, maar eerst omlaag en dan omhoog langs de Fahrweg. We wandelen nog over een riviertje, dat in vergelijking met een paar jaar geleden ook minder debiet heeft. Er stroomt nog wel water door, maar niet echt meer de volumes van weleer. Ook hier een watervalletje en echt super zicht. Dan zien we de Seebenalm al snel opduiken en komt het steilste stuk weer opdagen of is het opdoemen. Arne neemt de boekjes en zet de stempels en wij nemen al de eerste stappen omhoog op de weg richting Talblick. Die locatie hebben we ook al een paar keer gedaan, maar zelfs na de inspanning van vandaag en de recente stijging op de weg, is het nog steeds genieten. Je ziet keiver, zelfs de parking waar onze auto staat zie je goed. Dat doet me eraan denken dat we ook vanaf de Coburger Hütte keiver konden zien. Vanaf hier zagen we over de Seebensee en zagen we de parking van de Zugspitzbahnen en ervoor ook de Gamskarsee, echt super zalig dat we dat gezien hebben, was ons opgevallen en we genoten met volle teugen toen. Vanaf hier brengt een wandelweg ons ongeveer halfweg tot het stukje tussen Seebenalm en Fahrweg, maar dit is veel leuker om te wandelen. Voor we aan de laatste afdaling richting Tiroler Haus beginnen, moeten we nog een laatste kuitenbijter doen, rechts gaan we naar beneden naar de Igelsee en links naar boven nemen we de Fahrweg naar de liften. Het gaat nog vlotjes en snel, hoewel dit zoals altijd een beetje te veel van het goede is om nog naar boven te doen.

Van hieruit nog een klein half uurtje aan een strak tempo en dan zien we de huisjes al staan van het Tiroler Haus. In een bepaalde bocht konden we een aantal jaar geleden nog goed de Almsee zien, maar nu zijn de bomen gegroeid en zie je bijna niets meer van het prachtige water. Wanneer we aankomen, zijn we blij om Mirza te zien en zo kunnen we snel nog iets drinken en Arne wil nog iets eten. Lekkere kaiserschmarrn, maar zoals wel vaker is dit zwaar op de maag, maar wel super lekker. We moeten er met z’n drie van eten om net maar twee stukjes te laten liggen, maar het heeft gesmaakt, top hoor. Deze avond gaan we eten in Bergland en ik ga bij de Grubigstube reserveren voor morgen. Daar hebben ze nog Tiroler Leber, dus die moet ik zeker proberen. We zijn super blij met onze inspanningen van vandaag en kijken terug op een super ervaring.

Zaterdag 10 augustus 2024: Panoramabad, winkelen en rustigaan

Vandaag wordt het een rustig dagje. We wisten dat we na de Coburger Hütte van gisteren een dagje rust moesten inlassen. We hebben geluk met het weer – trouwens al de hele week, want het is zonnig, wel vaak warm om te sporten, maar al bij al kunnen we niet klagen. De rugzak wordt gepakt, broodjes gemaakt voor de lunch, drinken zeker niet vergeten en dan nemen we de auto naar het centrum, rijden dan even verder tot aan het zwembad. We zijn niet de eersten, maar hebben wel geluk dat er bovenaan net iemand wegrijdt en dus hebben we parking vlak bij de ingang, net als vorig jaar. Toen waren we zelfs bij de eersten. Met het Z-ticket kunnen we gratis binnen, betalen 6 Euro voor drie ligstoelen en 15 Euro Pfand. Ze stellen hier een man tewerk met een handicap aan zijn armen, super dat dit kan. We nemen nog een parasol mee ook, daar moeten we niet voor betalen en dan zoeken Evy en Arne al een plekje waar we makkelijk kunnen liggen. Er is een gezin van 5 personen die de ingang van een bepaald plateau volledig versperd hebben, dus we proberen er ons langs te murwen en dan kijken ze nog vies wanneer Arne over hun handdoek springt. Dat doe je toch ni he. Soit, we zijn hier niet om ambetant te zijn, maar om te genieten van de zon, het zwembad en ons gezin. We kijken naar de paragliders die naar beneden komen, genieten van het schitterende panorama en rusten een beetje.

Arne is de eerste die het water ingaat, maar wij moeten mee, want zonder ons kan hij het niet. Tja, toch een beetje assertiever en meer durfal worden, denk ik dan. We doen een paar lengtes, spelen even samen en drogen dan op. Arne kan dan even op de glijbanen en gewoon wat in het water plonsen. Hij amuseert zich en wij genieten van de rust. Onze voetjes doen hetzelfde; die hebben het ook nodig om een dagje niet te moeten stappen. Arne komt even terug bij ons zitten en dus is het tijd om iets te eten. Ook een dag rust zorgt ervoor dat de tijd snel vooruit gaat. Nadat we onze Semmel hebben gegeten, rusten we nog even verder uit, laten ons eten zakken en gaan dan nog even met ons drie het water in. Net als de vorige keer gaan Evy en ik eerst terug naar onze schaduwplaats en blijft Arne even in het water. Hij heeft de onderwater camera mee, dus die amuseert zich wel. Camera opzetten, duiken, selfie maken, ik had ook een paar foto’s al moeten maken, maar ik had geen duikbril bij me, dus op hoop van zegen. Misschien als we terugkomen, zeker voor in de bergmeren ook mijn duikbril en snorkel meebrengen. Daar had ik nu helemaal niet aan gedacht. Zeker onthouden of op de inpaklijst zetten.

Evy is al bijna terug droog en mijn short is al even terug droog. Die lichte zwemshorts zijn dat altijd. Wij blijven uit de zon, want zelfs nadat Evy me had ingesmeerd met zonnecrème, ben ik toch aan het verbranden. Het is heet, dus toch nog even afkoelen in het water. Dan ons laten opdrogen, Arne komt er samen met ons uit en zelfs hij heeft het dan een beetje gehad. Het is dan ook al drie uur, dus we zijn hier al meer dan vier uur. We beginnen op te ruimen en de dame naast ons vraagt of we de parasol hebben gehuurd of dat dat ene van ons is. Dat kostte ons twee Euro. Zij zegt dadelijk dat ze er twee Euro voor zal geven, dus we hebben die eigenlijk gratis gebruikt vandaag. De ligzetels is iets moeilijk, want daarvoor moeten we onze Pfand nog terugkrijgen. Rugzak op de rug, twee ligbedden mee naar beneden en Evy neemt de derde. Alles in goede staat afgeven en dan met de auto terug naar het appartement. We zetten Arne daar af, want die heeft geen zin om mee te gaan naar de Spar, ah neen, hij wil spelen op zijn Nintendo. We hebben hem een dagje rust beloofd, dus dat mag hij ook wel hebben. Wij naar de Spar, want op dranken krijg je vandaag 25 % korting. Wel met Maximum 6 flessen per aankoop, dus Evy en ik gaan apart, ik met 6 flessen en zij met 4. Dus dan twee keer korting voor de schnaps, de Gurktaler. Evy probeert nu ook de fruitige, zoetere eens. Die versie hadden we nog nooit gezien. We’ll see

Terug naar de kamer, usual things om klaar te geraken. Douchen gaat nu niet meer nodig zijn, want we hebben een halve dag in het water gehangen, toch nog even snel afspoelen en dan gaan we eens te voet naar het restaurant. Vroeger deden we dit vaak, maar de laatste keren veel minder. We doen nu ook meer kilometer en onze voeten moeten ook een beetje rusten. We vertrekken tegen 18 uur naar de Grubigstube: in de tien keer dat we hier komen, hebben we nog nooit daar iets gegeten, dus werd het eigenlijk wel tijd dat we dit eens deden. Ik wist gisteren al wat ik zou eten vandaag, dus voor mij is het snel beslist: Tiroler Leber met een sla erbij om te delen. Arne neemt schnitzel en Evy ook schnitzel. we drinken er een groot bier bij, een Viertel wijn en cola. Ik geniet zeker van mijn lever; ik weet dat veel mensen dit niet graag eten, maar het is al een paar jaar geleden dat ik hier in Lermoos nog Tiroler Leber kon kiezen, dus ik ben super blij. Arne en Evy zijn ook super blij met hun schnitzel, maar ja die kunnen dat elke dag bijna eten. Na het eten, dat trouwens ook een stuk goedkoper is dan in Bergland, wandelen we terug naar huis. We doen een korte stop bij het Italiaans restaurant dat ook ijs verkoopt en dan gaan we zo langs een verborgen wegje links van het Sporthotel naar de wandelweg die ons terug richting ons appartement leidt. Het is wel een korte, steile klim, maar leuk om dit na zoveel jaar nog eens gedaan te hebben. We hebben een rustige dag gehad vandaag, morgen terug iets actiever.

Zondag 11 augustus 2024: Die Reise von Johann, Brettlalm en Forscherpfad

Het is al zondag, amai, de tijd vliegt enorm wanneer je zo veel kan genieten op vakantie. Vandaag doen we nog eens een wandeling van de app van de Zugspitzarena, die vanuit Bichlbach. We moeten vertrekken aan de kerk, maar daar geraken we niet. Je kan via 2 wegen naar Bichlbach, ofwel de eerste voor het dorp of anders de iets drukkere aan het benzinestation om naar de gondels te rijden. Normaal neem ik altijd de eerste, maar nu had de GPS ons op een rare manier naar Bichlbach gestuurd. En net deze keer komt het niet goed uit natuurlijk. Het centrum is langs deze kant afgesloten, dus we proberen een wegje verder in te slaan op de baan naar Berwang, maar dat loopt dood. We parkeren ons dan maar aan de Badesee Bichlbach. Dat is net buiten het centrum en dan van hier zullen we even naar de kerk moeten gaan, dan terug deze richting uit en de tour beginnen. Dit is echter geen rondwandelling, maar een heen en weer wandeling, 2.7 km heen en dan waarschijnlijk van daar rechtstreeks terug naar de kerk en de auto.

De reden waarom de straat is afgesloten zien we al snel, er is een dorpsfeest met veel mensen in traditionele kledij, eten en drinken en ook muziek. We gaan eerst naar de kerk en luisteren daar naar het eerste stukje van de wandeling. Het gaat nu over een schrijnwerker Johann, die we moeten helpen. Het concept is steeds hetzelfde, dus met het oplossen van een raadsel of een puzzel, kunnen we bij elke stop een bevestiging krijgen dat we hier geweest zijn en zo krijg je een ‘Abzeichen’ om in de app op te slaan. Zoals gezegd gaat de wandeling nu terug vanwaar we komen, passeren de muziekkapel waar ze net aan het spelen zijn. Wij stoppen even en luisteren, maar blijven niet mega lang, want de wandeling brengt ons over weiden en het is al heet aan het worden. Wij dus naar de hoofdweg, twintig meter van waar we onze auto parkeerden en van hier gaat het even steil omhoog naar een kerkje. Johan vertelt hier dat het een heel oude kerk is en dat hij die nog gebouwd heeft. Het is de Zunftkirche St. Josef en die dateert van 1710 gebouwd door Johann Gaudenz, dus ze hebben de wandeling echt gemaakt met de juiste namen en dergelijke. Cool! We wandelen langs de Badesee; die lijkt veel minder groot dan de foto’s laten uitschijnen, hier is ook een Flying Fox (zipline van 380 meter lang), een tennisveld en nog andere dingen. Wij wandelen er nu gewoon voorbij en kunnen misschien in de toekomst nog eens terugkomen.

Onder de bomen, in het bos is lekker fris wandelen en het stromende water geeft ook mentaal wat verfrissing. We stappen over een grote brug over het water en die brengt ons iets verder op de grote weg richting Berwang. We hadden eigenlijk nog nooit gezien dat hier een wegje was, maar dat is dus echt de moeite om eens naar deze stroomversnelling te komen kijken voor het brugje. Je hebt vanop de brug een prachtig zicht op het snel stromende water en het glinsterende witte en blauwe nat. We volgen de grote weg even op een wandelpadje net ernaast en steken dan de weg over om tussen de velden terecht te komen. Hier is het al veel warmer dan in het bos, dus we proberen alleen te stoppen wanneer er schaduw is van de een of andere boom. De app lijkt te weten waar we moeten stoppen, want er is altijd wel een beetje schaduw wanneer we een filmpje moeten kijken of een raadsel moeten oplossen. Tussen de velden zien we ineens een kleine kapel. Aan de voet van de Mähberg ligt de Pestkapelle, een klein kapelletje dat herinnert aan de grote epidemie uit de Middeleeuwen. Ook hier vertelt Johan ons meer van wat er gebeurde en hoe die mega epidemie ook deze regio in Oostenrijk teisterde. Het is wel leuk om deze te zien hier tegen de wanden van de berg, uitkijkend over de velden van dit kleine dorpje. Voor de kapel ligt er een klein steenperkje in de vorm van een kelk, ook dat is opvallend. Verrassend genoeg is de deur open en brandt er een kaarsje. Je kan voor 70 cent een kaarsje doen branden, dus voor 2 Euro doen we er twee: denkend aan onze dierbaren die we ondertussen al moeten missen, zeker recent tante Maria is in onze gedachten op dit moment en op deze plaats. We steken nog een derde kaarsje aan, dus nog 10 Eurocent erbij en we genieten van het kleine, mooie kapelletje en de rust vooraleer we onze wandeling verderzetten.

De weg brengt ons door de velden naar de weg die we anders gebruiken om het dorp in te rijden en net voor het kruispunt met de Fernpaßstraße moeten we een kleine veldweg in tussen de koeien. Deze weg zou ons moeten brengen naar een waterval; we verwachten er niet te veel van, want we denken eigenlijk: Als het de moeite zou zijn, zouden we waarschijnlijk toch wel al eens hier geweest zijn of zouden we er toch al iets over horen zeggen hebben, maar we zien wel wat het wordt. Open mind ernaartoe en kijken naar wat we te zien krijgen, ook al is het niet indrukwekkend, je moet toch van de kleine dingen genieten ook he. Eerst vlak door de weilanden, dan vlak net aan de rand van het bos over een klein beekje en zo dan langs hetzelfde bos, soms erin, soms er net buiten, omhoog, we stoppen om ons nog even in te spuiten met anti-insectenspray, want de dazen en muggen zijn hier weelderig aanwezig. De alpenbloemen zien we ook veel hier op de weiden langs de boskant. Paarse distelbloemen zien we overal en ook zaden van distels die vaak in grote getale met de wind worden meegebracht om ergens wortel te kunnen schieten. Zo gaat het wandelpad over een brug, iets verder wordt het een bredere kiezelweg en zo eindigen we aan de Auer Wasserfell.

Arne blijft even op een bankje zitten terwijl Evy en ik nog een twintig meter verder gaan. De waterval is echt de moeite, we schatten toch een dertig meter hoogte, hoewel we het moeilijk vinden om dat goed in te schatten. Het is echt prachtig. Als je helemaal naar boven kijkt, zie je de zon met het water spelen, er lijken wel steeds kleine diamanten uit het water te springen. Links en rechts zijn de rotsen ineens mega hoog, iets dat je echt niet direct zou verwachten hier. je wandelt de hele tijd op een vlak gedeelte, dan gaat het een klein beetje omhoog, niet eens steil en dan sta je plots achter de hoek voor een schitterende waterval. We genieten van het uitzicht en zijn echt blij dat we deze tocht gedaan hebben. Dat is ineens de vijfde wandeling van onze app. Die eindigt ook hier direct aan de waterval, maar ja; je kan je moeilijk een betere plaats inbeelden om te eindigen natuurlijk he. Het is ook ineens veel koeler hier dan elders in het bos en al zeker op de weides, echt een verrassende verborgen parel. Daarvoor moet je al tien keer naar de Zugspitzarena komen, om dan zoiets te ontdekken. We zijn ervan overtuigd dat we nog meer dingen niet gezien hebben, dus er is nog voer genoeg om hier de komende jaren te blijven komen.

Nog even een paar foto’s en dan kunnen we vertrekken terug richting auto. We volgen dezelfde weg nu naar beneden, even stoppen bij een brugje met een stroomversnelling van een meter hoogte en dan komen we terug langs het bos en in de weide. Hier is het hot, hotter, hottest, amai, de temperatuur is zelfs nog gestegen in vergelijking met een half uur geleden. We doen even een drinkstop bij een bronnetje met bergwater, het lekkerste water dat er is en zo wandelen we terug naar Bichlbach centrum, de kerk, nog even luisteren naar de muzikanten die hier nog steeds aan het spelen zijn. We komen aan bij de auto na een dikke zes kilometer en anderhalf uur wandelen. Een super toffe wandeling: de vijf die we nu al gedaan hebben zijn echt mega graaf, heel erg leuk gedaan. Voor Arne met zijn tien jaar, is het soms wat te makkelijk, maar hij heeft de raadsels en de puzzels en ook de wandelingen zelf mega graag gedaan. De rit met de auto gaat nu terug naar Lermoos: we parkeren de auto bij de Grubigsteinbahnen en gaan omhoog in de lichtpaarse gondel tot het Mittelstation, oftewel de Brettlalm. We worden heel vriendelijk begroet door de dame des huizes en ze herkent ons nog van vroegere bezoekjes. Sind Sie wieder da? Herzlich willkommen! Tof om zo begroet te worden. We hadden beslist om hier iets te eten en dat doen we ook. Evy neemt Frankfurter worstjes, Arne een kleine schnitzel, ah ja, wat anders en ik wou zeker die Jausenteller eens proberen hier. Normaal doen we dat steeds in de Ehrwalder Alm, maar zoals gezegd was de sfeer daar een beetje weg en het staat er niet meer op de menukaart. Hier staat het er wel nog op en we laten ons het eten goed smaken. Lekker is het weer allemaal, en waarschijnlijk gunnen we hen hier ook nog ons laatste middagmaal de dag dat we hier vertrekken, maar dat zien we nog wel.

Op een half uurtje hebben we alles opgegeten en dan kunnen we aan de tweede en laatste wandeling beginnen voor vandaag: het Moosle’s Forscherpfad. Deze wandeling hebben we in het verleden al elke keer gedaan, naar boven of naar beneden en elke keer hebben we op dezelfde plaats een foto genomen, de eerste keer Arne en ik en daarna een familiefoto. Ik moet die misschien eens allemaal samen bij elkaar zetten nu we er tien hebben. Ze hebben de wandeling ook in een nieuw kleedje gestoken, bovenaan bij de Brettlalm staat nu een paal met een blauwe cirkel erop en de woorden Moosle’s Forscherpfad. Hier staat nu ook een houten bord met daaronder een bakje met potloden en een bakje met de papieren waar je de oplossingen moet noteren van de raadsels of de vragen. We merken al dat het woord dat we nu moeten invullen niet meer ‘Lermoos’ is zoals vroeger, maar iets langer. We stappen naar beneden en zoals we ons herinneren is tot de eerste stop, de afdaling best pittig. Hier is de boomhut, de touwen zijn weg, maar er is een extra hut gebouwd en hier moet je blijkbaar twee letters zoeken: op de G staat een 1 geschreven en op de R een 2, dus we hebben bij onze eerste stop onze eerste twee letters al. We nemen ook onze traditionele foto en wandelen dan verder naar de volgende stop: het biotoop. Ook hier een letter de U en wat meer informatie over wat er hier leeft. We zien iets zwemmen zonder eigenlijk goed te weten wat het is. Ik vermoed een larve van een libelle, maar het kan ook een kleine salamander zijn, want het is iets groter dan een libellelarve precies. Zelfs op de foto kan ik het niet echt goed zien wat het nu was.

Zo stappen we verder langs het waterreservoir hier Sievebrenn. In het verleden was dit steeds gevuld, maar deze keer is het zo goed als leeg. Dit is een kunstmatig meer vooral om sneeuw mee te maken en zal dus ook nog moeten vol geraken tegen de winter. Deze extra informatie hadden we vroeger ook niet, nu staat hier een bord met het aantal liter dat erin zit, hoe diep het is; toch dingen die we ons altijd al afgevraagd hebben. De stop voor het verspringen is er ook nog en ook hier hangt nu een letter, we hebben al de GRUB, wat zou dat nu kunnen zijn. Arne springt eerst zo ver als een wolf, de tweede keer tussen de afstand van de vos en die van de wolf. En op naar de volgende. Die is ook nieuw sinds dit jaar. Onder een boom hebben ze een aantal ligstoelen geplaatst in hout en ernaast staat ook een nieuwe zitbank met wat extra informatie over de boom, de lork of de lariks (larix). Speciaal aan deze boom is dat die van de coniferenfamilie is en toch zijn naalden verliest; dat is wel een unicum voor dat soort boom. En dan komt er weer een steil stukje, toch steiler dan de andere steile stukken van de wandeling en die stopt nog eens bij het blote-voeten-pad. Extra informatie welk deel van de voet voor welke vitale of andere functies positief zijn, of beïnvloed kunnen worden en ook bordjes met details over dierensporen. Die komen dan iets later na nog een steile afdaling terug bij een nieuw bankje. Vlakbij de stal waar we in 2018 hebben moeten schuilen. Maar eerst nog meer informatie over de mieren. Er staat een bord en ook een schutting over een megagrote mierennest. Die zien we hier erg vaak, maar heb ik deze keer nog niet vermeld. De mieren zijn er ook nog.

Een nieuw onderdeel van de wandeling is muziek maken met koebellen. Arne is erg muzikaal, dus die kan er wat van, hoewel hij het slaan tegen de bellen gewoon van links naar rechts en terug veel leuker vindt, dan een melodie maken. De speeltuin en het waterspeelpark zijn er ook nog, maar ook hier weer helemaal vernieuwd of stukken bijgezet. Een nieuwe Moosle hut, volledige renovatie van het waterparkje, dat was ook echt nodig, want dat zag er twee jaar geleden echt niet OK meer uit. De toren en het uitzicht zijn er nog steeds en oh ja, we hebben nog enkele letters gevonden ook: het woord dat ze zoeken is Grubigstein. Niet origineel, maar het is dan ook voor de kinderen gedaan he. Het is uiteindelijk al best laat wanneer we beneden aankomen, Arne gaat daar naar recht direct naar het appartement en Evy en ik naar de auto op de parking van de gondels. We zetten er een stevige tred in en zijn op tien minuutjes daar, nemen de auto en kunnen ons dan klaarmaken om te gaan eten in de Grubigstube. We eten Backerbsensuppe, Tomatensuppe en als hoofdgerechten een Zwiebelrostbraten een Gulasch mit Spätzle en een spaghetti. Ik had gevraagd om een slaatje erbij te krijgen, maar we krijgen uiteindelijk bij elk gerecht, ook de spaghetti een salade; dat was niet de bedoeling en met de soep als voorgerecht werd het uiteindelijk ook best veel. Het was super lekker en we gaan zeker dit adresje onthouden voor de toekomst; we kunnen eens afwisselen tussen de verschillende restaurants ook natuurlijk he. Morgen terug een iets pittigere wandeling, eens benieuwd wat dat zal zijn: de Marienbergbahnen, maar helemaal tot boven naar de Sunnalm.

Maandag 12 augustus 2024: Marienbergbahnen, Sunnalm, Marienbergjoch

Vandaag stond weer iets nieuws op het programma: vorig jaar hadden we al gedacht om vanuit Biberwier naar boven te gaan met de zetelliften, maar niet alleen de eerste brede liften maar ook de volgende waar je met 2 maar kan in gaan zitten. Dat wordt een uitdaging. Eten ontbijt met de Semmel en croissants van Gurgltalbrot in Nassereith, dat smaakt natuurlijk met de lekkere confituur van hier, aardbeien en abrikoos, voor mij met de Oostenrijkse Emmentaal kaas en gesneden Leberkäse, iedereen tevreden. De tonijnsla die we hier in de Spar konden kopen, vond Arne niet zo lekker, maar voor mij smaakt het wel. We maken ook de broodjes klaar voor deze middag en kunnen dan vertrekken. Het is al best druk aan de liften, de eerste gaan vlotjes naar boven, wel iets moeilijker met de grote rugzak en dan komen de andere liften. Linda had Evy een beetje schrik aangejaagd omdat ze zei dat die niet vertragen en we moeten ons verdelen. Arne en Evy samen en ik en de rugzak. Ik spreek de verantwoordelijke even aan dat onze zoon wel wat stress heeft omdat die niet vertragen, normaal is het klaar gaan staan, de man houdt de lift een fractie van een seconde tegen, je springt erin en je wiegelt naar boven de eerste paar seconden. Hij zegt dat stress niet nodig is, maar hij zal het wel even doen vertragen voor Arne. Het gaat vlot, hij vindt het super en dan is het aan mij. Ook met de rugzak naast mij gaat het vlotjes. Het is de hele weg genieten van het lichte briesje door onze haren, ook al zijn het grijze. We zitten er toch een aantal minuten op, want we moeten 400 hoogtemeters overbruggen. Die moeten we straks natuurlijk ook weer naar beneden, maar eerst boven!

Halverwege gaat de lift ineens steil omhoog net om die hoogtemeters te overbruggen en voor mij gaat het op z’n gemak en gaat alles vlotjes. Ik zie Evy en Arne voor mij zitten met een lege stoel ertussen. Ze horen wel wanneer ik vraag of alles OK is, blijkbaar heeft Arne toch klamme handjes. Be brave my son! Zie ik dat Evy en Arne snel moeten zijn om uit de stoel te springen, want hierboven doen ze de liften niet vertragen. Ik ben op mijn hoede en spring met de rugzak eruit en dan kunnen we even bekomen om aan onze wandeling te beginnen. We zitten nu op iets minder dan 1680 meter, de Sunnalm zien we op 1620 meter net onder ons liggen en de Marienbergalm ligt ook op 1622, dus eigenlijk liggen beide almen op bijna dezelfde hoogte: een platte wandeling op een hoogteplateau dus zou je denken, maar niks is minder waar. We moeten nog even stijgen en doen dat in stijl op de kam van de berg vanaf kapel St Barbara naar omhoog. Links van ons gaat het steil een paar honderd meter naar beneden, rechts van ons ook, maar is het iets minder recht naar de diepte. Arne vindt het toch een beetje beangstigend, bevriest even, maar we kunnen hem wel overtuigen om verder te gaan, niet op de kam, maar over het gras. Daar is het iets minder beangstigend zonder de diepte links naast je. Oppassen is hier wel de boodschap, want een fietser valt bijna en een andere ligt echt tegen de grond en bezeert zijn knie. Wij gaan eerst naar omhoog en kunnen seffens eens drinken in een van de almen. Een hoogteplateau is het niet: de brede kiezelweg leidt ons naar Marienbergjoch, dat ligt op 1789 meter, dus nog 100 meter omhoog. Volgens de bordjes doe je er drie kwartier over, maar wij zijn er op een half uurtje.

Even erg steil, zweten en puffen voor ons alle drie, maar de beloning boven is echt machtig. Je hebt hier een uitzicht over bergen allemaal hoger dan 2000 meter en de valleien ertussen, echt zalig. Net boven staan een groepje koeien bij de Stempel van de Marienbergjoch en misschien heeft iemand zich ook al afgevraagd wat een ‘Joch’ nu is. Een Joch is de laagste plaats tussen twee bergkammen, oftewel een Scharte, of ook een bergpas, dat zijn allemaal synoniemen. In dit geval zijn de bergen de Handschuhspitze langs de ene kant en de Marienbergspitze langs de andere kant. Daar wandelen we door, kijken naar en genieten van het mega schitterende uitzicht, echt zalig. De inspanning van het half uurtje is echt wel de moeite waard. We bekijken even wat we voor de rest gaan doen, gaan we nog veder naar de Marienbegalm of niet. We beslissen om op ons gemak terug te keren, want we hebben geen idee hoe lang het nog gaat duren om vanaf de Sunnalm terug te keren naar het Mittelstation hier. Later blijkt dat maandag ook de sluitingsdag is van de Marienbergalm, dus wij terug naar beneden naar de Sunnalm. Even nog de stempel zetten en dan terug over de kiezelweg naar beneden richting lift. Eerst doen we nog een tussenstop om te genieten van het uitzicht langs de andere kant. Een klein zijwegje en daar kijken we uit over de hele vallei van Lermoos, Ehrwald en een stukje Biberwier. Schitterend is ook dit weer. Er staat hier een gebouw met het opschrift Gipfelhaus Marienberg, maar het lijkt niet meer bewoond. Als je hier zou kunnen wonen of logeren, heb je wel een mega uitzicht. We zien in de verte de Grubigstein en nog iets verder de Tuftlalm met het uitzichtsplatform, echt prachtig.

Nog een paar minuutjes dalen en dan zie je al terug de liften, de Sunnalm en nog een andere kant van de bergen, je ziet hier voorbij de Grubigstein het binnenland in, een stuk dat je vanop de Grubigstein eigenlijk niet kan zien, de andere kant van de Gartnerwand, ook echt super mooi. Over het gras gaat het makkelijker dan over de stenen Fahrweg en bereiken we de Sunnalm. Het is er nog steeds warm, zelfs hier op 1600 meter, dus schaduw en iets drinken. Een Soda Lemon, bruiswater met een drupje citroen erin en twee Kola’s, Tirola Kola’s. Als we de thermometer mogen geloven, is het hier 35 graden, dus echt genieten hoor. We gaan binnen in de alm ook eens kijken en die ziet er super mooi uit, erg groot en dat zal zeker voor het winterseizoen belangrijk zijn. Hier zijn ook wel wat skiliften. We drinken op het gemak onze drankjes op, kijken onze ogen uit en bezien ook hoe we het makkelijkst naar beneden kunnen. We kiezen een stukje Fahrweg en dan door het bos. We moeten op de Fahrweg echt oppassen, want er komen hier ook fietsers en Mountaincarts naar beneden. Sommige met een rotvaart, eentje zelfs steekt een fietser voorbij naast mij en ik voel de wind van die cart tussen de fietser en mezelf, echt een gek hier. De man met de fiets zegt: Er gehört nicht zu uns! OK dan.

Het boswegje dat ik gepland had, is niet mogelijk, want dat is alleen voor fietsers toegankelijk, dus wij volgen de Fahrweg nog iets langer. Een lange en steile haarspeldbocht en dan nog een tweede. Bij een bankje in de schaduw en een kruis, rusten we even en proberen te genieten van de rust. We eten en drinken iets en dan vatten we de wandeling verder aan met hernieuwde moed. Boven stond aangeduid dat het ongeveer een uurtje is, maar met stops voor foto’s en eten en drinken zal het bij ons misschien langer zijn. Na nog een stevig bochtje komen we aan bij de Barbarasteig. Dit is een stuk dat gedeeld wordt tussen wandelaars en fietsers. Maar we dalen een metertje en zien dan allemaal losse stenen liggen. Dat zien we zo steil even niet zitten, dus volgen nog een bocht de Fahrweg. Hier begint ook een zwart stippellijntje die twee bochten van de weg met elkaar verbindt en zo snijden we een groot stuk af, maar kunnen ook meer relax de wandeling verder doen. Geen zotten op mountaincarts, hoewel er toch eentje een serieuze bocht maakt en off road gaat, een geluk dat hier niemand wandelt op dat moment, anders kwamen er nog problemen van. Wij wandelen verder en genieten van het mooie padje. Af en toe komen we ook de stoeltjes tegen van de liften en Arne zwaait eens naar boven of roept al eens hallo tegen die mensen. En dan ineens roept Evy STOP! Wij braaf als we zijn luisteren natuurlijk, want Evy heeft een slang gezien. Ik weet te zeggen dat dit geen slang is maar eerder een hazelworm, maar toch wel een super mooie vondst. We proberen het te filmen en nemen een paar foto’s en laten dan deze pootloze hagedis zijn weg verderzetten tussen de lage begroeiing. Leuk om dit eens gezien te hebben; dat zien we niet zo vaak. We snijden bocht na bocht af en komen zo snel in het zicht van het Mittelstation.

Van hieruit is het over de kiezelweg naar beneden of soms stukken over het gras en zo zijn we aangekomen bij de liften terug naar beneden. We beslissen om beneden pas iets te drinken en niet hier in het Talblick. We scannen ons Z-ticket en kunnen zo binnen. Dan roept de kerel ‘Einsteigen’, maar ik ben nog niet klaar. De rugzak hangt nog vast, maar Evy en Arne staan al voor de stoel, dus we kunnen niet terug. Even stress, maar we raken er toch allemaal goed in. Even schuin zitten om Evy te laten helpen de rugzak af te doen, maar dit moeten we volgende keer beter doen. We vertrekken pas wanneer we er klaar voor zijn, want dit was echt niet OK. De bibber is beneden nog niet helemaal weg, dus we drinken iets in OTTO’S Grillstube. We kunnen een Kola, halve liter bier en een Almdudler wel gebruiken nu. We hebben zicht op de liften en de bergen erachter en genieten toch van ons drankje en het uitzicht. Dan rijden we naar huis en maken ons klaar voor het avondeten. Ze hebben voor ons geen plaats gevonden in de pergola van Bergland, maar dat is niet erg, want binnen zitten is ook eens leuk en eigenlijk zelfs gezelliger dan achter het glas. We bestellen wat er al van in het begin op onze planning stond en dat is Berglandplatte: een grote plaat met vanalles gebakken en gegrild erop voor twee personen, ook gegrilde groentjes en we laten het erg smaken. Een rösti, een paar kroketjes en frietjes zijn er voldoende bij, erg lekker, zeker een aanrader na een vermoeiende dag. Na het eten nog stoppen voor een ijsje en dan terug naar huis, nog wat TV kijken en vroeg ons bed in.

Dinsdag 13 augustus 2024: Schatzsuche mit Finn in Heiterwang

In de voormiddag staat de laatste wandeling van de Zugspitzarena-app op de agenda, die met de vis Finn en heet ‘Schatzsuche mit Finn’. De wandeling vertrekt in Heiterwang en eindigt aan de Heiterwanger See, maar gaat ernaartoe via een weg die we nog nooit gevolgd hebben. We hebben wel al met de boot naar de eerste halte gevaren en van daar terug, maar nu komen we vanuit het dorpje Heiterwang zelf toe aan dezelfde kant als anders, maar dus het hele traject is verschillend. We vinden het leuk om ook deze kant te ontdekken en hopen dat ook deze laatste zesde wandeling de moeite is net als die andere vijf. De wandeling start aan de parkeerplaats van de kerk en gaat dan iets verder door het dorp. We vinden het straf dat je hier in Oostenrijk nog telefoonhokjes vindt; die zijn in België al lang uit het straatbeeld verdwenen, dus die moeten ook ff op de foto natuurlijk. We genieten van het zicht van hieruit op de bergen in de verte met ervoor de lage weilanden, waar op dit moment de boeren het hooi aan het binnenhalen zijn. Heel erg ver op een van de toppen zien we het kasteel van Ehrenberg, waar we een aantal jaar geleden ook al eens geweest zijn. We stappen verder door het dorp en de vis Finn wil een schat vinden, die zich bevindt in de Heiterwanger See. Bij elke stop moet je raadsels of puzzels oplossen om zo de kleurenblinde vis elke keer een kleur terug te geven.

De eerste stop was aan een fontein in het dorp, dan vertelde de vis wat meer over het dorp zelf. Ook de koningin van de bevers komt aan het woord en dan verlaten we het dorp via een goede geasfalteerde weg richting de bergen, die links langs het meer liggen. Hier zien we een kleine wezel de straat oversteken en direct terug. Dat is al de tweede keer dat we een wezeltje zien hier, echt tof. Zo wandelen we richting de rivier, nu zien we ook van waar die komt. We hadden bij onze vorige wandelingen aan het meer al een brug moeten oversteken vlakbij de camping en ik denk nu dat deze rivier ook daar zal uitmonden in het meer. We’ll see. Hier vertelt het visje over de Moorgeist. Dat is een geest die hier ronddwaalt, maar een vriendelijke niet zoals in vele andere sages en verhalen. Wij vinden het tof. De brug is stevig, want er kan tot 15 ton over, niet echt een idyllisch brugje dus, maar ik denk dat hier ook de megatractoren over zullen moeten kunnen rijden. Het water van het riviertje ziet er helemaal anders uit dan dat van het meer. Het is hier een lichtblauw met een melkachtige look, soms een beetje lichtgrijs, maar echt wel speciaal en mooi. Over de brug wordt de asfaltweg een kiezelweg en is het genieten van het zicht. Links staan pijlen naar bergtoppen aangeduid met rode bollen, dus dat zijn makkelijke wandelingen. Rechts staan bomen en struiken die de rivier soms aan het zicht onttrekken en daarachter liggen de uitgestrekte velden, die ingesloten worden door de bergen aan de andere kant.

Een eekhoorn steekt de weg over en beweegt zich sierlijk voort tussen de takken van de struiken en bomen, maar we kunnen hem wel heel duidelijk zien. Vastleggen op foto zal misschien nog iets anders zijn. We volgen hier een gedeelte van het Naturlehrpfad rond de rivier en krijgen dankzij de borden wat extra informatie over het elven hier: van libellen over bomen naar vogels toe ook. Na anderhalf uur komen we aan bij de brug aan de camping en het is hier druk. We hadden al gezegd dat sommige plaatsen overbevolkt zijn, je kan hier op de koppen en de lijven lopen, maar ja, wij zijn hier natuurlijk ook op dit moment en hebben er ook al een dag gespendeerd in het verleden he. We zoeken en vinden een bankje in de schaduw en eten een Semmel, we zitten vlakbij het drijvend ponton waar de kinderen goed het water in en uit kunnen, zalig plekje. Wij blijven niet lang hier, want we moeten de weg nog terug naar het kerkje van Heiterwang. Met wat water en wat eten in onze lichamen, kunnen we terug de energie opbrengen om de hitte te trotseren. Want heet dat is het inderdaad. We stappen het domein af langs de parking waar mensen nu nog een plaats komen zoeken. Als je vergelijkt met de eerste keer wanneer we hier waren is de parking bijna verdubbeld, zo zie je maar dat dit een succes is voor vele toeristen en locals. Wij zetten er een flinke tred in: onze laatste anderhalve kilometer is twee minuten per kilometer sneller dan ervoor. Even een korte rustpauze in de schaduw van een andere parking waar je niet moet betalen en zo verder de laatste rechte lijn naar onze auto. In het totaal zijn we bijna twee uur weggeweest en hebben we toch een uur beweegtijd gehad voor bijna vier en een halve kilometer. Top wegje en zeker leuk om eens de andere kant te zien van Heiterwang.

Van hieruit rijden we nog even naar de Ehrwalder Almbahnen, want we hadden Mirza beloofd om nog eens dag te komen zeggen. We parkeren de auto, betalen vijf Euro daarvoor; dat is iets dat een jaar of drie geleden ingevoerd is, maar op zich maakt dat niet veel uit. We nemen de zwarte liften naar boven en stappen uit: het is hier best druk en we wandelen direct naar beneden richting Almsee. We doen niet de volledige Almseerunde, want die deden we eerder al, gewoon naar de Almsee en daar even voetjes in het water voor Arne, een beetje steentjes gooien en genieten van het uitzicht. De Almsee is ook een van de mooie verschijningen van deze streek natuurlijk he. Het is genieten: Evy en ik gaan even rond de Almsee, in totaal zijn we hier een half uurtje en dan drinken we nog iets in Tiroler Haus. Onze voorkeur is echt dit jaar veranderd. Vroeger zouden we steeds verkiezen om in de Ehrwalder Alm iets te eten en te drinken, maar sinds onze ervaring eerder deze vakantie vinden we Tiroler Haus veel leuker. We drinken iets en eten een ijsje en zeggen dan tot ziens tegen Mirza en wensen hem het allerbeste voor de toekomst en misschien zien we elkaar nog terug in de winter, want we hebben een appartement geboekt voor de krokusvakantie, we zien wel wat er gebeurt, want we betalen nu voor 2 weken evenveel als voor die ene week in de winter.

Dag Mirza, bedankt en tot de volgende. We rijden terug naar Lermoos en stoppen nog even in de Spar. We moeten zorgen dat we voor thuis ook beleg hebben en dat brengen we van hieruit mee. Dan terug thuis, nog even genieten van de zon op ons terras en dan gaan we iets eten in Bergland. Ook hier is het afscheid nemen van onze vrienden, Paul, Eszter en Mannfred. We eten schnitzel, natuurlijk voor onze laatste avond. Ik wil de Hirschragout van menu 2, maar die is er niet meer, dus neem ik menu 1, Schweinerückensteak vom Grill, ook dat smaakt natuurlijk. We genieten van onze drankjes en na het eten nemen we afscheid en zeggen een tot ziens. We dachten dat Paul stilaan zou stoppen met werken, maar hij zei dat hij er zeker deze winter nog zal zijn. Top, tot dan kerel. We rijden naar huis en zien op onze terugweg dat de muziekkapel naast de kerk hier in Lermoos open is en dat ze gaan beginnen spelen. Arne blijft op het appartement, maar wij gaan toch even kijken en luisteren. We horen onder andere een Polka van een Zwitserse componist, maar we konden het niet zo goed horen wat de titel of de naam van de componist was. We vinden het wel leuk om hier eens te komen luisteren en kijken. We hadden de bankjes in het verleden al zien staan, maar de deuren en ramen waren steeds dicht; nu zien we ook hoe het eruit ziet wanneer er een podium is en er muzikanten het beste van zichzelf geven. Allemaal natuurlijk in traditionele Lederhosen of Dirndl, hetgeen nog een beetje extra geeft qua sfeer en gezelligheid. Na een nummer of drie keren ook wij terug naar huis en kijken TV en gaan op tijd ons bed in.

Woensdag 14 augustus 2024: Grubighütte, lunch in Brettlalm en terug naar België

En dan is ineens die laatste dag er. We moeten inpakken, alles in de auto zetten, nog even genieten, iets eten, afrekenen bij Linda, afscheid nemen en dan de terugweg aanvatten naar huis. Maar eerst genieten we nog van een Semmel en een croissant met zicht op de Zugspitze, zalig toch. Dan spreken we even af in welke kledij we gaan vertrekken straks en zetten alles klaar zodat Evy makkelijk alles terug in de koffers kan krijgen. Arne en ik doen dan terwijl onze laatste boodschappen. We moeten nog langs het Tourismusbüro om onze huttenpassen te verzilveren en te laten aftekenen. We hebben 26 stempels en twee hutten met een sterretje dus we hebben alle pins: brons, zilver, goud, alpin en kristal. De drie eersten hebben in het verleden al andere vormen gekregen en ook nu is het verschillend: sinds vorig jaar (toen we niet konden) hebben ze een eekhoorn. We betalen drie Euro per Wandernadel en kopen nog een sweater voor Arne en een drinkbus voor Evy. Morgen is het Moederdag in de provincie Antwerpen met Maria Tenhemelopneming en dus verdient Evy wel een cadeau. De VIP passen moeten tegenwoordig ingevuld worden door de verhuurders zelf, dus dat moeten we straks zeker vragen. En natuurlijk dat vergeten we.

We rijden terug naar het appartement en daar is Evy al bijna klaar met inpakken. Alles past er perfect in, zelfs alles kan nog in een zak of de plooibox. Toppie. We laden straks de auto wel in en kunnen nu dan nog even met de liften naar boven. We doen de twee vlak na elkaar, de roze liften van beneden naar de Brettlalm en dan de blauwe naar de Grubighütte. Dan is het Z Ticket er al zeker uitgekomen. Als we nu nog eens naar helemaal boven naar de Zugspitze hadden kunnen gaan, was het zeker een goede zet geweest. Arne wijst ons nog eens op het snowboard dat hier tegen een boom hangt en dat we elk jaar minder en minder duidelijk zien hangen. We genieten van het zicht op de Wolfratshauserhütte en komen boven om dan nog eens te genieten van het zicht over het Moos, Lermoos, Ehrwald, de Zugspitze en de Sonnenspitze, echt weer zalig. We blijven hier niet megalang, maar gaan iets eten in het Mittelstation in de Brettlalm. Een spaghetti, een Jägertoast en een schnitzel. Arne is net zo verslaafd aan de Oostenrijkse schnitzel als zijn mama, maar het smaakt dus ze hebben groot gelijk. Ook de bazin van de alm was blij ons te zien. We hebben binnen gezeten, want er waren te veel wespen buiten en het was ook nog eens megawarm. Helemaal boven viel het nog keigoed mee, maar hier is het al goed heet terug.

Dan nemen we de liften terug naar beneden, kopen nog een paar souvenirs voor Nonkel Rudi en Tante Karine, want die hebben goed op ons huisje gelet. Omdat hun huis een maand geleden is afgebrand, hebben ze niets meer. Het kwam hen en ons dus goed uit dat ze de twee weken van onze vakantie bij ons konden logeren. Wij vakantie in Oostenrijk en zij vakantie in eigen dorp. Iedereen blij. Ook een paar andere van de familie krijgen iets; we moeten wel al beginnen zoeken naar een magneet voor ons en omi, want we hebben er al zoveel. Evy vindt een magneet waar zowel Lermoos als de “Wilden Kaiser” opstaat. Dat is de berg die zichtbaar is in het dorp waar zij vroeger met het gezin op vakantie gingen (Going am Wilden Kaiser). Alles in de auto, wij naar het appartement, alles inladen qua bagage. Arne gaat nog even mee met Linda om wat te spelen en dan kunnen wij vertrekken. Het is kwart over drie wanneer we uiteindelijk in de auto zitten en doorrijden naar België. De Fernpaß is een ramp want over onze eerste 15 kilometer doen we een uur, dat is al geen goede start. Evy houdt het goed vol en rijdt tot een Total tankstation in Nattheim, even de autosnelweg af en dan tanken en iets meenemen om te eten voor onze volgende trip. Ook ik rijd ongeveer een drietal uur en dan stoppen we om nog eens te wisselen. Het is ondertussen al donker geworden en we zien op Waze en op Google Maps dat er een mega file is. We hebben een uur extra file omdat enkel de pechstrook ter hoogte van het ongeval berijdbaar is. Heel vermoeiend en niet leuk om dat op de terugrit mee te maken.

Uiteindelijk zullen we er tien uur over doen, want net in België geeft Evy het stuur over aan mij en ik rijd nog helemaal tot thuis. Best een vermoeiende rit, maar tegen half twee ’s nachts zijn we thuis en veilig thuis, dat is het belangrijkste. We halen alles al uit de auto, drinken nog iets en gaan dan slapen. Van zo’n rit even bekomen; het duurt altijd even eer we in slaap vallen, maar dat lukt toch en zo zijn we terug in ons eigen huisje. Veilig en wel: home sweet home

Een aantal statistieken van deze vakantie, van mezelf, die van Evy en Arne zullen zeker qua aantal stappen verschillen, maar zijn voor de rest ongeveer dezelfde.

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe